نقد فیلم اکشن قماربازان کلان (High Rollers)

در قسمت اول دیدیم که تلاش میسن و گروهش برای سرقت از بانک، آن‌ها را به سرمایه ششصد میلیون دلاری یکی از غول‌های دنیای تبهکاری به نام اِیبل سالازار رساند، آن‌ها به هر ترتیبی بود موفق شدند از چنگال سالازار و مامورانش بگریزند. حال در ادامه داستان که در «قماربازان کلان» رخ می‌دهد، سالازار معشوقه میسن (امیلیا دکرمن با بازی جینا گرشن) را به گروگان می‌گیرد تا میسن و تیمش را وارد یک ماموریت خطرناک کند: دزدی از یک کازینوی مجلل یک ثروتمند با نفوذ به نام زید. همان‌طور که انتظار داریم، همه‌چیز طبق نقشه پیش نمی‌رود و اتفاقات پیش‌بینی نشده زیادی رخ می‌دهد.

«قماربازان کلان»  با فیلمبرداری پرزرق‌وبرق، طراحی صحنه مجلل و نورپردازی‌های درخشان، سعی می‌کند آثار کازینویی کلاسیک همچون فیلم‌های جیمز باند یا فیلم‌های مارتین اسکورسیزی را تداعی کند. اما این زیبایی ظاهری، عمق چندانی ندارد. بسیاری از صحنه‌های اکشن و تعقیب‌وگریزهای فیلم، هرچند خوش‌ساخت به نظر می‌رسند، اما فاقد حس تنش و هیجان واقعی هستند. این موضوع از فیلمنامه‌ای ناشی می‌شود که بیش از حد به کلیشه‌های ژانر متکی است و چندان در پرداخت شخصیت‌ها دقت نکرده است. متأسفانه از هر لحاظ، با یک فیلم درجه دو طرف هستیم.

جان تراولتا؛ ناجی قماربازان کلان

نکته‌ی دیگر، نحوه‌ی نمایش فضای کازینوها و دنیای قمار است. فیلم تلاش دارد فضایی را بازسازی کند که یادآور آثار شاخصی مانند «کازینو» (مارتین اسکورسیزی) یا حتی «یازده یار اوشن» (استیون سودربرگ) باشد، اما فاقد جزئیاتی است که بتواند واقعاً مخاطب را در این دنیا غرق کند. شخصیت‌های فرعی، بیشتر تیپ‌هایی هستند که فقط برای پیشبرد داستان حضور دارند و جهان فیلم، برخلاف فیلم‌های موفق در این ژانر، حس زنده بودن را به مخاطب منتقل نمی‌کند.

«قماربازان کلان»  با فیلمبرداری پرزرق‌وبرق، طراحی صحنه مجلل و نورپردازی‌های درخشان، سعی می‌کند آثار کازینویی کلاسیک همچون فیلم‌های جیمز باند یا فیلم‌های مارتین اسکورسیزی را تداعی کند. اما این زیبایی ظاهری، عمق چندانی ندارد.

مشکل دیگر، فیلمنامه‌ای است که پیش‌بینی‌پذیر به نظر می‌رسد. هرچند فیلم سعی دارد با پیچش‌های داستانی مخاطب را غافلگیر کند، اما بسیاری از این پیچش‌ها یا خیلی زود آشکار می‌شوند یا تأثیرگذاری لازم را ندارند. دیالوگ‌ها نیز به‌جز چند مورد استثنایی، چندان به‌یادماندنی نیستند و بیشتر در حد وظیفه‌ی روایی خود باقی می‌مانند. اتفاقا عجیب زیادی هم در داستان رخ می‌دهد. مثلا شخصیت جورجیوس کاراس در قسمت قبلی رئیس بانک بود، در این قسمت به یک‌باره عاشق شخصیت لینک می‌شود و با او ازدواج می‌کند! قرار نیست یک فیلم اکشن حتما فیلمنامه درجه یکی داشته باشد، مثلا مجموعه فیلم‌های «جان ویک» هم از نظر داستانی چیز خاصی در چنته ندارند. مشکل «قماربازان کلان» این است که در هیچ زمینه‌ای (فیلمنامه، کارگردانی، صحنه‌های مبارزه)، نمی‌تواند یک عنصر متمایز و گیرا ارائه بدهد.

با این حال، نمی‌توان گفت با یک فیلم کاملا بی‌ارزش طرف هستیم. اگر کسی صرفاً به دنبال تماشای یک فیلم سرگرم‌کننده با صحنه‌های اکشن و فضایی جذاب باشد، «قماربازان کلان»  می‌تواند گزینه‌ی بدی نباشد. اما برای مخاطبی که به دنبال چیزی عمیق‌تر، خلاقانه‌تر و متفاوت‌تر در ژانر جنایی و سرقت است، این فیلم احتمالاً ناامیدکننده خواهد بود.

کلی گزینه بهتر وجود دارد که می‌توان سراغشان رفت و از آن‌ها لذت برد. می‌توان گفت «قماربازان کلان» اثری است که به ظاهر خود  بیشتر از محتوا توجه کرده است، و همین مساله باعث شده که از حد یک فیلم معمولی فراتر نرود. البته این نوع فیلمسازی اکشن کم‌هزینه و بی‌دردسر (در این حد که ظرف دو سال دو قسمت از آن ساخته می‌شود!) زحمت چندانی ندارد و احتمالا باز هم شاهد دنباله‌های دیگری از این مجموعه خواهیم بود. مهم‌ترین انگیزه برای تماشای فیلم، بازی جان تراولتا است که یاد آثار نوستالژیک او را زنده می‌کند.

نقاط قوت: 

بازی جان تراولتا
• داستانی مهیج و اکشن
•  

نقاط ضعف:

شخصیت‌پردازی ضعیف
• استفاده بیش از حد از عناصر کلیشه‌ای
• روایت داستان قابل پیش‌بینی
• فقدان یک هویت مشخص 

منبع: مایکت