قدیمی‌ترین انسان ژاپن «خرس» از آب درآمد
فرادید| برای چندین دهه، مجموعه‌ای از فسیل‌ها که در معدنی در ژاپن کشف شده بودند، به‌عنوان قدیمی‌ترین شواهد حضور انسان در این مجمع‌الجزایر تلقی می‌شدند، اما یک بررسی جدید این تصور را به‌کلی تغییر داد و نشان داد آن استخوان‌های باستانی اصلاً متعلق به انسان نبوده‌اند، بلکه به یک خرس قهوه‌ای ماقبل‌تاریخی تعلق داشته‌اند.
به گزارش فرادید، در دهه ۱۹۵۰، حفاری‌های نزدیک شهر تویوهاشی منجر به کشف چند استخوان فسیلی شد، از جمله استخوان بازو و بخشی از استخوان ران. آن زمان، این بقایا کشفی تاریخی تلقی شدند و تصور میشد که حدود ۲۰۰۰۰ سال قدمت دارند. پژوهشگران بر این باور بودند که با بقایای اسکلتی نخستین انسان‌های خردمند (هومو ساپینس) یا یکی از نیاکان نزدیک آن‌ها روبه‌رو شده‌اند و این کشف را قدیمی‌ترین حضور انسانی در ژاپن می‌دانستند.
این فسیل‌ها اواخر دهه ۱۹۵۰ کشف شدند. تصور میشد آن‌ها از یک استخوان بلند از دست انسان و انتهای یا «سر» استخوان پا تشکیل شده اند.
بازنویسی خط زمانی ماقبل‌تاریخی ژاپن
این طبقه‌بندی مجدد پیامدهای مهمی برای پیشینه اولیه انسان در ژاپن دارد. با نفی شدن فسیل‌های تویوهاشی، اکنون عنوان قدیمی‌ترین بقایای انسانی ژاپن به کشف‌های دیگر تعلق می‌گیرد، به‌ویژه قطعات اسکلتی با قدمتی بین ۱۴۰۰۰ تا ۱۷۰۰۰ سال که در هاماکیتا در ساحل اقیانوسی ژاپن یافت شده‌اند. اعتقاد بر اینست که این استخوان‌ها به دو فرد متفاوت تعلق دارند.
همچنین، شواهد قدیمی‌تری از فعالیت‌های انسانی در جزایر ریوکیو (زنجیره‌ای از جزایر بین ژاپن و تایوان) کشف شده‌اند. فسیل‌های به‌دست‌آمده از این جزایر تا حدود ۳۲۰۰۰ سال تاریخ‌گذاری شده‌اند و این فسیل‌ها سرنخ‌های جالبی درباره الگوهای مهاجرت اولیه و نخستین انسان‌هایی که در جزایر ژاپن ساکن شدند، فراهم می‌کنند.
وقتی استخوان‌ها موجب گمراهی می‌شوند
هرچند ممکن است عجیب به‌نظر برسد، اما اشتباه گرفتن استخوان‌های حیوانی با استخوان‌های انسانی در دیرین‌شناسی پیش‌آمدی رایج است. موردی مشابه این در دهه ۱۹۹۰ در آلاسکا رخ داد، زمانی که تکه‌ای استخوان که ابتدا تصور میشد متعلق به خرس است، بعدها روشن شد بخشی از اسکلت زنی بومی با قدمتی ۳۰۰۰ ساله بوده است.
چنین اشتباهاتی نشان می‌دهند تفسیر فسیل‌ها تا چه اندازه می‌تواند دشوار باشد، به‌ویژه زمانی که ابزارها محدود و نمونه‌ها ناقص باشند. هرچه بیشتر به فناوری‌های مدرنی مانند تصویربرداری سی‌تی و تحلیل دی‌ان‌ای متکی باشیم، بهتر می‌توانیم تفاوت‌های ظریف آناتومیکی را تشخیص داده و گذشته را با دقت بیشتری بازسازی کنیم.
مترجم: زهرا ذوالقدر
منبع: faradeed-235464