نقد فیلم The Unbreakable Boy؛ محکم در مقابل زندگی

در ابتدای مقاله نوشتم که با کمی ایراد و بی‌توجهی، چنین آثاری که نامِ درام خانوادگی را به دوش می‌کشند، در دام سانتیمانتال خواهند افتاد. فیلم The Unbreakable Boy خوشبختانه در این تله نمی‌افتد. فیلم اصلا سانتیمانتل نیست و به جای اینکه تنها بر روی زندگی شیرین و شاد تمرکز کند، بر روی مشکلات نیز تمرکز جدی می‌کند. عمده صحنه‌های درخشان فیلم به زمانی مربوط است که اثر سختی‌های بزرگ کردن بچه و سر و کله زدن با یک اوتیسمی را به خوبی به تصویر می‌کشد. چنین فیلم‌هایی واقعیتی را از زندگی نشان می‌دهند که رویاهای پوچِ زندگی تماما شاد را نفی می‌کند.

زندگی سخت است اما ما باید سخت‌تر باشیم. این شاید پیامی است که فیلم با زبان بی‌زبانی به آن اشاره می‌کند. لحظات شاد را خوب می‌سازد اما لحظات سخت را بهتر و فرمیک‌تر. البته در یک نقطه از فیلم این ادعای بنده که اثر مشکلات را بهتر می‌سازد دچار سستی در فیلمنامه می‌شود. فیلم از ابتدا بر روی این مورد توجه دارد که اسکات کمی بیشتر از حد معمول الکل می‌نوشد. اما به‌ هیچ‌وجه از اسکات یک فرد الکلی معتاد ساخته نمی‌شود. برای همین دعوای زن و شوهری و رفتنِ اسکات به جایی شبیه به ترک اعتیاد، اصلا ساخته نشده و به راستی فیلم را دچار ضربه جدی کرده است. با این حال بازیِ خود بازیگران، فیلمِ The Unbreakable Boy را از سقوط به اعماق آثار ضعیف نجات داده است. مخصوصا خانم مگان فیهی در نقش مادر خانواده بسیار خوب و اندازه بازی کرده است.

در پایان چنین می‌شود گفت که این فیلم پُر از لحظات طنزآمیز (مثل شوخی‌های عجیب آستین)، اشک‌آور (مبارزه او با درد) و الهام‌بخش است. پیام اصلی این است که قدرت واقعی در آسیب‌پذیری و عشق نهفته است، و آستین با روحیه‌اش نشان می‌دهد که حتی شکننده‌ترین افراد می‌توانند قوی‌ترین تأثیر را بگذارند. بنده فکر می‌کنم با کمی ذکاوت در فیلمنامه و کمی سختگیری کارگردان در اجرا، The Unbreakable Boy به فیلمی بسیار درخشان تبدیل می‌شد و شاید حتی می‌توانست جزو برترین‌های امسال باشد. متاسفانه کمی سستی در نگارش و کمی بی‌توجهی کارگردان به مسائل فنی باعث شده تا فیلم نشود هرآنچه که بهترش را می‌توانست. اما بنده در سهم خود اثر را برای تماشا پیشنهاد می‌کنم و ادعا دارم که از عمده آثارِ پُر ادعای امسال بهتر و انسانی‌تر است.

منبع: گیمفا