نگرانی اروپا از اتحاد پوتین و ترامپ

در این مطلب که به قلم «هولمن دبلیو جنکینز جونیور» عضو هیات تحریریه این روزنامه نوشته شده، آمده است: این متاسفانه، آغاز راه است، نه پایان آن؛ این‌که از اوکراین بخواهیم بپذیرد دموکراسی‌های غربی به شکل فعلی هستند.

در ادامه این مطلب با اشاره به این که باید برخی عوامل در مسیر رهبری غرب در بحران ایجادشده به واسطه جنگ اوکراین برطرف شود، عنوان شده «جلو آمدن کسانی که آماده‌اند کاری را که اکنون لازم است انجام شود را بر عهده بگیرند، زمان‌بر است.»

در ادامه این مطلب آمده است: سوی دیگر ماجرا گلایه آن‌ها از این است که گویی آمریکا در مذاکره با پوتین می‌تواند اروپا یا اوکراین را وادار به هر کاری کند. واقعیت این است که او نمی‌تواند چنین کاری کند. آن‌ها آزاد هستند. میزان تولید ناخالص داخلی اروپا ۱۲ برابر روسیه است.

وال استریت ژورنال نوشته است: «کر استارمر» نخست‌وزیر انگلیس و همتایانش می‌توانند فردا به کی‌یف نیرو اعزام کنند. فنلاندی‌ها می‌تواند برای یادآوری فاصله ۲ ساعته سن‌پترزبروگ با مرزهای این کشور به پوتین، رزمایش برگزار کنند. لهستان و لیتوانی با مشارکت ارتش‌های چک و آلمان می‌توانند به او نشان بدهند که تصرف منطقه کالیننگراد او در حاشیه دریای بالتیک عملیاتی پنج‌دقیقه‌ای است. دریای بالتیک را نیز می‌توان با حضور فعالانه نیروی دریایی یک کشور اروپایی برای کشتیرانی روسیه به جایی نامناسب تبدل کرد.

در بخش پایانی این یادداشت ادعا شده است: با نگاهی به ضعف طرف مقابل می‌بینیم پوتین بیشتر از سرزمین، به نمایش‌ها و آیین‌هایی نیاز دارد که ضرورت وجودش را در خانه تقویت کند.

«سرگئی رادچنکو» تاریخ‌نگار در کتاب جدیدش تکیه می‌کند که «چگونه رهبران روس و شوروی به غرب نگاه می‌کردند تا جایگاه و مشروعیتی را به دست آوردند که نهادهای داخلی‌شان نمی‌توانستند فراهم کنند. ترامپ یکی از رئیس‌جمهورهایی است که به طور غریزی نیاز پوتین را درک می‌کند».