اجداد اردک‌های امروزی هم‌دوره تی‌رکس بودند
مطالعه‌ی جدیدی می‌گوید جمجمه‌ی فسیل‌شده‌ی تقریباً کاملی که در قطب جنوب کشف شده است، پلی میان پرندگان ماقبل تاریخ و پرندگان مدرن را آشکار می‌کند.
فسیل کشف‌شده متعلق به گونه‌ای به نام مرغ وگا (Vegavis iaai) است که حدود ۶۹ میلیون سال پیش می‌زیست؛ یعنی بیش از دو میلیون سال قبل از انقراض دسته‌جمعی که همه‌ی دایناسورهای غیر‌پرنده را از بین برد. یعنی وقتی تی‌رکس‌ها در حال شکار بودند، اجداد اردک‌های امروزی در آب‌های دوران کرتاسه شنا می‌کردند.
مرغ وگا دارای منقاری نوک تیز و بلند بود و مغزی داشت که شبیه سایر پرندگان دوران مزوزوئیک نبود. پرندگان مزوزوئیک با آن دسته از گونه‌هایی که بعدها به رده‌ی پرندگان امروزی تبدیل شدند، تفاوت زیادی داشتند.
گونه‌ی مرغ وگا احتمالاً از انقراض دسته‌جمعی جان سالم به در برده است
فسیل مرغ وگا برای اولین بار ۲۰ سال پیش در مطالعه‌ای علمی معرفی و بررسی شد. برخی دیرینه‌شناسان گمان می‌کردند که این جنس ممکن است یکی از اولین اعضای پرندگان امروزی و در راسته‌ی مرغابی‌سانان باشد. دیگر دیرینه‌شناسان در این مورد تردید داشتند؛ زیرا پرندگان مدرن قبل از برخورد سیارکی که به انقراض پایانی کرتاسه منجر شد، بسیار کمیاب بودند. اما با کشف جمجمه‌ی تقریباً سالم از مرغ وگا، نظرها تغییر کرد.
کریستوفر تورس، نویسنده‌ی اصلی مقاله و دیرینه‌شناس از دانشگاه اوهایو، می‌گوید: «کمتر پرنده‌ای وجود دارد که بتواند به‌اندازه‌ی مرغ وگا بین دیرینه‌شناسان بحث و جدل ایجاد کند. این فسیل جدید به حل بسیاری از این بحث‌ها کمک خواهد کرد. مهم‌ترینشان این است که مرغ وگا در کجای درخت تبارشناختی پرندگان قرار دارد.»
بازسازی دیجیتالی پرنده‌ی مرغ وگا از دوره‌ی کرتاسه پسین (حدود ۶۹ میلیون سال پیش)، که پس از اسکن فسیل موجود در یک سنگ فسیل‌دار با استفاده از میکرو سی‌تی با وضوح بالا انجام شده است. این فسیل در جزیره‌ی وگا، واقع در شبه‌جزیره جنوبگان، کشف شده است.
نتایج نشان می‌دهد نمونه‌ی زیست‌شناختی مرغ وگا ویژگی‌هایی دارد که با مرغابی‌سانان مدرن همخوانی دارد؛ اما برخلاف اردک‌ها و غازهای امروزی، منقاری باریک و نوک‌تیز و ماهیچه‌های فکی قدرتمندی داشته است که امکان شکار ماهی را به پرنده می‌داد. این ویژگی‌ها بیشتر شبیه پرندگان شیرجه‌زن امروزی مانند پرنده‌ی غواص (Grebe) و کشیم‌ها (Loon) هستند. همچنین، مرغ وگا دارای غده‌ی نمک پیشرفته‌ای در حفره‌ی بینی خود بوده است؛ خصوصیتی که در پرندگان دریایی با رژیم غذایی سرشار از غذاهای دریایی دیده می‌شود و به دفع نمک اضافی از خون کمک می‌کند.
بخش‌های دیگر فسیل اسکلت پرنده نیز نشان می‌دهد که مرغ وگا سبک زندگی کاملاً آبزی داشته است و ساختار پاها به‌گونه‌ای بوده‌ای که پرنده بهتر بتواند در آب حرکت کند و طعمه‌های در حال شنا را دنبال کند.
پاتریک اوکانر، دیرینه‌شناس از دانشگاه اوهایو، توضیح می‌دهد که در مکان‌های معدودی از دنیا، مانند ماداگاسکار و آرژانتین فسیل‌های نسبتاً کاملی از پرندگان کرتاسه پسین پیدا شده است. آن‌ها نشان می‌دهند که پرندگان اواخر کرتاسه گونه‌هایی بسیار متفاوت و غیرعادی بودند که با دندان‌ها و دم‌های استخوانی بلند، خویشاوندی بسیار دوری با پرندگان امروزی داشتند. [بااین‌حال] به‌نظر می‌رسد که در نقاط دوردست نیم‌کره‌ی جنوبی، به‌ویژه در جنوبگان وضعیت بسیار متفاوت بوده است.»
تحقیق در مجله‌ی نیچر منتشر شده است.
منبع: خبرآنلاین
منبع: faradeed-227832