(تصاویر) چرا پرنده‌ها زنده ماندند اما دایناسورها منقرض شدند؟

در مجموعه مستند نتفلیکس «زندگی بر روی سیاره ما»، فصل ششم به پرندگان و موفقیت تکاملی آن‌ها پس از انقراض دایناسورها در رویداد انقراض کرتاسه پالئوژن (K-Pg) پس از برخورد سیارک اختصاص دارد. در ابتدای این فصل، داستانی از پرندگانی را روایت می‌کنند که از تخم‌های پیش از فاجعه بیرون می‌آیند و در دنیای جدید راه خود را پیدا می‌کنند. اما چقدر احتمال دارد که این اتفاق واقعا رخ داده باشد؟

بیشتر بخش‌های این سریال تحقیقات علمی معتبر را روایت می‌کند یا دستکم تفسیرهای معقولی از داده‌های دانشمندان ارائه می‌دهد. با این حال، زمانی که یک خبرگزاری علمی از دو دانشمند که رویداد انقراض را مطالعه می‌کردند سوال کرد، آن‌ها این بخش از مستند را کمی دور از حقیقت دانستند.

مستندها همه حقیقت را نمی‌گویند!

هنر مستند بسیار تأثیرگذار است و صدای مورگان فریمن به عنوان راوی چنان دلنشین است که به راحتی می‌توانیم از مشکل بزرگی که در داستان بقا پرندگان گفته شده، چشم‌پوشی کنیم. با این حال تقریبا همه پرندگان امروزی مانند پستانداران، ابتدا به مراقبت والدین وابسته هستند. اگر پرندگان انتهای دوران کرتاسه مشابه بودند و همه بزرگسالان به دلیل تاثیرات برخورد سیارک کشته شدند، چگونه جوجه‌ها بدون راهنمایی والدین زنده می‌ماندند؟

آیا همه پرنده‌ها به والدین نیاز دارند؟

با این حال، دورینگ فکر می‌کند که مشکلات بزرگتری درباره داستان «زنده ماندن در تخم» وجود دارد. دورینگ در این باره گفت:

او اضافه کرد که موج گرمای اولیه عامل اصلی مرگ‌ومیر بود؛ حداقل در آمریکای شمالی و اروپا که بیشتر تحقیقات خود را انجام داده است. دکتر دورینگ در ادامه افزود:

اما دورینگ همچنان نمی‌تواند این احتمال را رد کند که برخی از پرندگان آن دوران در چنین مکان‌هایی تخم‌گذاری می‌کردند.

ملانی دورینگ رهبری تحقیقات در ذخیره‌گاه شگفت‌انگیز تانیس در شمال داکوتای کنونی را بر عهده داشت. پژوهشی که نشان داد برخورد در اواخر بهار اتفاق افتاد و روش‌های مختلفی که مرگ به مکانی هزاران کیلومتر دورتر از محل برخورد رسید را هم مطالعه کرد.

پرنده‌ها چطور زنده ماندند و دایناسورها منقرض شدند؟

دکتر درک لارسن از موزه سلطنتی بریتیش کلمبیا به جای اینکه به مکان‌هایی که پرنده‌ها در آنجا زنده مانده‌اند نگاه کند، به ویژگی‌هایی پرداخت که به بقای آن‌ها کمک کرده. لارسن نویسنده اصلی مقاله‌ای بود که منقار دایناسورها در اندازه پرندگان انتهای دوره کرتاسه را با آن‌هایی که بعد از انقراض پیدا شدند مقایسه کرد. او و همکارانش تنوع وسیع و پایداری را در اجزای دهانی دایناسورهای کوچک قبل از رویداد انقراض یافتند.

مانیراپتورها، که از نظر اندازه شبیه به پرندگان بقا یافته بودند اما دندان داشتند، از بین رفتند. البته برخی از پرندگان بی‌دندان توانستند به نسل‌های امروز پرندگان هم تبدیل شوند.

نویسندگان پیشنهاد کردند احتمالا به این دلیل بوده است که پرندگان بی‌دندان به طور مکرر دانه‌خوار بودند. اگر از تابش اولیه نجات می‌یافتید، دانه‌ها منبع غذایی بودند که برای مدت طولانی در دسترس باقی می‌ماندند. بنابراین منطقی است چند پرنده که علاقه به آن‌ها داشتند، زنده مانده باشند.

در حالی که شکارچیان و میوه‌خواران پس از فاسد شدن منابع اولیه هیچ چیزی برای تغذیه نداشتند. لارسن و همکارانش نوشتند:

پرنده‌های کوچک بیشتر زنده می‌ماندند

حیوانات کوچکتر معمولا وقتی محیط به طور چشمگیری تغییر می‌کند، بهتر عمل می‌کنند. اما لارسن فکر می‌کند که این به ویژه برای رویداد انقراض دایناسورها صادق بوده است؛ زیرا آن‌ها به طور خاص برای «پناه گرفتن از برخورد و طوفان آتش بعدی» سازگارتر بودند. در نتیجه کسانی که قادر بودند بر روی دانه‌هایی که قبل از فاجعه افتاده بودند زندگی کنند، تا زمانی که جنگل‌ها دوباره رشد کنند زنده ماندند.

هرچند راز موفقیت آن‌ها هر چه که بوده باشد، دورینگ ادعا می‌کند:

منبع: خبرآنلاین