(تصاویر) وانت های عجیب و غریب؛ خودروهای کلاسیک قدیمی که به قست بار مجهز بودند

اندازه‌ی متوسط یک کامیون معمولی آنقدر چشمگیر است که بسیاری از رانندگان تانک را به وحشت می‌اندازد. حتی پیکاپ‌های سایز متوسط امروزی نیز به طرز قابل توجهی بزرگ‌تر شده‌اند؛ برخی از مدل‌های جدیدتر از کامیون‌های کامل قدیمی نیز بزرگ‌تر هستند.

پیکاپ‌های امروزی غول‌های واقعی جاده‌ها هستند، اما در گذشته نه چندان دور، رانندگان گزینه‌ای متفاوت داشتند: شاسی یک خودروی سواری همراه با اتاق بار یک کامیون. این خودروها، که شاید بلندپروازانه‌ترین کراس‌اورهای تاریخ خودرو باشند، چندان رایج نبودند اما به ندرت هم دیده نمی‌شدند.

نگاهی به وانت های عجیب و غریب

با وجود اینکه امروزه ترکیب خودرو-کامیون جای خود را به خودروهای مدرن داده است، اما هنوز هم در تاریخ خودروسازی جایگاه ویژه‌ای دارد. بیایید با هم سفری به گذشته داشته باشیم و برخی از عجیب‌ترین و کلاسیک‌ترین ترکیب‌های خودرو-کامیون را که تاکنون تولید شده‌اند، کشف کنیم.

Ford Coupe Ute

در ابتدای پیدایش وانت‌ پیکاپ، مرز مشخصی میان خودروهای سواری و کامیون‌ها وجود نداشت. وانت فورد مدل T شباهت بسیاری به مدل سواری خود داشت و نقش مهمی در شکل‌گیری خودروهای ترکیبی سواری و باری ایفا کرد. با این حال، اولین نمونه واقعی از این خودروهای ترکیبی در دهه 1930 از استرالیا سر برآورد.

آرمسترانگ سیدلی به تولید خودروهای لوکس و محصولات هوافضایی شهرت داشت. اولین خودروی این شرکت، مدل ۳۰ اسب بخار بود که بعدها مدل‌های ۱۴ و ۱۸ اسب بخار نیز به آن اضافه شدند.

آرمسترانگ سیدلی ویتلی ۱۸ که بین سال‌های ۱۹۴۹ تا ۱۹۵۳ تولید می‌شد، یک نوآوری جالب داشت: یک اتاق بار کوچک در پشت کابین منحنی‌شکل آن تعبیه شده بود که فضای بار اضافی را در عقب خودرو فراهم می‌کرد. این خودرو با یک موتور ۲.۳ لیتری خطی شش سیلندر که تنها ۱۸ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد.

Austin A40

شاید نام آستین بیش از هر چیز با خودروهای اسپرت جذاب آستین-هیلی در دهه‌های 50 و 60 میلادی تداعی شود. هربرت آستین، بنیانگذار این شرکت، در سال 1905 با سال‌ها تجربه در صنعت خودرو، آستین موتورز را تأسیس کرد. پیش از معرفی خودروی A40، آستین سابقه‌ای طولانی در تولید خودرو داشت.

سیستم چهارچرخ محرک پاره‌وقت Brat که با نام “Bi-drive” شناخته می‌شود، به یک موتور چهار سیلندر 1.6 یا 1.8 لیتری متصل است. این موتور که یکی از مشخصه‌های محصولات سوبارو است، قدرتی بین 67 تا 95 اسب بخار تولید می‌کند. البته Brat با این قدرت نمی‌تواند در مسابقات کشش تراکتور شرکت کند، اما طراحی دو نفره آن با یک اتاق بار کوچک، ظاهری منحصر به فرد به آن بخشیده است.

بازار ایالات متحده از سال 1979 تا 1987 از سوبارو Brat استقبال کرد، اما سایر بازارها تا سال 1994 که تولید این خودرو متوقف شد، به استفاده از آن ادامه دادند. با وجود نام بامزه‌ای که دارد، نمی‌توان از طراحی منحصر به فرد Brat چشم‌پوشی کرد.

Suzuki Mighty Boy

پس از جنگ جهانی دوم، دولت ژاپن برای رونق تولید داخلی، مشوق‌هایی از قبیل کاهش مالیات و هزینه‌های ثبت‌نام برای خودروهای کوچک و کم‌مصرف در نظر گرفت.

اولین El Camino در مدل 1959 به عنوان بخشی از یک روند رو به رشد که کامیون‌ها را از وسایل نقلیه صرفا کاربردی به خودروهایی راحت‌تر و مناسب برای رانندگی روزمره تبدیل می‌کرد، معرفی شد. این خودرو پس از فورد رانچرو که دو سال قبل از آن رونمایی شده بود، به بازار آمد. نسل اول El Camino دوام چندانی نیاورد و شورولت پس از سال 1960 تولید آن را متوقف کرد، اما در سال 1964 مجددا آن را احیا کرد.

در طول سال‌های بعد، شورولت تمرکز خود را بر روی ال کامینو گذاشت. این خودرو به اوج محبوبیت خود در نسل سوم که بین سال‌های ۱۹۶۸ تا ۱۹۷۲ تولید می‌شد، رسید. شورولت در سال ۱۹۸۷ آخرین نسخه آن را از خط تولید خارج کرد.

Ford Ranchero

فورد رانچرو، در تاریخچه خودروهای ترکیبی آمریکایی، کمتر از آنچه شایسته آن بوده، مورد توجه قرار گرفته است. این خودرو که در سایه ال کامینو قرار گرفت، دو سال زودتر از رقیب شورولت خود روانه بازار شد.

نتیجه این تصمیم، شورولت SSR بود؛ خودرویی که ترکیبی عجیب از وانت‌های دهه سی، کابین خودروهای سواری و موتورهای قدرتمند V8 بود. این وانت دو نفره با موتور Vortec V8 و قدرت 300 اسب بخار، توانایی شتاب‌گیری صفر تا صد کیلومتر بر ساعت در کمتر از 8 ثانیه و طی مسافت 400 متر در 15 ثانیه را داشت.

ظرفیت کم مسافر و قیمت بالا، از عواملی بودند که باعث سردرگمی بازار شدند. SSR به عنوان یکی از وانت های عجیب و غریب، برای استفاده روزمره در شهر بسیار گران بود و از طرفی به عنوان یک وانت کاربردی هم چندان مناسب نبود.

Chrysler Valiant Ute

کرایسلر نیز، همچون فورد و جنرال موتورز، برای عقب نماندن از رقبا، پا به عرصه خودروهای ترکیبی سواری و کامیون گذاشت. با توجه به تسلط فورد و شورولت بر بازار آمریکا با مدل‌های رانچرو و ال کامینو، کرایسلر نگاهش را به استرالیا دوخت.

این خودروساز مالزیایی در سال ۲۰۰۲ با بهره‌گیری از همکاری فنی میتسوبیشی، جمباک را بر پایه پلتفرم لانسر نسل چهارم، خودروی رالی مشهور این شرکت ژاپنی، طراحی و تولید کرد. جمباک یک خودروی ترکیبی با ظرفیت حمل دو سرنشین و یک اتاق بار عقب بود که برای مصارف کاری و تجاری سبک بسیار مناسب به نظر می‌رسید.

جمباک به یک موتور ۱.۵ لیتری ساخت میتسوبیشی مجهز بود که توانایی تولید ۸۵ اسب بخار قدرت را داشت. پروتون جمباک از سال ۲۰۰۲ تا ۲۰۱۱ تولید شد و به بازارهایی همچون بریتانیا، تایوان و حتی استرالیا صادر گردید.

Cadillac Mirage

کمتر کسی می‌داند که کادیلاک، نماد برند لوکس آمریکایی، زمانی دست به تجربه‌ای عجیب در دنیای خودروهای ترکیبی وانت زد. کادیلاک میراژ به عنوان یکی از وانت های عجیب و غریب، خودرویی آن‌قدر زودگذر بود که انگار رؤیایی بیش نبود.

در سال 2011، بی‌ام‌و به کارآموزان و مهندسان خود ماموریت داد تا یک وانت‌بار نمونه بسازند. آن‌ها یک خودروی کانورتیبل E30 را انتخاب کرده، یک اتاق بار به عقب آن اضافه کردند و یک پیشرانه قدرتمند M3 را روی آن نصب کردند.

در حالی که کوپه M3، کانورتیبل M3 و سدان M3 در خط تولید بی‌ام‌و حضور داشتند، این شرکت در اول آوریل 2011، با رونمایی از یک وانت M3، دنیای خودرو را شوکه کرد. این رونمایی باعث شد تا تحلیلگران و روزنامه‌نگاران به این فکر بیفتند که آیا این یک شوخی اول آوریل است یا خیر. و این واقعاً یک شوخی بود، چون وانت M3 هرگز قرار نبود به تولید انبوه برسد.

منبع: خبرآنلاین