(تصاویر) چرا بمب افکن های استراتژیک جدید ایالات متحده سرعتی کمتر از ۲ ماخ دارند؟

نیروی هوایی ایالات متحده زمانی بمب افکن هایی داشت که می توانستند به سرعت ۲ ماخ یا بیشتر برسند، از جمله اولین هواپیمای جهان در این کلاس، B-58، که مرزهای هوانوردی فراصوت را جابجا کرد. یکی از تاثیرگذارترین بمب افکن های فراصوت در تمام دوران ها، این بمب افکن از سال ۱۹۶۰ تا ۱۹۷۰ در خدمت بود. بعد از B-58 نوبت به FB-111A با بال چرخشی رسید، که از سال ۱۹۶۸ تا ۱۹۹۱ توانست با سرعت ۲.۱۵ ماخ پرواز کند.

FB-111A با بمب افکن کندتر B-1B جایگزین شد که هنوز در خدمت است. B-2 که برای اولین بار در سال ۱۹۹۳ آنلاین شد نیز در ادامه از راه رسید و B-21 Raider ساخت نورثروپ گرومن که در حال حاضر در حال توسعه است نیز بعد از B-2 به ناوگان بمب افکن های ایالات متحده پیوست. هر دوی این بمب افکن ها مادون صوت هستند.

جایگزین B-58، بمب افکن FB-111A، برای جمینگ سیگنال های دشمن طراحی شده بود و دارای رادار تعقیب عوارض زمین برای ماموریت های در ارتفاع پایین بود. از آن زمان به بعد، موشک‌های ضدهوایی پیچیده‌تر شده و برد بیشتری پیدا کردند. در آوریل ۲۰۲۴، اوکراین ادعا کرد که یک بمب افکن راهبردی Tupolev Tu-22M3 روسیه که در دهه ۱۹۶۰ طراحی شده بود، را توسط یک موشک روزآمد شده اس-۲۰۰ متعلق به شوروی سابق، هنگام پرواز در نزدیکی استاوروپل، بیش از ۳۲۰ کیلومتری پشت مرزهای روسیه، سرنگون کرده است. این موفقیت شانسی نبود – اوکراینی ها چند هفته قبل گفته بودند که یک هواپیمای راداری A-50 روسی را با موشکی مشابه سرنگون کرده اند.

در حالی که روسیه با تهدید موشک زمین به هوای کمی در سوریه مواجه بود و بدون ترس پروازهایش را انجام می داد، حمله اش به اوکراین نشان می‌دهد که بمب‌افکن‌های استراتژیک طراحی‌شده بدون پنهانکاری باید به شلیک کننده موشک از فاصله دور تبدیل شوند، یا اینکه در ارتفاع بسیار پایین بمانند.

فدا کردن سرعت برای پنهانکاری

با پیشرفت فناوری رادار، تاکید اصلی در طراحی بمب افکن ها از سرعت حداکثری به کاهش سطح مقطع راداری تغییر کرد. برنامه B-1 Lancer در دهه ۱۹۷۰ به عنوان یک بمب افکن استراتژیک با سرعت ۲ ماخ آغاز شد. این برنامه در سال ۱۹۷۷ با کاهش بودجه مواجه شد، اما در دهه ۱۹۸۰ دوباره به عنوان یک بمب افکن پنهانکارتر با سطح پرواز پایین تر ظاهر شد. بازطراحی B-1 برای اینکه در رادار دشمن کمتر قابل مشاهده باشد، مستلزم تغییر در ورودی‌های هوا بود که حداکثر سرعت را به ۱.۲۵ ماخ کاهش داد. این تغییر قابل توجه بود – این تغییرات به کاهش سطح مقطع راداری آن تا ضریب ۱۰ کمک کرد.

تامین مالی توسعه B-1 در دهه بعد بحث برانگیز بود و B-2 بیش از ۱.۱۵۷ میلیارد دلار برای هر فروند در سال ۱۹۹۸ هزینه داشت (۲.۲۴ میلیارد دلار امروز). در نتیجه، هزینه‌های توسعه B-21 جدید بسیار بحث برانگیز و بالا بوده است و سازنده آن، نورثروپ گرومن، تصریح می‌کند که اولین بمب‌افکن جدید با بودجه کمتری نسبت به عدد در نظر گرفته شده تحویل داده شد. با این حال، بمب‌افکن‌ها گران هستند، طراحی و عرضه آن ها به زمان نسبتاً طولانی نیاز داشته، و B-21، مانند XB-70 پیش از آن، احتمالاً قبل از پایان دوره تولیدش، قدیمی خواهد شد.

سرعت ۲ ماخ در حال حاضر سرعت پایینی است

نیروی هوایی ایالات متحده و سایرین در سراسر جهان در حال حاضر بر نیاز به بمب افکن های استراتژیک با قابلیت شلیک دور ایستا – توانایی شلیک از فاصله دور – تاکید دارند. B-2 می تواند تا ۲۴ موشک AGM-158 Joint Air to Surface Standoff را با وزن ۴۵۰ کیلوگرم حمل کند که اهدافی را تا ۳۲۰ کیلومتر دورتر مورد اصابت قرار می دهد.

گام بعدی در حمله استراتژیک با سرعت ۲ ماخ یا بیشتر، موشک مافوق صوت است که می تواند به سرعت ۵ ماخ یا بالاتر برسد. چنین موشک هایی در ایالات متحده و چندین کشور دیگر از جمله کره شمالی و چین در دست توسعه هستند. روسیه مرتباً موشک کینژال خود را که دارای سرعت کروز مافوق صوت است، علیه اوکراین استفاده می کند. اولین موشک سطحی پرتاب شده جهان از روی عصبانیت، اورشنیک بود که در نوامبر ۲۰۲۴ علیه کی‌یف مورد استفاده قرار گرفت.

ترکیب سرعت بالا و هزینه کمتر موشک ها همراه با آسیب پذیری هواپیماها تضمین می کند که نیاز به بمب افکن ها با سرعت ۲ ماخ پایان یافته است. سوال بعدی این است که آیا کابین خلبان نیز در شرف قدیمی شدن است یا نه؟ B-21 در حال حاضر برای عملیات با سرنشین و بدون سرنشین طراحی شده است.

منبع: روزیاتو