(تصاویر) وقتی کره‌ای‌ها عاشق پوست «پلنگ» بودند

فرادید| صبح یکی از روزهای زمستان سرد سال ۱۸۸۶، آنتوانت سونتاگ، یکی از اعضای سفارت روسیه در سئول، پنجره اتاق خود را باز کرد تا به کبوترهای خانگی‌اش غذا بدهد. ناگهان با یک پلنگ بزرگ روبرو شد که به او خیره شده بود. پلنگ دندان‌های خود را نشان داد، غرید و سپس از دیوارهای سفارت پرید و رفت.

به گزارش فرادید؛ بلافاصله گروهی برای شکار این حیوان تشکیل شد و رد پای آن را تا قصر متروک توت‌فرنگی (که اکنون موزه تاریخ سئول در آن قرار دارد) دنبال کردند، اما موفق به شکارش نشدند.

مردی از طبقه اشرافی کره که بر روی پوست پلنگ در تخت روان نشسته است

پوست پلنگ و ببر کالاهای ارزشمندی بودند، اما همیشه در دسترس نبودند. یکی از بازدیدکنندگان آمریکایی در سال ۱۸۸۷ نوشت که برخی صبح‌ها «دستفروشان پوست‌های ببر و پلنگ را با خود می‌چرخانند و آن‌ها را روی چمن پهن می‌کنند، اما چند روز بعد دیگر هیچ پوستی برای خرید موجود نیست».

پوست پلنگ‌ها در مراسم عروسی مردم عادی کره نیز استفاده می‌شد. طبق گفته هوراس ان. آلن: «در طول دوران نامزدی، دیدارهایی میان بزرگترها انجام می‌شود. در این مدت، جهیزیه عروس با دقت و هزینه‌ای که بستگی به توان مالی والدین و ترتیبات قرارداد ازدواج دارد، آماده می‌شود. در این دیدارها، عروس در محملی که با پوست پلنگ تزیین شده می‌نشیند، در حالی که داماد با اسبی آراسته به این دیدار می‌رود».

شیلا، دختر ۱۱ سالۀ یانگ یو-چان (سفیر کره جنوبی در ایالات متحده)، قالی معروف ساخته شده از پوست چندین پلنگ را به دور خود پیچیده است؛ گفته می‌شود که این قالی زمانی زینت‌بخش کاخ چانگ‌دوک بوده است. تاریخ عکس: حدود سال ۱۹۵۲.

گیلنر آن را خرید و «قالیچه زیبای کره‌ای» را برای مادرش فرستاد. سفارت کره در ایالات متحده پس از دیدن تصاویر قالیچه در روزنامه‌های محلی خواستار بازگرداندن آن به کره شد. گیلنر موافقت کرد که قالیچه را بازگرداند اگر دولت بتواند اثبات کند که این قالیچه یک میراث تاریخی است. مدارک اثبات ارائه شد و قالیچه به کره بازگردانده شد، اما به سرعت فراموش شد.

در سال ۲۰۱۰، این قالیچه دوباره کشف و به عنوان یکی از اموال امپراتریس میونگ‌سونگ (ملکه مین) شناسایی شد. اما همه با این موضوع موافق نبودند. الگوی برگ آلو بر روی پشت قالیچه نشان می‌داد که از آن در کاخ استفاده شده است، اما این الگو تا پس از ترور ملکه مین در اکتبر ۱۸۹۵ استفاده نشده بود. بنابراین شاید این قالیچه متعلق به او نبود، اما به هر حال یک یادگار ارزشمند از گذشتۀ کره بود؛ گذشته‌ای که در آن پوست پلنگ کالایی لوکس و تجملی برای فخرفروشی بود.