(تصاویر) حکایت از داخل ماشین تلفن زدن در 80 سال قبل!

خودرو و تلفن ، دو اختراع پیشگام که تنها با یک دهه فاصله زمانی (به ترتیب در سال های ۱۸۸۵ و ۱۸۷۵) از یکدیگر جدا شده اند، از وضعیت کنجکاوی های فناورانه به اجزای جدایی ناپذیر زندگی معاصر تبدیل شده اند.

ممکن است تصور شود ترکیب این دو نوآوری انقلابی گامی طبیعی باشد، اما حقیقت بسیار جذاب تر از این است.

در ۲ اکتبر ۱۹۴۶، تجهیزات ارتباطی موتورولا اولین تماس ها را با سرویس رادیوتلفن خودرویی جدید شرکت تلفن بل ایلینوی در شیکاگو برقرار کرد. به دلیل تعداد کم فرکانس های رادیویی موجود، این سرویس به سرعت به بیشینه ظرفیت خود رسید.

در آلمان غربی، خدمات تلفن خودرو برای اولین بار در سال ۱۹۵۸ به عنوان سرویس A-Netz عرضه شد. در سال ۱۹۷۱، این سرویس به محدودیت ظرفیت خود یعنی تقریباً ۱۱۰۰۰ مشترک رسید و در سال ۱۹۷۲ با B-Netz جایگزین شد که دارای شماره گیری مستقیم بود و نیازی به اپراتور انسانی برای اتصال تماس ها نبود. این سیستم نیز در سال ۱۹۸۵ با سیستم C-Netz 1G جایگزین شد.

تلفن های خودرو در ابتدا حجیم و گران قیمت بودند و قیمت آنها اغلب بیشتر از خود خودرو بود. همچنین محدودیت استفاده به چند ساعت در طول روز برای آن

ها وجود داشت، کیفیت سیگنال ضعیف بود و تماس ها اغلب قطع می شدند.

در اوایل دهه ۱۹۸۰، تلفن های خودرو بیشتر توسط مدیران تجاری، سیاستمداران و افراد ثروتمندی استفاده می شد که نیاز داشتند در حال حرکت نیز در دسترس باشند.

موتورولا به مشتریان آمریکایی با تلفن های خودرو ام800 و ام900 به ترتیب برای استفاده در شبکه های CDMA و GSM  خدمات ارائه می کرد.

برخی از تلفن های خودرو دارای نمایشگر رنگی بودند و از اتصالات داده پر سرعت و همچنین از قابلیت دسترسی به سیم کارت های ذخیره شده در تلفن های دیگر از طریق بلوتوث پشتیبانی می کردند.

از سال ۲۰۰۸، بسیاری از خودروها به سیستم های یکپارچه بی نیاز از دست برای استفاده از تلفن همراه از طریق یک پیوند بی سیم بلوتوث یا استفاده از یک گیرنده و فرستنده یکپارچه مجهز هستند و تلفن خودرو به گزینه ای منسوخ تبدیل شده است.

منبع: عصر ایران