(عکس) قوی‌ترین هاچ‌بک‌های دیفرانسیل عقب تاریخ؛ از رنو 5 توربو تا بی‌ام‌و سری 1

اکثر هاچ‌بک‌ها به دلایل ایمنی و هزینه‌ای، دیفرانسیل جلو هستند زیرا ساخت خودرویی با انتقال قدرت به چرخ‌های جلو آسان‌تر است و در بخش ایمنی هم کنترل کم‌فرمانی آسان‌تر از بیش‌فرمانی است که در خودروهای دیفرانسیل عقب قدرتمند زیاد اتفاق می‌افتد. بااین‌وجود، در طول دهه‌های گذشته، برخی شرکت‌ها اقدام به ساخت هاچ‌بک‌های اسپرتی با انتقال قدرت محرک عقب کردند که در ادامه با قوی‌ترین آن‌ها آشنا خواهیم شد.

مرکور XR4Ti

سال‌های تولید: ۱۹۸۵ تا ۱۹۸۹

سانبیم ابتدا توسط کرایسلر اروپا در سال ۱۹۷۷ معرفی شد. این خودرو یک هاچ‌بک دیفرانسیل عقب بود که به‌طور خاص برای جاده‌های تنگ و باریک اروپا طراحی شده و از یک پیشرانهٔ ۰.۹ لیتری کوچک با تنها ۴۲ اسب بخار قدرت استفاده می‌کرد. بااین‌حال، وقتی پژو-سیتروئن در سال ۱۹۷۹ کرایسلر اروپا را خرید، این خودرو تالبوت سانبیم نام گرفت و خیلی زود به یک هاچ‌بک داغ تبدیل شد تا تصویر آن در بازار تقویت شود.

ابتدا مدل سانبیم Ti با پیشرانهٔ ۱.۶ لیتری و ۱۰۰ اسب بخار قدرت معرفی شد اما چندی بعد فرانسوی‌ها از لوتوس کمک گرفتند و یک پیشرانهٔ بسیار بزرگ‌تر ۲.۲ لیتری را در سینهٔ این هاچ‌بک قرار دادند که ۱۵۰ اسب بخار قدرت را به چرخ‌های عقب تحویل می‌داد. سانبیم لوتوس با این موتور به یکی از قوی‌ترین هاچ‌بک‌های اروپایی آن سال‌ها تبدیل شد.

AMC گرملین

سال‌های تولید: ۱۹۷۲ تا ۱۹۷۶

ازآنجایی‌که لانچیا در اواسط دههٔ ۷۰ با مدل استراتوس به موفقیت‌های بزرگی دست پیدا کرد، رنو هم می‌خواست در مسابقات رالی خودی نشان دهد. برای این کار، رنو ۵ انتخاب شد که تغییرات بزرگی را تجربه کرد. مهم‌ترین تغییر، انتقال پیشرانه به پشت صندلی‌های جلو بود. این یک موتور ۱.۴ لیتری چهار سیلندر با توربوشارژر گرت بود که نیروی خود را به چرخ‌های عقب منتقل می‌کرد تا هندلینگ بهتری را در پیست‌های رالی فراهم کند. سیستم تعلیق عقب رنو ۵ توربو از آلپین A310 و گیربکس پنج سرعتهٔ دستی آن از رنو ۳۰ گرفته شد. به‌منظور رعایت قوانین هومولوگیشن مسابقات رالی WRC، از این رنو ۵ موتور وسط تنها ۴۰۰ دستگاه نمونهٔ جاده‌ای هم ساخته شد.

ب‌ام‌و 325ti کامپکت

سال‌های تولید: ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۴

در نمایشگاه خودروی پاریس ۱۹۹۸ رنو با رونمایی از نسخه‌ای عجیب از هاچ‌بک کلیو با گلگیرهای پهن و یک موتور ۳ لیتری V6 در وسط، همه را شگفت‌زده کرد. این خودرو که نهایتاً در سال ۲۰۰۱ به بازار عرضه شد، در قسمت عقب کاملاً با کلیوی معمولی متفاوت بود. در کلیو V6 صندلی‌های عقب حذف شده بود تا فضا برای نصب پیشرانه فراهم شود. یک گیربکس شش سرعتهٔ دستی هم قدرت این موتور را به چرخ‌های عقب منتقل می‌کرد. دو سال بعد، رنو نسخهٔ بروز شدهٔ کلیو V6 را با نام فاز ۲ معرفی کرد که قدرت آن افزایش یافته بود و حالا با ۲۵۵ اسب بخار، قوی‌ترین هاچ‌بک تولیدی زمان خود محسوب می‌شد و شتاب صفرتاصد ۵.۹ ثانیه‌ای داشت. از کلیو V6 تنها ۱,۵۵۵ دستگاه در نسخهٔ فاز ۱ و ۱,۳۹۰ دستگاه در نسخهٔ فاز ۲ ساخته شد.

ب‌ام‌و M Z3 کوپه

سال‌های تولید: ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۲

ب‌ام‌و که تعصب شدیدی روی انتقال قدرت دیفرانسیل عقب داشت، حتی نسل‌های اول و دوم هاچ‌بک سری ۱ را هم به‌صورت محرک عقب ساخت. جذاب‌ترین عضو این خانواده، مدل پرچم‌دار M140i در نسل دوم بود که از سال ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۹ تولید شد. زیر کاپوت این هاچ‌بک دیفرانسیل عقب یک موتور ۳ لیتری شش سیلندر خطی توربو قرار داشت که یکی از قوی‌ترین هاچ‌بک‌های داغ زمان خود را خلق کرد و رانندگی بسیار هیجان‌انگیزی را به ارمغان می‌آورد. متأسفانه اما نسل سوم سری ۱ روی پلت‌فرم دیفرانسیل جلوی مشترک با مینی ساخته شد و قوی‌ترین موتور آن یک نمونهٔ ۲ لیتری چهار سیلندر توربو با تنها ۳۰۰ اسب بخار قدرت بود.

منبع: خبرآنلاین