(ویدئو) آیا بال های جت جنگنده اف-۱۴ تامکت واقعاً تا می شوند؟

بال های F-14 بسته به شرایط پرواز تنظیم می شود

با وجود ظرفیت دو نفره اش، هر دو سرنشین F-14 عملاً جت را هدایت نمی کردند. سرنشین عقب به عنوان افسر رهگیری رادیویی (یا RIO) فعالیت می کرد و هیچ کنترلی بر بال های تاشو نمادین تامکت نداشت. در عوض، این بال ها تا حد زیادی با استفاده از رایانه داده مرکزی هوای استاندارد داخلی (یا SCADC) کار می کردند. با این حال، خلبان F-14 می تواند در صورت خرابی و از کار افتادن این سیستم، آن را غیرفعال کند.

اگر کنجکاو هستید بدانید که یک بال متغیر جارویی چه کاری انجام می دهد، باید بدانید که طراحی آن از پرندگان الهام گرفته شده است و اساساً شبیه سازی این هوانوردان طبیعی است که یا بال‌های خود را باز کرده یا عقب می کشند،در مواقعی که نیاز به کاهش یا افزایش سرعت داشته باشند. ظاهراً، F-14 اولین هواپیمایی نبود که از مفهوم بال شیب دار یا جارویی استفاده کرد، ناسا از این تکنولوژی در دهه ۱۹۵۰ در هواپیمای آزمایشی X-5 استفاده کرده بود. قبل از اینکه این مفهوم به شکلی واقعی برای استفاده آماده شود، به چند دهه اصلاح نیاز بود، جایی که بمب افکن F-111 Ardvark ساخت جنرال داینامیکس به اولین هواپیمای نظامی ایالات متحده تبدیل شد که به شکل موثر و کارآمدی از این تکنولوژی استفاده کرد.

به گفته یکی از مهندسینی که روی این پروژه کار می‌کرد، اگرچه SCADC می‌توانست بال‌های F-14 را کنترل کند، اما محاسباتی که در مراحل آزمایشی در این سیستم انجام شد بسیار خلاصه و ساده بودند. هنگامی که فیزیک هواپیما و سیستم بال ها درست شده و SCADC عملیاتی شد، بال‌های F-14 می‌توانستند از ۲۰ تا ۶۸ درجه، بسته به شرایط پرواز، تغییر شیب دهند که طول بال‌ها را از حدود ۱۱.۶ متر (حالت جمع شده) به ۱۹.۵ متر (حالت کشیده) برساند. جدا از اینکه یک روش جالب برای مدیریت عملکرد در حین پرواز است، بال های جارویی F-14 به راحتی آن را در بین جالب ترین جت هایی قرار می دهد که تا به حال در ناوگان نیروی دریایی ایالات متحده – یا در فیلم “Top Gun” به نمایش درآمده است.

منبع: روزیاتو