(تصاویر) معماری منحصر به فرد 9 ساختمان «بتنی» در ژاپن

فرادید| معماری بروتالیستی سبکی از معماری مدرن است که بر استفاده از بتن نمایان، فرم‌های ساده و حجیم و طراحی‌های کاربردی با تاکید بر ساختار خام و بی‌پیرایه تمرکز دارد. این سبک اغلب با حس قدرت، عملکردگرایی و زیبایی‌شناسی مینیمال شناخته می‌شود.

به گزارش فرادید؛ پل تالت می‌گوید علاقه او به این سبک معماری به دلیل «حس منحصر به فرد لمس‌پذیری» آن در ژاپن است که ریشه در نجاری و صنایع دستی سنتی این کشور دارد. او توضیح می‌دهد: «وقتی وارد ژاپن شدم، از تعداد زیاد ساختمان‌های بروتالیستی و ظرافت آنها شگفت‌زده شدم. همچنین متوجه شدم که این سبک معماری به درستی مورد توجه قرار نگرفته بود».

تالت معتقد است که این ساختمان‌های بتنی در ژاپن با الهام از سبک سنتی معماری چوبی ژاپنی ساخته‌اند و شکل و شمایل آن‌ها بی‌شباهت به ساختمان‌های چوبی ظریف و درخشانی که نجاران سنتی ژاپن می‌ساختند نیست.

تمام ساختمان‌های موجود در کتاب در طی پنج سال گذشته توسط تالت عکاسی شده‌اند. او این آثار را برای نمایش تنوع سبک‌ها، کاربری‌ها، اندازه‌ها و طراحی‌ها در معماری بروتالیستی ژاپن انتخاب کرده است. یکی از نمونه‌های مورد علاقه او در اوکیناوا قرار دارد، جایی که بلوک‌های بتنی سنتی به‌گونه‌ای طراحی شده‌اند که دیوارهای «چینیبو» را تداعی می‌کنند. این دیوارهای سنتی برای تهویه و محافظت در برابر نور شدید خورشید به کار می‌رفته‌اند.

تالت امیدوار است این کتاب توجه بیشتری به معماری بروتالیستی جلب کند؛ سبکی که به گفته او «اغلب براساس نظرهای شخصی افراد معدودی تخریب می‌شود». او می‌گوید: «ساختمان‌های بروتالیستی در سراسر جهان، حتی در ژاپن، در معرض خطر تخریب هستند؛ حتی سازه‌های باشکوهی مثل تالار ملی توکیو اثر هیرویوشی ایواموتو و سالن شهر ناگو در اوکیناوا».

۱. ورزشگاه کنگره کاگاوا (1964، کنزو تانگه):

این مرکز در فضایی سنتی و تاریخی در کیوتو قرار دارد و معماری‌اش به‌طور هم‌زمان ویژگی‌های سبک بروتالیستی و متابولیستی را در خود جای داده است. استفاده از خطوط هندسی قوی، بتن نمایان و اشکال عظیم، این بنا را به یک اثر بروتالیستی تبدیل کرده، در حالی که طراحی منعطف و ارگانیک آن بازتاب‌دهنده اصول متابولیسم است. این مرکز تضادی زیبا با فضای سنتی و لطیف کیوتو ایجاد کرده و اهمیت معماری مدرن در ترکیب با فرهنگ سنتی را نشان می‌دهد.

۳. تالار شهر ناگو (1981، تیم زو):

این مجموعه U شکل شامل سالن‌های عمومی، مرکز رفاهی و فرهنگی است. طراحی آن شباهت‌هایی به معماری مایایی دارد، به‌ویژه در بخش‌های پلکانی و تراس‌هایی که در نما دیده می‌شوند. نمای خارجی ساده و مینیمالیستی بنا با طراحی داخلی پیچیده و زیبای آن در تضاد است. استفاده از تکیه‌گاه‌های بتنی پیش‌ساخته و دیوارهای مدولار حس گرمی ایجاد کرده و رنگ‌های هلومانند سطح بتنی با صندلی‌های مخملی هماهنگی دارند. این مرکز مدنی نمونه‌ای از ترکیب زیبایی‌شناسی مدرن با معماری کاربردی است.

۵. مجتمع چندمنظوره (1994، طراحی کونیوشی):

این ایستگاه در کنار رود یوجی قرار گرفته و طراحی آن شبیه به یک سفینه فضایی است که از آینده آمده باشد. نمای منحنی و فرم دایره‌وار ساختمان، ترکیبی از سادگی ذن بودایی و خلاقیت جسورانه معماری معاصر است. این ایستگاه با معماری خاص خود تضاد زیبایی با تاریخ و فرهنگ سنتی منطقه ایجاد کرده است و بازدیدکنندگان را به سفری ذهنی میان گذشته و آینده می‌برد.

۷. موزه نجومی کیهوکو (1995، تاکاساکی ماساهارو):

این موزه با الهام از قلعه‌های باستانی اوکیناوا طراحی شده و ظاهری شبیه به آبشار سنگی چندلایه دارد. استفاده از سیمان سفید همراه با سنگ آهک محلی و ماسه مرجانی باعث شده که بنا شبیه به سازه‌های طبیعی به نظر برسد. با وجود طراحی تاریخی‌گونه، این موزه دارای عناصر مدرن است که هم‌زمان حال و هوایی آینده‌نگرانه به آن می‌بخشند.

۹. کتابخانه مدنی ماتسوبارا (2019، مارو):

این کتابخانه در کنار برکه‌ای آرام قرار دارد و طراحی آن مانند یک کتاب عظیم است که از میان صفحات تاریخ بیرون آمده باشد. دیوارهای مقاوم در برابر زلزله و طبقات چندسطحی به بازدیدکنندگان امکان می‌دهند که در فضایی شاعرانه و آرام مطالعه کنند. این کتابخانه نه تنها مکانی برای خواندن، بلکه تجربه‌ای فرهنگی و احساسی از هماهنگی با طبیعت است.