(تصاویر) یکی از مشهورترین خانه‌های دنیا؛ شاهکاری که «نشست کرد»
فرادید| سال ۱۹۹۵، وقتی خانه آبشار (Fallingwater) ساخت فرانک لوید رایت هنوز کمتر از ۶۰ سال قدمت داشت، گزارش‌هایی از احتمال خرابی بنا باعث شد گروهی از مهندسان برای بازدید از تراس‌های معلق خانه به ارتفاعات روستایی پیتسبورگ سفر کنند.
به گزارش فرادید؛ حتی پیش از تکمیل ساخت و ساز خانه در سال ۱۹۳۷، ترک‌هایی در جان‌پناه‌های بتنی ظاهر شده بود. اواسط دهه ۱۹۹۰، بالکن‌های برخی مکان‌ها بیش از ۷ اینچ نشست کرده بودند. لیندا واگونر که سال ۱۹۶۵ در نوجوانی راهنمایی تور این خانه را آغاز کرده بود و از سال ۱۹۹۶ تا ۲۰۱۸ مدیر این خانه‌موزه بود می‌گوید: «می‌توانستی انعطاف و سستی آن‌ها را احساس کنی، مثل یک تخته شیرجه.» همان حالت عجیب و غریبی که خانه آبشار را به مشهورترین خانه مدرن در ایالات متحده تبدیل کرده بود، تقریباً کل ساختار باشکوه آن را به فروپاشی نزدیک میکرد.
فضای داخلی خانه آبشار منظره‌ای زیبا از طبیعت اطراف دارد. رایت این زیبایی‌شناسی را «معماری ارگانیک» نامید
در دهه ۱۹۲۰ لوید رایت از این تحقیرها خشمگین بود. او در نامه‌ای به فیلیپ جانسون معمار نوشت: «از نظر معماری، من خودم را مردی بدون کشور می‌دانم.» اما پروژه فالینگ‌واتر که سال ۱۹۳۴ به عنوان یک خانه تعطیلات و به سفارش ثروتمندی به اسم ادگار کافمن طراحی شد، به گفتۀ خود رایت برای او فرصتی برای شکست دادن منتقدانش بود.
آنجا در جنگل‌های دورافتاده آپالاچی، رایت عناصر کلیدی مدرنیسم مانند کنسول‌ها، سقف‌های مسطح و پنجره‌های نواری را به شکل‌ها و مواد ارگانیک و ممتازی تبدیل کرد که از جهان طبیعی الهام گرفته بودند و با آن ادغام شده بودند. او به جای اینکه لبه‌های بالکن‌های کنسولی خود را صاف و سفید نگه دارد، آن‌ها را گرد و به رنگ خانه‌های خشتی دهکده سرخپوستان درآورد. او دیوارها را با ماسه‌سنگ محلی و جلوی کابینت‌ها را با چوب گردوی درخشان کارولینای شمالی پوشاند. خانه آبشار، مدرنیسم را رمانتیک، غنایی و عمیقاً آمریکایی جلوه داد. همانطور که فرانکلین توکر مورخ در کتاب خود در سال ۲۰۰۳ نوشت، این خانه دیدگاه آمریکایی‌ها را نسبت به مدرنیسم «از چیزی خارجی و مشکوک به چیزی داخلی و میهن‌پرستانه تغییر داد».
مهندسانی که سال ۱۹۹۵ سروکله‌شان پیدا شد، موفق شدند خانه را از تا حدی از وضع معیوب اولیه‌اش نجات دهند. اما قضاوت کردن خانه آبشار صرفاً بر اساس مهندسی آن، غفلت از اصل موضوع است. دوام به تنهایی جاه‌طلبی‌های رایت را برآورده نمی‌کرد و نمی‌توانست خانه آبشار را صاحب جایگاه منحصربفردی در تاریخ معماری آمریکا کند. سال ۱۹۶۳، ادگار کافمن پسر، دستیار رایت، خانه را به «حفاظت از پنسیلوانیا غربی» اهدا کرد که سال بعد آن را به روی عموم گشود. در طول شش دهه گذشته، حدود ۶.۳ میلیون نفر، عمدتاً افراد علاقمند به معماری از خانه بازدید کرده‌اند. واگونر می‌گوید: «بر خلاف بسیاری از ساختمان‌های مدرنیستی، خانه آبشار بیش از آنکه یک تجربه فکری باشد، یک تجربه عاطفی است.» این خانه میل آمریکایی‌ها به تعالی طبیعت و تسلط بر آن را برمی‌انگیزد.
مترجم: زهرا ذوالقدر
منبع: faradeed-215788