بدن ما می‌تواند ویتامین‌ها را مستقیم از هوا جذب کند

ما انسان‌ها روزانه حدود ۹هزار لیتر هوا تنفس می‌کنیم که در طول عمرمان به ۴۳۸ میلیون لیتر می‌رسد. برخلاف غذاخوردن، تنفس هرگز متوقف نمی‌شود. مواجهه‌ی ما با اجزای هوا حتی در غلظت‌های پایین به مرور زمان افزایش می‌یابد و در درازمدت می‌تواند قابل‌توجه باشد.

هزاران سال است که در تمدن‌های مختلف، حضور طبیعت و تنفس هوای پاک به‌عنوان راهی برای بهبود سلامت درنظر گرفته می‌شود. برای مثال، اکسیژن به‌عنوان نمونه‌ای از مواد مغذی هوابُرد، نقش حیاتی در بقای ما دارد و این دیدگاه سنتی را که هوای تازه برای سلامتی مفید است، از نظر علمی تأیید می‌کند.

مواد مغذی هوابرد از طریق شبکه‌ای از عروق خونی کوچک موجود در بینی، ریه‌ها، اپیتلیوم بویایی (ناحیه‌ای که بو در آن تشخیص داده می‌شود) و گلوی دهانی (پشت گلو) وارد بدن ما می‌شود. ریه‌ها در مقایسه با روده، می‌توانند مولکول‌های بسیار بزرگ‌تری (تا حد ۲۶۰ برابر) را جذب کنند. این مولکول‌ها به شکل دست‌نخورده وارد جریان خون و مغز می‌شوند.

داروهای استنشاقی (مانند کوکائین، نیکوتین و داروهای بیهوشی) در عرض چند دقیقه وارد بدن می‌شوند و اثر خود را نشان می‌دهند؛ درحالی‌که برای تأثیرگذاری مشابه ازطریق مصرف خوراکی، نیاز به مقادیر بیشتری است. روده مواد را به کمک آنزیم‌ها و اسیدها به اجزای آن‌ها تجزیه می‌کند. وقتی این مواد وارد جریان خون می‌شوند، توسط کبد متابولیزه و سم‌زدایی می‌شوند.

روده در جذب نشاسته، قندها و اسیدهای آمینه عالی عمل می‌کند، اما در جذب برخی از انواع داروها کارآمد نیست. درواقع، دانشمندان درحال تلاش برای بهبود داروها هستند تا آن‌ها را به‌طرز موثرتر از راه دهان مصرف کنیم.

بسیاری از ایده‌های علمی که امروز واضح به‌نظر می‌آیند، از مدت‌ها پیش وجود داشته‌اند و ما اخیرا به اهمیت آن‌ها پی برده‌ایم. پژوهشی که در دهه ۱۹۶۰ منتشر شد، نشان می‌داد کارگران لباسشویی که درمعرض ید موجود در هوا قرار می‌گرفتند، دارای سطح ید بالاتر در خون و ادرارشان بودند.

منگنز و روی می‌توانند ازطریق نورون‌هایی که در بینی بو را احساس می‌کنند، وارد مغز شوند. منگنز ماده مغذی مهمی است، اما مقدار زیاد آن می‌تواند به مغز آسیب بزند. این مشکل در جوشکارانی که درمعرض سطوح بالایی از منگنز موجود هوا قرار دارند، دیده می‌شود.

مژک‌ها یا ساختارهای مومانند موجود در سیستم بویایی و تنفسی، گیرنده‌های ویژه‌ای دارند که می‌توانند به طیف وسیعی از سایر مواد مغذی هوابرد متصل شوند. این موارد شامل مواد مغذی مانند کولین، ویتامین سی، کلسیم، منگنز، منیزیم ،آهن و حتی اسیدهای آمینه می‌شود.

پژوهش منتشرشده در بیش از ۷۰ سال پیش نشان داده است که ویتامین B12 هوابرد می‌تواند کمبود ویتامین B12 را جبران کند. این موضوع برای افرادی که نرخ کمبود ویتامین B12 در آن‌ها بالاست، از اهمیت بالایی برخوردار است. افراد دارای رژیم غذایی گیاهخواری، سالمندان، مبتلایان به دیابت و کسانی که الکل زیاد مصرف می‌کنند، از  افرادی هستند که کمبود ویتامین B12  در آن‌ها شیوع دارد.

هنوز ناشناخته‌های بسیاری وجود دارد. ابتدا باید مشخص کنیم چه ترکیباتی از هوا در محیط‌های طبیعی مانند فضاهای سبز، جنگل‌ها، اقیانوس و کوه‌ها برای سلامتی مفید هستند. تاکنون پژوهش‌ها بیشتر بر سموم، ذرات معلق و آلرژن‌هایی مانند گرده متمرکز بوده است. در مرحله بعد، باید مشخص کنیم کدام‌یک از این اجزا را می‌توانیم به‌عنوان مواد مغذی هوابرد طبقه‌بندی کنیم.

با توجه به اینکه قبلا مشخص شده مصرف ویتامین B12 ازطریق هوا موثر و ایمن است، پژوهش‌های آینده می‌تواند به بررسی این موضوع بپردازد که آیا تبدیل زیرمغذی‌های دیگری مانند ویتامین دی به شکل هوابرد می‌تواند به رفع کمبود فراگیر این ماده مغذی کمک کند یا خیر.

ما باید مواد مغذی بالقوه هوابرد را در آزمایش‌های کنترل‌شده مطالعه کنیم تا دوز، ایمنی و نقش آن‌ها در رژیم غذایی را تعیین کنیم. این موضوع به‌ویژه در مکان‌هایی که هوا به شدت فیلتر می‌شود، مانند هواپیماها، بیمارستان‌ها، زیردریایی‌ها و حتی ایستگاه‌های فضایی، اهمیت دارد.

شاید کشف کنیم که مواد مغذی موجود در هوا می‌توانند از برخی بیماری‌های مدرن مرتبط با شهرنشینی پیشگیری کنند. ممکن است روزی دستورالعمل‌های تغذیه‌ای توصیه کنند که مواد مغذی را از طریق تنفس جذب کنیم، یا اینکه زمان کافی را در طبیعت بگذرانیم تا در کنار داشتن رژیم غذایی سالم و متعادل، مواد مغذی موجود در هوا را نیز دریافت کنیم.