(عکس) 10 مورد از بهترین سریال‌های کمدی علمی-تخیلی که باید تماشا کنید

ژانر علمی-تخیلی به دلیل ماهیت آینده‌نگرانه‌اش اغلب با فلسفه، اخلاق، علم و خطرات تکنولوژی برای انسان و آینده‌ی بشر پیوند خورده است، این باعث می‌شود تا فیلم‌ها و کتاب‌های این حوزه، گرایش زیادی به سیاهی و جدیت داشته باشند، اما وقتی عناصر طنز هم به آن‌ها تزریق شود، گاهی نتیجه‌ی نهایی می‌تواند فوق‌العاده باشد.

مانند چیزی که در «بازگشت به آینده» (۱۹۸۵)، «راهنمای مسافران مجانی کهکشان» (۲۰۰۵) یا «ایدیوکراسی» (۲۰۰۶) دیدیم. وضعیت در جهان تلویزیون اندکی متفاوت است و فهرست بهترین سریال‌های کمدی علمی-تخیلی چندان بلندبالا نیست اما اگر از تلفیق علم و کمدی لذت می‌برید، چند گزینه‌ی ایده‌آل برای شما وجود دارد.

از انیمیشن‌هایی همچون «فیوچراما» تا آثار کالت کلاسیکی مثل «سومین سنگ بعد از خورشید»، این مجموعه‌ها به شکلی هوشمندانه، ایده‌های علمی-تخیلی را با کمدی تلفیق کرده‌اند و اغلب با رویکردی متفاوت به این دو ژانر نزدیک می‌شوند. قصه‌ها اغلب آشنا هستند، مثلا درباره‌ی خدمه یک کشتی فضایی که در دوردست‌ها کاوش می‌کند اما ابعاد جدی و دراماتیک قصه با کمدی جایگزین شده‌اند و فضاسازی هم معمولا رنگارنگ و ملایم است.

۱۰- سومین سنگ بعد از خورشید (Third rock from the sun)

سال پخش: ۲۰۰۶ – ۲۰۰۷
• توسعه‌دهنده: کوین سسیل، اندی رایلی
• تعداد فصل‌ها: ۲
• تعداد اپیزودها: ۱۲
• بازیگران: نیک فراست، کوین الدن، میراندا هارت، استفن ایوانز، دن انتوپولسکی، پترا ماسی،
• امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۶.۶ از ۱۰
• امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۱۰۰ از ۱۰۰

«هایپردرایو» یکی از سریال‌های بریتانیایی خوش‌ساخت دهه‌ی ۲۰۰۰ است که ماجراهایش در کشتی فضایی اچ‌ام‌اس اتفاق می‌افتد. یک کشتی که ماموریت پیدا کرده تا منافع بریتانیا را در سراسر کهکشان ترویج دهد اما این کار آسان نیست، بیشتر به این دلیل که رهبری سفینه را یک کاپیتان دست‌وپا چلفتی به نام هندرسون (نیک فراست) برعهده دارد.

شخصیت‌ها در اپیزودهای مختلف، اغلب درگیر کشمکش‌ها و مذاکرات دیپلماتیک‌ با سران ملت‌ها و نژادهای دیگر می‌شوند که با نتایج بامزه‌ای همراه است و هیچ‌چیز مطابق برنامه پیش نمی‌رود. اگر کمدی‌های بریتانیایی را تماشا کرده‌اید، حتما با جنس طنز «فکاهی خشک» -یا همان dry British humor- آشنایی دارید. «هایپردرایو» هم از این قاعده مستثنی نیست، با این تفاوت که از عناصر علمی-تخیلی نیز بهره می‌برد.

«هایپردرایو» مانند «پیشتازان فضا» و دیگر سریال‌های فضایی مشابه، جهان خاص خودش را هم خلق کرده، بنابراین با موجودات و نژادهای جالبی روبه‌رو خواهید شد. از ربات‌های قرمزی به نام وُرتیس (Vortis) تا موجوداتی از جنس انرژی به نام اینگالفرها (Engulfers).

نیک فراست را بیشتر به خاطر همکاری‌هایش با سایمون پک و ادگار رایت و فیلم‌هایی همچون «پلیس خفن» (۲۰۰۷) و «شان مردگان» (۲۰۰۴) می‌شناسید و اگر از طرفداران آن آثار هستید، احتمالا از جنس کمدی «هایپردرایو» لذت خواهید برد. البته برخی از شوخی‌های سریال حالا منسوخ به نظر می‌رسند اما ادای دین «هایپردرایو» به فیلم‌های علمی-تخیلی کلاسیک و پارودی آن از آثار محبوبی مانند «دکتر هو» همچنان لذت‌بخش است.

۸- مرد آینده (Future Man)

سال پخش: ۲۰۱۷ – ۲۰۲۲
• توسعه‌دهنده: ست مک‌فارلن
• تعداد فصل‌ها: ۳
• تعداد اپیزودها: ۳۶
• بازیگران: ست مک‌فارلن، آدریان پالیکی، پنی جانسون جرالد، اسکات گریمز، پیتر مکون، هالستون سیج، جی لی، مارک جکسون
• امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۸ از ۱۰
• امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۷۷ از ۱۰۰

ست مک‌فارلن را با انیمیشن «فمیلی گای» و فیلم‌های «تد» -همان خرس عروسکی بی‌ادب- می‌شناسید؛ «اورویل» در واقع ادای دین او به «پیشتازان فضا» است و شباهت‌هایش به آن مجموعه‌ی پرطرفدار را نمی‌توان نادیده گرفت، با این تفاوت که اینجا تمرکز روی عناصر کمدی بیشتر است. داستان پیرامون اعضای خدمه‌ی کشتی فضایی اورویل اتفاق می‌افتد که در حوزه‌ی اکتشافات علمی فعالیت دارد.

شخصیت‌های اصلی از نژادهای مختلف هستند (انسان‌ها، موجودات فضایی و ربات‌ها)، بنابراین مطابق انتظار، مک‌فارلن از تنش‌های فرهنگی کمدی خلق می‌کند، ضمن اینکه شاهد رفاقت این شخصیت‌ها و روابط عاشقانه‌ی عجیب‌وغریب هم هستیم. اینجا خبری از سبک «برون‌برش» (Cutaway) سریال «فمیلی گای» نیست و مک‌فارلن جوک‌ها را نه با ارجاع به فرهنگ عامه، بلکه به‌واسطه‌ی تفاوت‌های نژادی و بی‌عرضگی شخصیت‌ها عرضه می‌کند.

البته چیزی که «اورویل» را به یکی از بهترین سریال‌های کمدی علمی-تخیلی سال‌های اخیر تبدیل کرده این است که زمان‌بندی درستی دارد و گاهی به معنای واقعی کلمه، دراماتیک، پرتنش یا اکشن می‌شود، رویکردی که مرا به یاد سریال خاطره‌انگیز «بل-ایر» (The Fresh Prince of Bel-Air) ویل اسمیت می‌اندازد. این باعث شده تا «اورویل» سریال متنوعی باشد و هرگز یکنواخت نشود.

دیگر امضاهای رایج «پیشتازان فضا» را هم اینجا داریم، از سفر در زمان تا برخوردهای فرهنگی، جنگ‌های میان‌کهکشانی و پیچش‌های داستانی غیرمنتظره. «اورویل» چیزی بیشتر از یک پارودی است و با اینکه شاید برای همه مناسب نباشد اما طرفداران ست مک‌فارلن را راضی می‌کند.

۶- لکس (Lexx)

سال پخش: ۱۹۸۸ – ادامه دارد
• توسعه‌دهنده: راب گرانت
• تعداد فصل‌ها: ۱۲
• تعداد اپیزودها: ۷۴
• بازیگران: کریس باری، کریگ چارلز، دنی جان-جولز، نورمن لاویت، هتی هیریج، رابرت لولین، کلویی آنت
• امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۸.۴ از ۱۰
• امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۸۲ از ۱۰۰

شاید نام «دورف قرمز» را هم نشنیده باشید اما یکی از طولانی‌ترین سریال‌های کمدی بریتانیایی است که پخش آن از دهه‌ی ۸۰ میلادی آغاز شد و همچنان هم ادامه دارد! طبق سنت آثار فضایی، اینجا هم رویدادها حول محور یک کشتی فضایی و خدمه آن می‌چرخد. شخصیت‌های اصلی عبارتند از آخرین مرد بازمانده از نژاد انسان، دیو (کریگ چارلز)، هم‌اتاقی سابق او که حالا به‌صورت هولوگرامی به حیات ادامه می‌دهد، آرنولد (کریس باری)، یک موجود تکامل‌یافته از نژاد گربه (دنی جان-جولز) و یک ربات انسان‌نما به نام کراتن (دیوید راس).

«دورف قرمز» در واقع مثل این است که فیلم «ستاره تاریک» (۱۹۷۴) و «راهنمای مسافران مجانی کهکشان» (۲۰۰۵) صاحب فرزند شده باشند. سریال به شدت خلاقانه و حتی گاهی بلندپروازانه است و مانند «لکس»، طنز آن گاهی بیش از حد سیاه می‌شود و اغلب شخصیت محور پیش می‌رود (هیچ‌کدام از این دو سریال به طنز موقعیت علاقه نشان نمی‌دهند).

این مجموعه هم که حالا یک سریال کالت در نظر گرفته می‌شود، در هر فصل با تغییرات گسترده‌ای در لحن، تیم بازیگری و حتی محل رویدادها همراه است که شاید از نگاه برخی، یک نقطه ضعف باشد اما در هر صورت، توصیه می‌کنم طرفداران سریال‌های کمدی علمی-تخیلی نیم‌نگاهی به آن داشته باشند.

۴- پسران (The Boys)

سال پخش: ۱۹۸۸ – ۱۹۹۹
• توسعه‌دهنده: جوئل هاجسن
• تعداد فصل‌ها: ۱۳
• تعداد اپیزودها: ۲۳۰
• بازیگران: جوئل هاجسن، جیم مالن، کوین مورفی، فرانک کانیف، مایکل جی نلسون، بیل کوربت، جونا ری
• امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۸.۶ از ۱۰
• امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۸۷ از ۱۰۰

یک سریال کالت دیگر از دهه‌ی ۹۰ میلادی که آن‌هم معجون عجیبی است؛ ماجراها درباره یک مرد و ربات‌هایش است که فیلم‌های بی‌کیفیت درجه‌دو قدیمی را تماشا و آن‌ها را به اصطلاح نقد -بخوانید مسخره- می‌کنند. ایده‌ی اولیه ساده اما جذاب است: جوئل (جوئل هاجسن) یا بعدها، مایک (مایکل جی نلسون)، با چند ربات نشسته‌اند و فیلم‌های علمی-تخیلی سطحی و مضحک را تماشا می‌کنند و درباره‌ی آن‌ها جوک می‌گویند. مسلما برگ برنده‌ی سریال همین شوخی‌ها است. «نمایش اسرار آمیز علمی ۳۰۰۰» حالا کمی قدیمی شده اما وجه‌ی سرگرم‌کننده‌ی آن را نمی‌توان نادیده گرفت.

شاید شما هم این تجربه را داشته‌اید که در یک دورهمی، همگی نشسته‌اند و یک فیلم بی‌کیفیت و عذاب‌آور را تماشا می‌کنند و بی‌وقفه در حین آن، نسبت به رویدادها، دیالوگ‌ها یا شخصیت‌ها انتقاد دارند. «نمایش اسرار آمیز علمی ۳۰۰۰» چنین حسی را تداعی می‌کند و البته به سراغ فیلم‌هایی هم می‌رود که تماشای آن‌ها شاید لذت گناه‌آلود (Guilty pleasure) باشد، شاید هم یک شکنجه‌ی تمام‌عیار. این روزها کمتر کسی «نمایش اسرار آمیز علمی ۳۰۰۰» را به یاد می‌آورد اما اگر به دنبال یک گزینه‌ی متفاوت هستید، یکی از بهترین سریال‌های کمدی علمی-تخیلی دهه ۸۰ و ۹۰ میلادی است.

۲- فیوچراما (Futurama)

سال پخش: ۲۰۱۳ – ادامه دارد
• توسعه‌دهنده: دان هارمون، جاستین رویلند
• تعداد فصل‌ها: ۷
• تعداد اپیزودها: ۷۱
• صداپیشگان: جاستین رویلند، ایان کاردونی، هری بلدن، کریس پارنل، اسپنسر گرمر، سارا چالک
• امتیاز کاربران IMDb به سریال: ۹.۱ از ۱۰
• امتیاز راتن تومیتوز به سریال: ۹۰ از ۱۰۰

هیچ فهرستی از بهترین سریال‌های کمدی علمی-تخیلی بدون «ریک و مورتی» کامل نمی‌شود؛ حتی با اینکه در فصل‌های اخیر، آن جادوی فصول ابتدایی چندان احساس نمی‌شود. «ریک و مورتی» در کنار «شکست‌ناپذیر» از پرطرفدارترین انیمیشن‌های سریالی چند سال اخیر بوده است و در فهرست بهترین سریال‌های انیمیشنی تاریخ هم جایگاه ثابتی دارد.

احیانا اگر داستان را نمی‌دانید، درباره‌ی یک دانشمند دائم‌الخمر دیوانه به نام ریک و نوه‌ی بزدل و مستوحش او، مورتی است که علی‌رغم تلاش‌هایش برای دور شدن از حاشیه و مشکلات، به‌واسطه‌ی پدربزرگ با بزرگترین چالش‌های ممکن روبه‌رو می‌شود و اغلب در بدترین موقعیت ممکن قرار می‌گیرد. ریک و مورتی در هر قسمت، به یک ماجراجویی متنوع می‌روند و باید با عواقب انتخاب‌ها و تصمیمات خود دست‌وپنجه نرم کنند.

دلیل اصلی محبوبیت «ریک و مورتی» را باید ماهیت غیرقابل پیش‌بینی و شوخی‌های سیاه بزرگسالانه‌ی آن بدانم که نمونه‌ی مشابهی زیادی ندارند، حداقل نه با این کیفیت و هوشمندی؛ این انیمیشن رفته‌رفته عجیب‌وغریب‌تر می‌شود و جاه‌طلبانه‌ترین سناریوها -که بعضی‌هایشان می‌توانند به یک فیلم بزرگ بلاک‌باستری تبدیل شوند- را به بهترین شکل عرضه می‌کند. کنار رفتن جاستین رویلند برای بعضی از طرفداران ناامیدکننده بود اما «ریک و مورتی» در جدیدترین فصل‌هایش هم جذابیت خود را تا حد زیادی حفظ کرده است.

منبع: خبرآنلاین