بررسی بازی سارا بهرامی در نقش «ارغوان» در سریال «بازنده»؛ آنچه می‌بینم دیوار است

سارا بهرامی که پیش‌تر در مینی‌سریال «درمانگر» به کارگردانی امین حسین‌پور نقشی متفاوت و اثرگذار به نمایش گذاشته بود حالا در «بازنده» هم یکی از برگ برنده‌های اصلی است و بخشی از بار جذابیت آن را به دوش می‌کشد. در آگراندیسمان این هفته سراغ بررسی ابعاد مختلف بازی او رفته‌ایم.

بازی در سکوت‌های «سارا بهرامی» از نقاط مثبت بازی او در «بازنده» است.

اهمیت نقش | داستان سریال «بازنده» از گم شدن یک بچه یک‌سال‌ونیمه شروع می‌شود. ارغوان و کاوه بدون حضور فرزندشان به خانه آوا، زن همسایه روبه‌رویی دعوت می‌شوند و وقتی به خانه برمی‌گردند خبری از بچه‌شان نیست. هم ارغوان و هم کاوه با ویژگی‌های منحصربفردی که دارند معمای ناپدید شدن فرزند را مدام پیچیده‌تر می‌کنند.

در نقطه شروع سریال ارغوان را در جایگاه زنی می‌بینیم که به خاطر گم شدن فرزندش به فروپاشی رسیده و حال روحی بسیار بدی دارد. دست‌هایش مدام می‌لرزند و آثاری از زخم روی دست‌هایش دیده می‌شود. او از یک طرف نگران فرزندش است و از سوی دیگر به رابطه‌ کاوه با آوا شک کرده است. این شک و نگرانی باعث شده مدام قرص بخورد و حواس‌پرت به نظر برسد.

به خاطر رفتارهای ضدونقیضی که از خودش بروز می‌دهد ذهن مخاطبان را به این سمت می‌برد که او را به عنوان یکی از گزینه‌های گم شدن کودک بپذیرند. با این‌حال از آنجایی که همسرش کاوه، مرموزتر از او به نظر می‌رسد و ردپایی از یک خیانت هم در این میان وجود دارد، مخاطب حق بیشتری را برای ارغوان قائل است. نکته مهم درباره شخصیت ارغوان، مرموز و تودار بودن اوست. آنچه درون ذهنش می‌گذرد را کمتر بروز می‌دهد و همین پنهان‌کاری و جزئیات رفتاری عجیبش به این مرموز بودن دامن می‌زند.

بهرامی در سریال «بازنده» توانسته مخاطب را با خود همراه کند.

جنس بازی | سارا بهرامی در مینی‌سریال قبلی امین حسین‌پور هم ایفاگر نقش اصلی بود. در آن سریال نقش زنی روانپریش را داشت که مسائل را وارونه جلوه می‌داد و مدام شک‌ها را بیشتر می‌کرد. حالا در این سریال هم از همان نقطه شروع به شدت مرموز به نظر می‌رسد. جدای از گریم که به نمایش حالات روحی او کمک می‌کند، خود بهرامی هم در انتقال این حس فروپاشی و شک و اندوه بسیار قدرتمند عمل کرده است. نگاه‌هایش را طوری تنظیم می‌کند که انگار کاملا توخالی است و هیچ حسی از آنها منتقل نمی‌شود.

رفتارش با آوا و کاوه در عین‌ احترام پر از شک است و شمایلی دقیق از زنی که به اطرافیانش اعتمادی ندارد به نمایش می‌گذارد. او لحن صحبت کردنش را هم با توجه به جایگاهی که در آن قرار گرفته تنظیم کرده.

مستاصل و پریشان صحبت می‌کند، صدایش می‌لرزد و گهگاه وسط صحبت‌هایش بغض می‌کند. مثل مادرهایی که فرزند از دست داده‌اند خودش را به درودیوار نمی‌کوبد اما با توجه به قرص‌هایی که می‌خورد و افسردگی که درونش گیر افتاده است، این فروپاشی را در چهره و رفتارش به‌خوبی نشان می‌دهد.

منبع: فیلم نیوز