هواپیماهای سوخت رسان؛ چطور ارتش آمریکا برد جنگنده های خود را بالا می برد؟

سوخت‌گیری هوایی که اولین بار توسط نیروی هوایی ارتش ایالات متحده در اوایل دهه ۱۹۲۰ انجام شد، از زمان جنگ ویتنام جزء اصلی عملیات نظامی ایالات متحده بوده است. این قابلیت به قدری مهم است که عملیات رزمی و ارتش ایالات متحده و شبکه لجستیک جهانی آن بدون آن قادر به فعالیت نیستند. با این حال، این توانایی حیاتی در جنگ احتمالی ایالات متحده – چین در معرض تهدید قرار خواهد گرفت.

سوخت‌گیری هوایی، یک ضرورت برای مأموریت جهانی

سوخت‌گیری هوایی یکی از جنبه‌های حیاتی عملیات نظامی در سراسر جهان بوده و یک تقویت کننده و پشتیبان حیاتی رزمی است. ارتش ایالات متحده آزمایش سوخت گیری هوایی را در اوایل قرن بیستم آغاز کرد، زمانی که بسیاری از اجزای دیگر جنگ مدرن در مراحل اولیه خود بودند.

سوخت‌گیری هوایی عملیاتی از بمب‌افکن‌های B-29 مجهز شده به حامل سوخت، به هواپیماهای بسیار پیچیده و هدفمند که قادر به حمل بیش از ۹۰,۰۰۰ لیتر سوخت هستند، تکامل یافته است. این هواپیماها برد، سرعت، کشندگی، تطبیق پذیری و سرعت عملیاتی هواپیماهای جنگی ارتش ایالات متحده را افزایش می دهند.

نگاهی کوتاه به اولین روزهای سوخت‌گیری هوایی

در ۶ ژوئیه ۱۹۵۱، سه فروند RF-80 از تیگو، کره جنوبی به پرواز درآمدند و در فاصله ای اندک از وونسان، کره شمالی با یک سوخت رسان ملاقات کردند. پس از سوخت‌گیری، که با یک بوم انجام شد (همانطور که در بالا مشاهده شد)، RF-80 از اهداف خود در کره شمالی عکس گرفت. پس از اتمام ماموریت، آنها به سلامت به پایگاه بازگشتند. این لحظه مهم به طور کامل فرماندهی هوایی استراتژیک (و نیروی هوایی ایالات متحده به طور کلی) را به روش سوخت‌گیری بوئینگ با استفاده از بوم برای انتقال سوخت متعهد کرد.

وابستگی به سوخت گیری هوایی و جنگ ویتنام

زمانی که جنگ ویتنام شروع شد، سوخت گیری هوایی یک ضرورت به شمار می رفت، زیرا مصرف سوخت هواپیما افزایش یافته بود. این افزایش مصرف سوخت به دلیل افزایش وزن هواپیما، افزایش قدرت موتورهای جت، افزایش بار جنگنده ها و بمب افکن ها و متغیرهای مربوط به جنگ بود. به این دلایل، سوخت‌گیری هوایی به بخشی همیشگی و منظم از عملیات هوایی ارتش ایالات متحده تبدیل شد.

به ادعای مؤسسه هادسون، به عنوان بخشی از توسعه نظامی خود، «ارتش چین یک شبکه همپوشانی پیچیده از حسگرهای فعال و غیرفعال در سراسر حوزه‌ها ایجاد کرد که می‌توانند هواپیماهای با ردپای راداری بالا مانند سوخت رسان ها را در فاصله زیادی از قلمرو چین شناسایی کنند».

در چنین سناریویی، نیروی هوایی چین می‌تواند از هواپیماهای جنگنده نسل چهارم و پنجم، ناوگان رو به رشد ناوشکن ها یا آتشبارهای ضدهوایی مستقر در زمین برای هدف قرار دادن و خنثی کردن هواپیماهای سوخت رسان آمریکایی استفاده کند.

ارتش ایالات متحده مطمئناً گزینه های مخرب زیادی برای هدف قرار دادن و تخریب زیرساخت های نیروی هوایی چین دارد، با این حال، این واقعیت همچنان برقرار است که جنگ در منطقه دریای چین جنوبی بسیار پرتنش و چالش برانگیز خواهد بود.

هواپیمای سوخت رسان KC-46A Pegasus

در حالی که این درست است، نیروهای پراکنده نیاز به افزایش پشتیبانی پایدار دارند و وابستگی به سوخت‌گیری هوایی برای هواپیماهای پشتیبانی را افزایش می‌دهد. بنابراین، تقاضای بیشتری برای هواپیماهای سوخت رسان نیروی هوایی و دریایی ایالات متحده وجود خواهد داشت، که فشار بیشتری را بر هواپیماهای آنها وارد کرده و آنها را در معرض افزایش تهدید بازدارندگی قرار می دهد.

یک راه حل ممکن: MQ-25 Stingray

با توجه به اینکه ناوهای نیروی دریایی از دریای چین جنوبی بسیار دور هستند (به دلیل زرادخانه موشکی گسترده ارتش چین)، و نیروی دریایی، نیروی زمینی و تفنگداران دریایی ایالات متحده آمریکا از پایگاه های توزیع شده عملیات انجام می دهند، پهپاد MQ-25 Stingray ممکن است یک راه حل موقت باشد.

با این حال، با ماهیت توزیع شده یک جنگ بالقوه با چین، تعداد بیشتری از این پهپادهای سوخت رسان مورد نیاز است، علاوه بر این، نیروی هوایی ایالات متحده باید در این پلتفرم یا چیزی مشابه سرمایه گذاری کند.

سوخت گیری هوایی و آینده

تا زمانی که نیروی هوایی به تمامی به سوخت سبز روی آورده و نیروی محرکه کل ناوگان خود را با باتری تامین کرده و آن ها را مجهز به پنل های خورشیدی پنهانکار برای شارژ در حین پرواز کند، سوخت رسان ها تاج خود را حفظ خواهند کرد و استاندارد طلایی برای تامین سوخت در حین پرواز باقی خواهند ماند.

با این وجود، در یک درگیری احتمالی با چین، توانایی انجام سوخت‌گیری هوایی در آسمان دریای چین جنوبی و اطراف آن به شدت پرتنش و مملو از خطر خواهد بود. چین یک شبکه دفاع موشکی و سنسوری قوی دارد که برای ردیابی و درگیر شدن با ارتش ایالات متحده در حوزه نفوذ خود شخصی سازی شده است.

بنابراین، سرمایه‌گذاری در سیستم‌هایی مانند MQ-25 Stingray برای نیروی هوایی و دریایی آمریکا از اهمیت بالایی برخوردار است. این پهپاد به این دو نیرو این امکان را می‌دهد که راحت‌تر در داخل چتر موشکی چین سوخت‌گیری کنند و عملیات علیه ارتش چین را بدون به خطر انداختن سوخت رسان های بزرگتر یا خدمه آن‌ها گسترش داده و حفظ کنند.

منبع: روزیاتو