قهرمانان ملی در زمان هخامنشیان

در دوران امپراتوری هخامنشیان، سرداران و فرماندهان نظامی نقش مهمی در حفظ ثبات داخلی و گسترش قلمرو این امپراتوری عظیم داشتند. آن‌ها با سرکوب شورش‌های داخلی، مقابله با تهدیدات خارجی و مدیریت مناطق تحت فرمان خود، سهم بزرگی در تقویت و تحکیم قدرت پادشاهان هخامنشی ایفا کردند. در این دوره، برخی از فرماندهان به دلیل توانایی‌های نظامی و دیپلماتیک خود توانستند نام خود را در تاریخ ثبت کنند و حتی پس از سقوط هخامنشیان، با تاسیس حکومت‌های مستقل به حیات سیاسی خود ادامه دهند.

مازارس: فرمانده علیه شورش‌های لیدیه

مازارس یکی دیگر از سرداران برجسته دوران کوروش بود که پس از فتح لیدیه توسط سپاه هخامنشی، به عنوان فرمانده در این منطقه منصوب شد. لیدیه، یکی از سرزمین‌های ثروتمند و قدرتمند در آسیای صغیر (ترکیه امروزی)، تحت فرمانروایی پادشاه مشهور خود کروزوس (ثروتمندترین پادشاه زمان) بود. پس از شکست کروزوس از کوروش، مازارس مأمور سرکوب شورش‌های مردمان محلی در این منطقه شد.

مازارس با موفقیت شورش‌هایی را که پس از سقوط کروزوس در لیدیه به وجود آمده بود، کنترل کرد. یکی از اقدامات برجسته‌ی او، سرکوب شورش‌هایی بود که توسط برخی از قبایل محلی و شهرهای یونانی مستقر در آناتولی انجام شده بود. او توانست شهرهای شورشی مانند پری‌نه و مگنزیا را تسخیر و ساکنان آن‌ها را به اسارت بگیرد.

مازارس به دلیل تدابیر مدیریتی خود، توانست ثبات و امنیت را در مناطق شورشی برقرار کند و قدرت هخامنشیان را در آناتولی تحکیم بخشد. این پیروزی‌ها اهمیت زیادی داشت، زیرا آناتولی نقطه استراتژیکی بود که به هخامنشیان اجازه داد تا نفوذ خود را در دریای اژه گسترش دهند و از تهدیدهای آینده جلوگیری کنند.

آریوبرزن: قهرمان مقاومت هخامنشی در برابر اسکندر

آریوبرزن، یکی از سرداران برجسته و فرماندهان نظامی ایران در دوران حمله‌ی اسکندر مقدونی، به‌عنوان نمادی از مقاومت ایرانیان در برابر مهاجمین شناخته می‌شود. او در نبردهای دوران پادشاهی داریوش سوم هخامنشی (آخرین شاهنشاه هخامنشی) شرکت داشت و به‌ویژه در نبرد مشهور «تنگه پارس» (که به آن «دروازه پارس» یا «پارسگرد» نیز گفته می‌شود) در برابر ارتش قدرتمند اسکندر ایستادگی کرد.

اسکندر پس از پیروزی در نبرد گوگمل و تسخیر بابل، به سمت شرق حرکت کرد تا امپراتوری هخامنشی را کاملاً فتح کند. در این زمان، داریوش سوم تلاش داشت تا از نفوذ بیشتر اسکندر جلوگیری کند و نیروهای مقاومت محلی را برای ایستادگی در برابر او سازماندهی کند. آریوبرزن، فرمانده نیروهای مدافع در تنگه پارس (واقع در نواحی کوهستانی نزدیک شوش و پرسپولیس)، یکی از کسانی بود که به داریوش وفادار مانده و مسئولیت دفاع از راه‌های منتهی به پایتخت هخامنشیان را بر عهده داشت.

تنگه پارس به‌عنوان یکی از مسیرهای استراتژیک و کوهستانی منتهی به مناطق مرکزی امپراتوری هخامنشی شناخته می‌شد. در این منطقه، آریوبرزن به همراه نیروی کوچکی از سربازان ایرانی به مقابله با ارتش عظیم و مجهز اسکندر پرداخت. منابع تاریخی گزارش می‌دهند که آریوبرزن با استفاده از موقعیت جغرافیایی تنگه و تاکتیک‌های دفاعی هوشمندانه، توانست برای مدت طولانی اسکندر را در این منطقه متوقف کند و تلفات سنگینی به ارتش مقدونی وارد آورد.

نیروهای آریوبرزن با استفاده از سنگ‌ها و حملات غافلگیرکننده، دره را به یک میدان نبرد سخت تبدیل کردند و نیروهای اسکندر را به‌طور موقت از پیشروی بازداشتند. اما به‌دلیل تعداد کم سربازان ایرانی و نبود پشتیبانی کافی، در نهایت نیروهای آریوبرزن مجبور به عقب‌نشینی شدند.

پس از چندین روز نبرد و مقاومت، آریوبرزن و نیروهایش که به‌طور فزاینده‌ای محاصره شده بودند، در یک نبرد پایانی به‌شکل قهرمانانه‌ای کشته شدند. با این حال، این مقاومت شجاعانه باعث شد که آریوبرزن به‌عنوان نمادی از وفاداری، دلیری و مقاومت در برابر مهاجمان در تاریخ ایران شناخته شود.

منبع: ویجیاتو