ماجرای کشف جانوری که تصور میشد میلیونها سال قبل منقرض شده است
فرادید| پیش از سال ۱۹۳۸، اگر از یک جانورشناس میخواستید برخی از قدیمیترین ماهیهای شناختهشده برای علم را نام ببرد، احتمالاً از یک ماهی گوشتیبال با نام عجیب تُهیخار یا سیلکانت نام میبرد. این نام به خودی خود باستانی به نظر میرسد. سیلکانتها (Coelacanths) نخستین بار اوایل دوره دِوُنین، یعنی کمی بیش از ۴۰۰ میلیون سال پیش، ظاهر شدند.
به گزارش فرادید، اما چیزی که هیچ جانورشناسی به شما نمیگفت این بود که این ماهی باستانی را هنوز میتوان در اقیانوس پیدا کرد، چون محققان، قبل از کشف دوباره سیلکانت در سال ۱۹۳۸، تصور میکردند این ماهی اواخر دوره کرتاسه، یعنی ۶۵ تا ۷۰ میلیون سال پیش، منقرض شده است.
سیالکانت اقیانوس هند غربی (Latimeria chalumnae)
در ادامه، چند مورد از دلایلی را معرفی میکنیم که نشان میدهد سیلکانت باستانی چگونه توانسته دوام بیاورد.
سازگاریها: سیلکانتها ویژگیهای فیزیولوژیکی منحصر به فردی دارند که در طول میلیونها سال بسیار مناسب آنها بوده است. برای نمونه، بالههای صدری لپدار آنها که تصور میشود پیشدرآمد اندام مهرهداران زمینی هستند، برای مانور دادن در محیطهای عمیق و پیچیده زیر آب به خوبی سازگار هستند.
محیط پایدار: سیلکانتها در محیطهای عمیق و پایدار مانند غارهای زیر آبی و دریاهای عمیق زندگی میکنند که در طول زمان از نظر زمینشناسی تغییر چندانی نکردهاند. این محیطها شکارچیان کمتری دارند و رقابت کمتری در آنها وجود دارد، به همین جهت به سیلکانتها کمک میکند از فشارهای شدید تکاملی در امان باشند.
متابولیسم آهسته: سیلکانتها سرعت متابولیسم نسبتاً کمی دارند که به آنها اجازه میدهد در محیطهایی که ممکن است غذا کمیاب باشد زنده بمانند. متابولیسم آهستهی به توانایی آنها در تحمل دورههای طولانی تغییرات محیطی کمک میکند.
موقعیت تخصصی: جایگاه اکولوژیکی آنها که معمولاً در آبهای عمیق و سرد است، تغییر چندانی نکرده است. این ثبات زیستگاه به این معناست که آنها در قیاس با گونههایی که در محیطهای متغیر زندگی میکنند، با فشار کمتری برای سازگاری مواجه هستند.
در مجموع، ترکیبی از سازگاری تکاملی، پایداری محیطی و جایگاه ویژه اکولوژیکی سیلکانتها به آنها کرده تا با وجود تغییرات قابلتوجه در تاریخ زمین به حیات خود ادامه دهند.
مترجم: زهرا ذوالقدر
منبع: faradeed-205886