ترسناک‌ترین فیلم‌های دهه ۲۰۰۰

۱۳. Saw II (۲۰۰۵)

موضوع: یک داستان دیگر که در آن مهاجمانی وارد خانه‌ی مردم می‌شوند و هر کجا و هر زمان که ببینیدش وحشت‌زده‌تان خواهد کرد، چه بسا اگر شب در خانه تنها باشید نیازمند پوشک شوید.

کریستن (Liv Tyler) و جیمز (Scott Speedman) عصر بدی پشت سر گذاشته‌اند. از مهمانی ازدواج دوستان‌شان تازه فارغ شده‌اند،‌ و کریستن هم پیشنهاد ازدواج دوستش را رد کرده است. این مرغ عشقان بی‌بال سعی می‌کنند همدیگر را آرام کنند تا اینکه غریبه‌ای در خانه‌شان را می‌زند و ورودشان به جهنم شروع می‌شود.

چرا ترسناک است؟ این فیلم یادآور قتل‌های خاندان چارلز منسون است، اما آنچه اثر کلاسیک Bryan Bertino (که خودش آن را نویسندگی و کارگردانی کرده)‌ را اینقدر ترسناک می‌کند این است که عاری از احساسات است.

قاتلان نقاب‌دار -- که در این سری به نام‌های Dollface، Pin-Up Girl و Man in the Mask شناخته می‌شوند -- در بدترین زمان ممکن به کریستن و جیمز حمله می‌کنند، اما حتی آنها هم خبر ندارند چقدر همه‌ی ماجرا بهم‌ریخته است. البته نباید بی‌رحمی مهاجمان را کم‌ارزش جلوه داد؛ آنها سریع و چابک‌‌اند و مطمئنند برد با آنهاست.

اما نگاه‌های دردناک بین کریستن و جیمز خاطره‌ای خواهد بود که از ذهنتان بیرون نخواهد رفت. شاید بعد اگر فرصتی دست می‌داد زوج خوشبختی نمی‌شدند ولی هیچکس سزاوار چنین مرگی هم نیست. این را درباره‌ی خود این سری فیلم‌ها هم می‌توان گفت، خصوصا که نسخه‌ی اخیرش به نام The Strangers: Chapter One به‌طرز بی‌رحمانه‌ای فیلم بدی است.

۱۱. Pulse (۲۰۰۱)

موضوع: انسان وقتی از مرحله‌ی انکار واقعیت به مرحله‌ی پذیرش و سوگواری می‌رسد، دست‌مایه‌ی ساخته‌ی Joel Anderson شده، و به آن جلوه‌ای ترسناک می‌بخشد. این فیلم که در ژانر مستندنما (Mockumentary) و «ویدئوی پیداشده» (Found Footage) ساخته شده، خانواده‌ای را نشان می‌دهد که با غم غرق‌شدن دختر شانزده ساله‌ی خود الیس پالمر (Talia Zucker)، که فکر می‌کرد قرار است بمیرد، درگیرند.

بعد از خاکسپاری آلیس، شبحی وارد خانه‌ی خانواده‌ی پالمر می‌شود. برادر آلیس، متیو (Martin Sharpe)، یک سیستم نظارتی در خانه می‌سازد و تصاویری ضبط می‌کند که پدر و مادر محزونش، جون (Rosie Traynor) و راسل (David Pledger)، باورشان نمی‌شود.

چرا ترسناک است؟ داستان نسبتا مارپیچ و سردرگم‌کننده اما بسیار هوشمندانه‌ای که اندرسون تهیه کرده، راوی تراژدی‌ای است پر از فراز و فرود و پیچش که یکی از عالی‌ترین سکانس‌های جامپ‌اسکر/رونمایی ممکن را نشان می‌دهد. اما کسانی هم هستند که از این فیلم بدشان بیاید. به‌هرحال از آن دست فیلم‌هایی نیست که از اول تا آخرش بترسانتتان و یک سری سکانس‌ها زیادی کش می‌آیند.

اما اندرسون در کار با کاراکترها بسیار فرز است و بازیگرها هم از پس وظایفشان برمی‌آیند. می‌شود فیلم Babadook (که باز هم ساخته‌ی استرالیاست… متوجه منظورم که هستید؟) که سال ۲۰۱۰ عرضه شد را مشابه این فیلم دانست: هر دو پایانی بسیار دیوانه‌وار و شفاف دارند که تا همین امروز هم قلب و ذهن را تسخیر می‌کند. تا حدی هم به این خاطر که اندرسون از آن موقع به بعد دیگر فیلمی نساخت، که ای کاش بسازد.

۹. Inland Empire (۲۰۰۶)

موضوع: فیلمی که به ما می‌آموزاند چرا نباید نوزادتان در زادروز عیسی متولد شود. Inside (با نام À l’intérieur هم شناخته می‌شود) راوی مادری پابه‌ماه است که در شب عید کریسمس فرزندش قرار است به دنیا بیاید. سارا (Alysson Paradis)، عکاس، دوران نه ماهه‌ی حاملگی‌اش تمام شده اما قصد دارد بدون شوهرش که اخیرا در سانحه‌ی رانندگی فوت کرده به بیمارستان برود.

کارگردان‌های فیلم، Julien Maury و Alexandre Bustillo، فیلم را با ژانر حمله‌ی-مهاجم-به-خانه (مشابه فیلم The Strangers) قاطی می‌کنند و جلوه‌ی وحشتناک به حاملگی می‌دهند. زمانی که این مهاجم بدطینت (Béatrice Dalle) اعلام می‌کند می‌خواهد فرزند متولدنشده‌ی سارا را به فرزندخواندگی خودش بگیرد قصیه بیخ پیدا می‌کند. از همان چاقوی اول توی شکم و سکانس‌های بعدی، Inside کاری می‌کند که کمدی ویژه‌ی Bo Burnham در دوران همه‌گیری کرونا مقابل این فیلم اتفاقا سالم و نرمال بنظر برسد.

چرا ترسناک است؟ بین فیلم‌های The First Omen و Immaculate، داستان‌هایی که بارداری را به سوژه‌ای ترسناک تبدیل کنند تا حالا اینقدر روی بورس نبوده‌اند. در سال ۲۰۲۴ هم هنوز به خوبی فیلم‌نامه‌ی دردناکی که Bustillo نوشته درنیامده‌اند. تماشای تقلا و مبارزه‌های سارا برای نجات نوزادش منظره‌ی کابوس‌واری از بچه به دنیا آوردن نشان می‌دهد. وسایل خانگی معمولی کم‌کم بین سارا و مهاجمش بعنوان سلاح‌های مرگبار استفاده می‌شوند و پایان تلخ و شیرین فیلم هم همچون پتک روی سر مخاطب فرود می‌آید.

۶. Wolf Creek (۲۰۰۵)

موضوع: این فیلم محصول زمانی است که Sam Reimi هنوز در اوج نبود، و مشخصا ساخت این فیلم برایش خیلی مفرح بوده است. Drag Me to Hell یک حماسه‌ با اجنه و موجودات ماورایی است که همه‌جور بلایی سر کریستین براون (Alison Lohman)، یک کارمند ساده‌ی بانک، آوار می‌کند. چرا؟ چون کریستین درخواست سیلویا گانوش (Lorna Raver) که متقاضی وام بود را رد می‌کند تا در کارش جلو بیافتد. این پیرزن متقاضی هم نفرینی دست‌وپا می‌کند که هیچ‌رقمه از بین نمی‌رود.

در سه روز آینده، اجنه‌ای به نام لامیا هر بلایی سر کریستین بخاطر سنگدلی‌اش درمی‌آورد. در فیلم هم استفراغ داریم، هم خون، و هم یک سکانس واقعا حال‌بهم‌زن از قربانی‌کردن حیوانات. اینها تازه مقدمه است. کریستین به زودی به معنای واقعی کلمه به اعماق جهنم فرو خواهد رفت.

چرا ترسناک است: هیچ‌وقت با آدمی به کسل‌کنندگی نامزد کریستین، کلی (Justin Long)، قرار ملاقات نگذارید. این فیلم که برادر ریمی یعنی Ivan Raimi هم در نویسندگی آن نقش داشته، نشان می‌دهد سازنده‌ی فیلم Evil Dead دست روی کلیشه‌ی «این یارو واقعا شیطون رفته تو جلدش یا صرفا دیوونه‌ست؟» گذاشته است. گانوش به ماشین، به تخت‌خواب و سرانجام به روح کریستن حمله می‌کند و کریستن هم جز التماس‌کردن کاری ازش برنمی‌آید.

گرچه تقریبا به این فیلم کلاسیک بی‌مهری شده اما بسیار محل بحث بوده. کابوس افسانه‌مانند کریستین بارها و بارها از نو توسط تماشاچی‌ها تفسیر و بازتفسیر شده است. از آنجا که هر کسی از این شهر فرنگ برداشت خاص خودش را دارد خصوصا زنان آن را نمادی از موقعیت‌های وحشتناک در دنیای واقعی می‌بینند و اینکه چطور از اعتمادها سواستفاده می‌شود.

۳. Hostel (۲۰۰۵)

موضوع: این فیلم هم دلیل دیگری است بر اینکه لطفا و خواهشا سینمای استرالیا را دریابید. در The Loved Ones، برنت (Xavier Samuel) هفده ساله که هنوز بابت مرگ پدر سوگوار است، مرگی بر اثر سانحه‌ی رانندگی که البته خود برنت باعثش شد، گرچه می‌خواهد زندگی تازه‌ای بسازد ولی فکر به خودکشی‌کردن دست از سرش برنمی‌دارد.

دوست‌دختر برنت، هالی (Victoria Thaine) و دوست صمیمی‌‌اش جیمی (Richard Wilson)، می‌خواهند در مراسم رقص دانش‌آموزان دبیرستانی [Prom] شرکت کنند. اما وقتی برنت دعوت یک دختر عجیب به نام لولا (Robin McLeavy) را رد می‌کند، ناخواسته وارد بد مخمصه‌ای شده و گروگان‌گرفته‌شدنش هم قوز بالا قوز می‌شود.

چرا ترسناک است؟ تا قبل از سریال Normal People تا به‌حال هیچ زنی از اینکه دست رد به سینه‌اش بخورد اینقدر کینه به دل نگرفته بود. بعد از اینکه لولا و پدرش اریک (John Brumpton) برنت را گروگان می‌گیرند، طنز دوره‌ی فیلم‌هایی که «دخترهای شیطون» داشتند با خشونت‌های افسارگسیخته‌ی فیلم Terrifier (گرچه این یکی مال دهه‌ی ۲۰۰۰ نیست) ترکیب می‌شود. حاصل آن؟ از هر قرار اولی هم بیشتر سوهان روح است.

مضامین روانی و جنسی فیلم باعث شده با فیلم عجیب‌غریبی روبه‌رو شویم، اما اینکه برنت در همه‌ی شرایط واقعا شرافتمندانه عمل می‌کند بدتر اعصاب آدم را بهم می‌ریزد. موقع تماشای فیلم حواستان به لوب جلوی مغزتان باشد، سفت بچسبیدش، چون پر از سکانس‌های لوبوتومی [برش مغز] خواهید دید.

۱. Martyrs (۲۰۰۸)

موضوع: صرف نظر از اینکه چقدر با بزرگان سینمای وحشت در دهه‌ی ۲۰۰۰ آشنا هستید، خوره‌های این ژانر از صد فرسخی می‌دانستند در چنین لیستی حتما این فیلم فرانسوی هم میخش را محکم می‌کوبد. Martyrs، ساخته‌ی Pascal Laugier، به‌طرز بدی ترسناک است -- از آن فیلم‌هایی که اگر مثل خوره به جانتان می‌افتد -- و با اقتدار در صدر لیست قرار دارد.

لوسی (Jessie Pham/Mylène Jampanoï)، دختری جوان که که اخیرا از دست شکنجه‌گران نامعلومی که سال‌ها تحت نظرشان بوده فرار کرده است، در یک یتیم‌خانه با دختری موقر به نام آنا (Erika Scott/Morjana Alaoui) آشنا و صمیمی می‌شود.

اما پانزده سال بعد، یک هیولای عجیب (Isabelle Chasse)، هنوز هم دنبال لوسی است. لوسی فکر می‌کند انتقامش را بگیرد پس این کابوس‌ها هم تمام می‌شوند. اما آنا از این بابت مطمئن نیست. بعد از اینکه لوسی به زور به خانه‌ی یک خانواده‌ی عادی به نام بلفوندها می‌رود (Robert Toupin, Patricia Tulasne, Juliette Gosselin, Xavier Dolan-Tadros) و آنها را می‌کشد (چون به نظرش آنها عامل شکنجه‌های او در کودکی بودند)، دوستی و رابطه‌ی بین لوسی و آنا در معرض آزمایش گذاشته می‌شود. آیا آنا هیچوقت به حرف‌های لوسی باور داشت؟ و اگر الان بگوید نه، چه اتفاقی خواهد افتاد؟

چرا ترسناک است؟ فیلم Martyrs اینقدر اذیت‌کننده‌ است که اگر کسی به زور آن را برای آدم‌های دیگر پخش کند باید قانونا مجازات شود. نه واقعا، اگر این وحشت روان‌شناختی را به آدم اشتباهی پیشنهاد دهید شاید دیگر هیچوقت آدم قبلی نشوند. فیلم از همان ثانیه‌ی اول اذیت‌کننده است، حتی بعدا هم که لوسی به طرفه‌العینی به جان خانواده‌ی بلفوندها می‌افتد باز سکانس‌های حال‌بهم‌زنی می‌بینیم.

سکانس‌های کابوس‌وار از دوران کودکی‌اش، که لحظات قبلی مثل پتک روی سر مخاطب فرود می‌آمد، از این هم بدترند. تازه اگر از تصویر شوکه‌کننده‌ی زنی که چشم‌بند فلزی بر صورت دارد و خیلی از طرفداران ژانر وحشت با آن آشنا هستند فاکتور بگیریم. نخواهیم فهمید این اتفاق چطور افتاد، و اگر هم بفهمیم، Martyrs دست از شکنجه‌کردنمان برنخواهد داشت.

Pascal Laugier که نویسنده و کارگردان این فیلم بوده برایش ضجه و فریادهای تماشاچی مهم نیست. ترکیب خشونت‌های افسارگسیخته، وحشت‌های خلاقانه و توطئه‌ای فک‌برانداز که فقط از عقل شیطان می‌توانسته بیرون بیاید اثر واقعا منحصربه‌فردی ساخته است.

دلیل اصلی ترسناک بودن فیلم نهفته در اسم آن است، و بخاطر عملکرد و مقاومتی که Jampanoi در نقشش نشان داد باید به او لقب قدیس داد. فیلم را تا آخر تماشا کنید تا رستگار شوید و به حس خلاص‌شدن برسید، حداقل به حس خلاصی از فشار تماشای این فیلم حقیقتا مغزآب‌کن.

جمع بندی

دهه ۲۰۰۰ مملو از فیلم‌هایی بود که می‌توانستند بیننده را در سر جایش از ترس میخکوب کنند! با وجود اینکه گزینه‌های بسیاری را از لیست حذف کردیم، اما آثاری که نامشان در لیست آمده است به خوبی لیاقت این را دارند که در میان بهترین‌های ژانر وحشت قرار بگیرند.

در طول لیستی که خواندید ۱۳ فیلم معرفی کردیم که در دهه ۲۰۰۰ طرفداران زیادی را به دلیل ترس موجود در آن‌ها به خود جذب کردند.

منبع: ویجیاتو