ساز در پارک ممنوع نیست
باید گفت که این اقدام هرچه بیشتر مردم را ناامید می‌کند؛ ممنوعیت ورود ساز به برخی از بوستان‌های شمال شهر را می‌گوییم؛ آن هم در روزهایی که «شادستان» قصدش تازه‌کردن حال شهر و شهروندانش در پارک‌هاست، اما آنچه را که در برابر واقعیت قرار گرفته نباید کتمان کرد.
گاهی عصرها و گاهی زیر نور مهتاب، بدون گذر از هیچ خط قرمزی، خانواده‌ها زیر آلاچیق‌ها گرد هم می‌آیند تا چند جوان سازبه‌دست آهنگی کوک کنند. آنهایی که دوست دارند گوش می‌سپارند و آنهایی که تندتند روی سنگفرش‌ها قدم برمی‌دارند، هدفون در گوش، به حال خودشانند. برخی زیلو پهن کردهاند تا نوای موسیقی با دود کباب درآمیزد. باغبان پارک هم هست. در این وسط چرا باید به مردم گوشزد کرد: «از به همراه آوردن آلات موسیقی، قلیان، حیوانات (سگ و...) و برپایی چادر در محوطه بوستان خودداری فرمایید.» جای سؤال دارد. امضای پلیس پارک را هم چاشنی پیام تابلو کردهاند. اگرچه دیروز روابط عمومی شهرداری منطقه یک اعلام کرد که تابلوی بوستان جمشیدیه اصلاح شده است.
ماجرای ممنوعیت ورود آلات موسیقی و... از بوستان جمشیدیه کلید خورد. با وجود این، کم‌کم عده‌ای دیگر از شهروندان اعلام کردند در بوستان محله آنها نیز ورود ساز را ممنوع کردهاند. البته تصویری ارسال نشد و مشاهدات عینی نگارنده از یکی، دو بوستان چنین ادعایی را رد کرد. با این حال، هم اهالی هنر رنجیده خاطر شدند و هم با احتیاط به چند پارک دیگر شمال شهر آمد. مهرگان در شهرک نفت واقع در شمال بزرگراه ارتش یکی از این دست بوستان‌هاست. گاهی عصرها جوانانی در محوطه بازی نوازندگی می‌کنند و اتفاقا با زیاد شدن تعداد خانواده‌ها برای گذران شب‌های تابستانی، بار و بندیل جمع می‌کردند، می‌رفتند. حالا اما قلیان هست ولی خبری از نوازندگان کم‌شهره شهر نیست. خانمی از محله قیطریه نیز در تماس با همشهری اعلام کرد: «من عصرها معمولا در پارک قیطریه پیاده‌روی می‌کنم. غروب که می‌شود برخی با ساز می‌آیند و استقبال مردم از نوازندگی آنها بی‌نظیر است. حالا چند روزی است خیلی کمتر جوانی را با ساز می‌بینیم که به پارک بیاید. یکی از اهالی می‌گفت که چند شب پیش با آنها برخورد شده. » در این بین، بعد از ظهر روز گذشته مجید صالحی‌فیروزآبادی، مدیر روابط عمومی شهرداری منطقه یک گفت: «این تابلو با متن منتشره در حدود 5سال قبل نصب شده بود که محتوای آن مورد تأیید مدیریت شهری فعلی منطقه یک نبوده است؛ بر همین اساس اقدامات لازم انجام و نسبت به اصلاح این تابلو در بوستان جمشیدیه اقدام شد.»
مجید فراهانی، عضو شورای شهر تهران
موسیقی به مثابه زبان احساسات و از اجزای لاینفک هنر و فرهنگ در همه جوامع است و نقش مهمی در شادی‌آفرینی و آرامش شهروندان ایفا می‌کند. لذا تبلیغ پلیس پارک مبنی بر ممنوعیت ورود ساز در پاک‌ها قطعا تخلف است و مصوبه شورا وجود ندارد که اگر کسی با ساز وارد پارک شد بگویند تخلف است. ممنوعیت ورود ساز به پارک‌ها مصوبه شورای شهر نیست.
حسام‌الدین سراج، خواننده سنتی
وقتی پای همراهی و همدلی با هنر به میان می‌آید، پیچیدگی سیاسی انجام کارها را سخت می‌کند؛ البته که در همه مسائل باید بعد سیاسی را درنظر گرفت ولی وقتی مدیریت شهری فعال، خودش را مردمی معرفی می‌کند، باید در این راه با وجود تمام مشکلات، تا انتها همراه باشد. درصورتی که اکنون به‌نظر می‌رسد در بین مدیران میانی و بدنه شهرداری، ظاهرا تصمیمات دیگری اتخاذ می‌شود که با وعده‌های مدیران کلان تضاد دارد. پیشنهاد می‌کنم اعضای شورای شهر، مدیران رده بالای شهرداری تهران و هنرمندان عرصه موسیقی کمپینی تشکیل دهند و مخالفت خود را با چنین اقدامی، یعنی ممنوعیت ورود ساز به پارک‌ها اعلام کنند. این درست مقابل شعارهای فرهنگی مدیریت شهری قرار دارد.
سیروان خسروی، نوازنده و خواننده پاپ
اینکه بخواهند با چنین رفتاری مردم را از موسیقی دور کنند، مطمئنا جواب معکوس می‌دهد. مدتی پیش با اعلام آمادگی پسر سیاوش کشور، همایون شجریان برای اجرای رایگان کنسرت خیابانی در اوضاع اقتصادی سخت فعلی، فضای خوب و امیدبخشی شکل گرفته ولی با چنین تابلویی انگار همه‌‌چیز دود شد و رفت هوا. بعد از آن خیلی‌ها اعلام آمادگی کردند که مطمئنا حالا ناامید می‌شوند. برای این کار باید وزارت کشور و نهادهای امنیتی پشت سر خواننده‌ها و نوازندگان باشند چراکه قلب‌شان برای مملکت می‌تپد.
حمیدرضا نوربخش، مدیرعامل خانه موسیقی ایران
بزرگداشت مرحوم محمد نوری بود که زمزمه‌هایی از نصب تابلوهایی در ورودی چند بوستان با این مضمون را که ورود ساز، قلیان و سگ ممنوع است شنیدیم. ابتدای امر نتوانستم باور کنم. به هرحال چنین اقدامی از سوی شهرداری تهران که اکنون برای افزایش امید در بین شهروندان، خبر از پیگیری اجرای کنسرت‌های خیابانی می‌دهد، بعید و دور از ذهن به‌نظر می‌رسید. به مرور تصاویری از تابلوهای ممنوعیت ورود ساز به بوستان‌ها به دستم رسید. واقعیت آنکه از چنین رفتار توهین‌آمیزی شوکه شدم. طبق کدام قانون و ماده واحده‌ای از ورود ساز به پارک جلوگیری کردهاند؟
علی ترابی، مدیرکل دفتر موسیقی
هیچ استناد قانونی را نمی‌توان پیدا کرد که چنین نوشته‌هایی را توجیه کند و اگر کسی با ساز وارد پارک شد، بگویند به استناد این ماده قانونی تخلفی انجام داده است. اینگونه برخوردها اصلا ارزش قانونی ندارند و فقط مایه تأسف است. وجه بیرونی و شهری این موضوع بسیار توهین‌آمیز است و به هیچ عنوان قابل‌توجیه نیست و نشان می‌دهد تفکری که حاکم بر اینگونه سیاستگذاری‌هاست با تفکر فرهنگی جامعه فاصله بسیاری دارد. این موضوع قطعا جز اینکه به فاصله‌های افکاری و اجتماعی نسل امروز با کسانی که اینگونه برنامه‌ریزی می‌کنند، اضافه کند، هیچ خاصیت دیگری ندارد. چنین اتفاقی با مدیریت فعلی شهرداری تهران هم در تعارض است. بعید می‌دانم چنین موضوعی با خط‌مشی و فکری متولیان فرهنگی و هنری شهرداری تهران تناسب داشته باشد.
کیوان ساکت، موسیقیدان و نوازنده
در همه جای دنیا مکان‌هایی هست که با مجوز شهرداری‌ها ساعات مشخصی در روز به نوازندگان و دیگر هنرمندان فضایی اختصاص داده می‌شود که در آنجا هنرشان را ارائه دهند. بسیار اتفاق افتاده که دانشجوی موسیقی به‌دلیل نیاز به کمک‌هزینه و یا لذت از هنر، در گوشه‌ای از پارک‌ها و فضاهای عمومی می‌نوازد. هنرمند با این کار شهامت در جمع‌بودن را پیدا می‌کند. بسیاری از دوستان من به لحاظ معاش در تنگنا هستند. این افراد بسیار مردم شریفی هستند و در کنار رساندن موسیقی زیبا، امرار معاش می‌کنند. این کار هم نشانگر این است نهادی که این کار را متوقف کرده، درد این قشر جامعه را نمی‌دانسته و شاید نوعی ضدیت با فرهنگ این مرز و بوم داشته باشد. اجرا در پارک‌ها از درون شهرداری مطرح شده‌است که باید به شکل درستی حمایت کنند. نهادی که این کار را انجام داده، باید در این زمینه توضیح دهد.
ماجرای ممنوعیت ورود آلات موسیقی و... از بوستان جمشیدیه کلید خورد. با وجود این، کم‌کم عده‌ای دیگر از شهروندان اعلام کردند در بوستان محله آنها نیز ورود ساز را ممنوع کردهاند. البته تصویری ارسال نشد و مشاهدات عینی نگارنده از یکی، دو بوستان چنین ادعایی را رد کرد. با این حال، هم اهالی هنر رنجیده خاطر شدند و هم با احتیاط به چند پارک دیگر شمال شهر آمد. مهرگان در شهرک نفت واقع در شمال بزرگراه ارتش یکی از این دست بوستان‌هاست. گاهی عصرها جوانانی در محوطه بازی نوازندگی می‌کنند و اتفاقا با زیاد شدن تعداد خانواده‌ها برای گذران شب‌های تابستانی، بار و بندیل جمع می‌کردند، می‌رفتند. حالا اما قلیان هست ولی خبری از نوازندگان کم‌شهره شهر نیست. خانمی از محله قیطریه نیز در تماس با همشهری اعلام کرد: «من عصرها معمولا در پارک قیطریه پیاده‌روی می‌کنم. غروب که می‌شود برخی با ساز می‌آیند و استقبال مردم از نوازندگی آنها بی‌نظیر است. حالا چند روزی است خیلی کمتر جوانی را با ساز می‌بینیم که به پارک بیاید. یکی از اهالی می‌گفت که چند شب پیش با آنها برخورد شده. » در این بین، بعد از ظهر روز گذشته مجید صالحی‌فیروزآبادی، مدیر روابط عمومی شهرداری منطقه یک گفت: «این تابلو با متن منتشره در حدود 5سال قبل نصب شده بود که محتوای آن مورد تأیید مدیریت شهری فعلی منطقه یک نبوده است؛ بر همین اساس اقدامات لازم انجام و نسبت به اصلاح این تابلو در بوستان جمشیدیه اقدام شد.»
مجید فراهانی، عضو شورای شهر تهران
موسیقی به مثابه زبان احساسات و از اجزای لاینفک هنر و فرهنگ در همه جوامع است و نقش مهمی در شادی‌آفرینی و آرامش شهروندان ایفا می‌کند. لذا تبلیغ پلیس پارک مبنی بر ممنوعیت ورود ساز در پاک‌ها قطعا تخلف است و مصوبه شورا وجود ندارد که اگر کسی با ساز وارد پارک شد بگویند تخلف است. ممنوعیت ورود ساز به پارک‌ها مصوبه شورای شهر نیست.
حسام‌الدین سراج، خواننده سنتی
وقتی پای همراهی و همدلی با هنر به میان می‌آید، پیچیدگی سیاسی انجام کارها را سخت می‌کند؛ البته که در همه مسائل باید بعد سیاسی را درنظر گرفت ولی وقتی مدیریت شهری فعال، خودش را مردمی معرفی می‌کند، باید در این راه با وجود تمام مشکلات، تا انتها همراه باشد. درصورتی که اکنون به‌نظر می‌رسد در بین مدیران میانی و بدنه شهرداری، ظاهرا تصمیمات دیگری اتخاذ می‌شود که با وعده‌های مدیران کلان تضاد دارد. پیشنهاد می‌کنم اعضای شورای شهر، مدیران رده بالای شهرداری تهران و هنرمندان عرصه موسیقی کمپینی تشکیل دهند و مخالفت خود را با چنین اقدامی، یعنی ممنوعیت ورود ساز به پارک‌ها اعلام کنند. این درست مقابل شعارهای فرهنگی مدیریت شهری قرار دارد.
سیروان خسروی، نوازنده و خواننده پاپ
اینکه بخواهند با چنین رفتاری مردم را از موسیقی دور کنند، مطمئنا جواب معکوس می‌دهد. مدتی پیش با اعلام آمادگی پسر سیاوش کشور، همایون شجریان برای اجرای رایگان کنسرت خیابانی در اوضاع اقتصادی سخت فعلی، فضای خوب و امیدبخشی شکل گرفته ولی با چنین تابلویی انگار همه‌‌چیز دود شد و رفت هوا. بعد از آن خیلی‌ها اعلام آمادگی کردند که مطمئنا حالا ناامید می‌شوند. برای این کار باید وزارت کشور و نهادهای امنیتی پشت سر خواننده‌ها و نوازندگان باشند چراکه قلب‌شان برای مملکت می‌تپد.
حمیدرضا نوربخش، مدیرعامل خانه موسیقی ایران
بزرگداشت مرحوم محمد نوری بود که زمزمه‌هایی از نصب تابلوهایی در ورودی چند بوستان با این مضمون را که ورود ساز، قلیان و سگ ممنوع است شنیدیم. ابتدای امر نتوانستم باور کنم. به هرحال چنین اقدامی از سوی شهرداری تهران که اکنون برای افزایش امید در بین شهروندان، خبر از پیگیری اجرای کنسرت‌های خیابانی می‌دهد، بعید و دور از ذهن به‌نظر می‌رسید. به مرور تصاویری از تابلوهای ممنوعیت ورود ساز به بوستان‌ها به دستم رسید. واقعیت آنکه از چنین رفتار توهین‌آمیزی شوکه شدم. طبق کدام قانون و ماده واحده‌ای از ورود ساز به پارک جلوگیری کردهاند؟
علی ترابی، مدیرکل دفتر موسیقی
هیچ استناد قانونی را نمی‌توان پیدا کرد که چنین نوشته‌هایی را توجیه کند و اگر کسی با ساز وارد پارک شد، بگویند به استناد این ماده قانونی تخلفی انجام داده است. اینگونه برخوردها اصلا ارزش قانونی ندارند و فقط مایه تأسف است. وجه بیرونی و شهری این موضوع بسیار توهین‌آمیز است و به هیچ عنوان قابل‌توجیه نیست و نشان می‌دهد تفکری که حاکم بر اینگونه سیاستگذاری‌هاست با تفکر فرهنگی جامعه فاصله بسیاری دارد. این موضوع قطعا جز اینکه به فاصله‌های افکاری و اجتماعی نسل امروز با کسانی که اینگونه برنامه‌ریزی می‌کنند، اضافه کند، هیچ خاصیت دیگری ندارد. چنین اتفاقی با مدیریت فعلی شهرداری تهران هم در تعارض است. بعید می‌دانم چنین موضوعی با خط‌مشی و فکری متولیان فرهنگی و هنری شهرداری تهران تناسب داشته باشد.
کیوان ساکت، موسیقیدان و نوازنده
در همه جای دنیا مکان‌هایی هست که با مجوز شهرداری‌ها ساعات مشخصی در روز به نوازندگان و دیگر هنرمندان فضایی اختصاص داده می‌شود که در آنجا هنرشان را ارائه دهند. بسیار اتفاق افتاده که دانشجوی موسیقی به‌دلیل نیاز به کمک‌هزینه و یا لذت از هنر، در گوشه‌ای از پارک‌ها و فضاهای عمومی می‌نوازد. هنرمند با این کار شهامت در جمع‌بودن را پیدا می‌کند. بسیاری از دوستان من به لحاظ معاش در تنگنا هستند. این افراد بسیار مردم شریفی هستند و در کنار رساندن موسیقی زیبا، امرار معاش می‌کنند. این کار هم نشانگر این است نهادی که این کار را متوقف کرده، درد این قشر جامعه را نمی‌دانسته و شاید نوعی ضدیت با فرهنگ این مرز و بوم داشته باشد. اجرا در پارک‌ها از درون شهرداری مطرح شده‌است که باید به شکل درستی حمایت کنند. نهادی که این کار را انجام داده، باید در این زمینه توضیح دهد.