صلاح مملکت

یک ضرب المثل قدیمی هست که می­گوید: «صلاح مملکت خویش، خسروان دانند» که بیشتر به این معنی ترجمه می­کنیم و می­دانیم که «هر کسی مصلحت کار خود را بهتر از دیگران تشخیص می­دهد». ولی اگر هم به همان معنی اولیه و ظاهری و هم معنی رایج دومی ضرب المثل هم سری بزنیم، باید گفت: صلاح در انتخاب کابینه را بیش از هر کس رئیس جمهور می­داند. و صد البته که مردم اگر خسرو حقیقی باشند و رئیس جمهور نماینده آنها، مردم بیش از همه این مصلحت را تشخیص می­دهند. با این همه مردم نماینده ای انتخاب کرده اند تا به جای همه آنها خسروی کند و صلاح کار را تشخیص بدهد. جا دارد که در میان این معرفی تشکر ویژه ای بکنیم از وزرایی که مستقیما با حوزه فرهنگ و هنر بیشترین کار را دارند و از اتفاق فامیل هر دو هم صالحی است، یکی سید عباس صالحی و دیگری محمدرضا صالحی امیری! اولی برای وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و دومی برای وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی. اولی مشهدی و دومی بابلی است و بالاخره اولی در کمیسیون فرهنگی رای گرفته و دومی رای نگرفته است. از این همه اطلاعات تکراری که بگذریم باید گفت این دو چهره از چهره های قابل قبول حوزه مدیریت فرهنگی هستند و جا دارد که نمایندگان مجلس با رای خود اجازه دهند تا صالحی ها، صلاح کار فرهنگ کشور را به دست بگیرند و اجازه بدهند تا تغییرات بنیادی اتفاق بیفتد. امروز اشتغال زایی بدون آلودگی های ناشی از فعالیت­های صنعتی به واسطه گردشگری امکان پذیر است و گردشگری بدون میراث فرهنگ و صنایع دستی و توجه به آن و رشد در آن دو حوزه امکان پذیر نیست. این وزارت هم مسئول حفاظت و پاسداری از بزرگ­ترین ذخایر فرهنگی ایران است و هم می­تواند به بزرگ­ترین ایجاد کننده فرصت های شغلی بینجامد از سوی متولی هنرمندان سنتی ایران است.  وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی هم بدنه اصلی خلق روایت است. روایتی که یا از رسانه ها و مطبوعات به گوش و چشم مردم می رسد و یا با کتاب و اثر هنری و فرهنگی، انتقال پیدا می کند. روایتی که می تواند ایران را همانگونه ای معرفی کند که رئیس جمهور در تبلیغات انتخابات خود بارها خود را خاک پای آنها دانسته است. بی شک این دو وزارتخانه نه تنها در حوزه های بیشتر شناخته شده که در حوزه های خلق سرمایه پایدار، ایجاد فرصت­های شغلی سبز، امنیت روانی و فرهنگی و بازی در جایگاه دیپلماسی فرهنگی و اقتصادی از اهمیت خاصی برخوردار هستند. این اهمیت به اندازه ای است که برخلاف تصویر حاشیه ای بودن این وزارتخانه ها، بر عکس این وزارتخانه ها باید به عنوان بخش مهمی از متن کابینه نقش آفرینی کنند. برای انجام وظایف این وزارتخانه ها، تقریبا بیشتر بخش­های دیگر کابینه نیز باید سهم خود را درست انجام بدهند تا در حوزه فرهنگ بیش از رویداد محوری به سمت بسترسازی برویم و رویدادها مبتنی بر ساخت بسترهای جدید شکل بگیرد. این دو وزارتخانه از هر حیث می­توانند کمک بزرگی برای توان ملی باشند و درست از همین زاویه لازم است که نمایندگان کار را به دست همین صالحی ها بدهند، تا مسیر بهتری شکل بگیرد. اما جامعه هم توقعات به جا و درستی از وزیران این دو مجموعه دارد. ایجاد آزادی و امنیت شغلی، تسهیلگری و حفظ جایگاه اجتماعی بخش فرهیخته ای از جامعه که مستقیما با فعالیت­های این دو وزارتخانه در ارتباط هستند را  می­توان در این منظومه درخواست های درست دانست