(عکس) بمب افکن B-36 Peacemaker؛ داستان بزرگ ترین هواپیمای نیروی هوایی آمریکا

رقابت برای ساخت اولین بمب افکن قاره پیما

به همین دلیل، نیروی هوایی ارتش ایالات متحده (USAAC) رقابتی را برای طراحی چنین بمب افکنی در ۱۱ آوریل ۱۹۴۱، درست هشت ماه قبل از حمله به پرل هاربر اعلام کرد. نیروی هوایی ایالات متحده هواپیمایی را خواسته بود که حداکثر سرعتی بین ۴۸۰ تا ۶۴۰ کیلومتر در ساعت، سقف پرواز ۴۵,۰۰۰ فوت و حداکثر برد ۱۹,۲۰۰ کیلومتر را داشته باشد. علاوه بر این، نیروی هوایی وقت آمریکا مایل بود که بمب افکن آینده این سرویس بتواند از روی یک باند ۵,۰۰۰ فوتی بلند شده و فرود بیاید.

اروپا ویران شده بود و شوروی در حال پیشروی

پس از شکست حکومت رایش سوم هیتلر، مسکو به سرعت دستاوردهای سرزمینی خود در شرق اروپا را تثبیت کرد. از شمال به جنوب، خط جدا کننده ای بین شرق و غرب اروپا، آلمان شرقی، چکسلواکی، مجارستان و یوگسلاوی ایجاد شده بود که به پرده آهنین معروف شد. به نظر می رسید که ارتش شوروی متوقف نخواهد شد، بلکه به پیشروی ادامه خواهد داد زیرا حضور آنها محسوس بود و ترس از آن کاملاً واقعی به نظر می رسید.

به گفته ملوین لفلر، استاد و مورخ آمریکایی، «در زمستان ۱۹۴۷-۱۹۴۶ تخمین زده می شد که شوروی می تواند شش میلیون سرباز را در سی روز و دوازده میلیون سرباز را در شش ماه بسیج کند و نیروی انسانی کافی برای تسخیر تمام بخش های مهم اوراسیا فراهم نماید».

در باب بازدارندگی، و با تعداد منتخبی از ناوگان B-36 که برای حمل Mk-19 سازگار شده بود، برنامه ریزان نظامی روسیه باید فکر می کردند که کل ناوگان این قابلیت را دارد، زیرا آنها نمی دانستند کدام هواپیماها به طور خاص برای حمل MK-19 مجهز شده اند.

بنابراین، با قابلیت بازدارندگی این بمب افکن، جاه طلبی های نظامی روسیه و برنامه های مبارزاتی احتمالی آن باید در نظر می گرفت که در تئوری، هر B-36 می تواند یک حمله اتمی یا ضدحمله را مستقیماً علیه ارتش یا زیرساخت های نظامی (اهداف ضد نیرویی) یا اهداف غیرنظامی (اهداف ضد ارزشی) آن ها انجام دهد.

با اشاره به ماموریتی که رهبران نظامی شوروی را بی خواب کرده و برد عملیاتی بمب افکن B-36، ژنرال آدامز در سال ۱۹۴۹ گفته بود که خدمه B-36:

«رکورد مسافت طولانی ۹۶۰۰ مایل را به ثبت رساند. B-36 این مسافت را در ۴۳ ساعت و ۳۷ دقیقه طی کرد. یادآوری این “اعداد” دستاوردهای هوایی، یادآوری خوشایند از یک پرواز بدون توقف از گوام به پایگاه هوایی بیگز، تگزاس، بود که خدمه من در سال ۱۹۵۵ انجام داد. آن سفر ۳۴ ساعت و ۴۰ دقیقه طول کشید».

B-36 نمی‌توانست بی سروصدا به کسی نزدیک شود، صدایش شبیه پرواز زنبورهای با صدای باس بود که می‌خواستند حمله کنند و صدای خود را کیلومترها جلوتر و پشت سر پخش می کردند.» – ژنرال کریستوفر اس. آدامز جونیور (بازنشسته نیروی هوایی ایالات متحده)

در مورد فرود، ژنرال آدامز تصریح می‌کند که «عملیات نزدیک شدن نهایی معمولاً در حدود ۲۰۱ کیلومتر در ساعت صورت می گرفت، و تماس با زمین با سرعت ۱۶۰ کیلومتر در ساعت برای فرود نرم. حتی با وجود کابین «معلق» خلبان در ارتفاع ۱۲ متری از سطح زمین، دید و کنترل عالی بود».

از قضا، در طول عمر خود، بزرگترین آسیب وارد شده به ناوگان B-36 هرگز نتیجه درگیری با هواپیماهای دشمن نبود… بلکه یک گردباد بود. ناوگان فرماندهی استراتژیک هوایی B-36 در روز کارگر، ۱ سپتامبر ۱۹۵۲، هنگامی که یک گردباد به پایگاه کارزول رسید و یک B-36 را نابود کرد و به ۸۲ فروند دیگر نیز آسیب جدی وارد کرد.