روزی که خبرها همگی خوش باشد

 خبرنگاری و روزنامه‌نگاری شغل سخت و توان‌فرسایی است که در جهان میزان سختی‌اش هرچه باشد همان را باید در ایران به توان صد کنید. خبرنگار با حداقل حقوق در معرض بیشترین آسیب‌های جسمی و روحی است و از همه جوانب تحت‌فشار است. کار خبرنگاری در تمام جهان دشوار است اما در ایران مزه این دشواری تندتر است؛ خبرنگاران در ایران بیشتر می‌جنگند، کمتر حمایت می‌شوند و زودتر فرسوده می‌شوند. ۱۷ مرداد روز خبرنگار روز تلخی است و قطعاً نمی‌توان آن را تبریک گفت این روز یادآور ایثار و عشقی است که خبرنگاران در کارشان گذاشته‌اند تا جایی که این ایثار به قیمت ازدست‌رفتن جانشان تمام شده است. روز خبرنگار متعلق به تمام خبرنگاران ایران است خبرنگاران میدانی، خبرنگاران تحریریه‌ها، روزنامه‌نگاران، عکاسان خبری، سردبیران و دبیران و مهم‌تر از همه خبرنگارانی که مجبور به کنارگذاشتن این شغل مهم و پر ماجرا شده‌اند. روز خبرنگار باید به یاد خبرنگارانی بود که به‌اجبار از شغل خود محروم شده‌اند،  خبرنگارانی که جانشان را فدای این شغل کرده‌اند و خبرنگارانی که شب‌ها و روزها در تلاش‌اند تا صدای بی‌صدایان باشند. روز خبرنگار تنها روزی است که باید به خودمان فکر کنیم به همکارانمان و به آینده حرفه‌ای که همیشه در هاله‌ای از ابهام قرار داشته؛ از نداشتن امنیت شغلی گرفته تا فشارهای مالی و روانی، اما عجیب است همین روز هم فکر و ذکرمان اخبار و مردم است و قلبمان برای آینده ایران می‌تپد، خبرنگار هر حوزه و موضوعی باشیم شاید تنها آرزویمان در میان انبوهی از حسرت‌ها و خواسته‌ها این است که لااقل در این روز خبرنگار، خبرها همگی خوش باشد و اخبار تلخی برای مخابره وجود نداشته باشد.