( عکس) «دیزبن» قدیمی‌ترین قلعه تاریخی شرق گیلان
روستای «دیزبن»، یادآور زمانی است که در این محدوده قلعه تاریخی کیائیان در دوره تیموری بود؛ متاسفانه بقایای قدیمی‌ترین قلعه تاریخی شرق گیلان در اثر برداشت سنگ لاشه در حال نابودی است.
«دیزبُن» بخوانیمش یا با نام قدیمی‌اش «دُزدبُن» فرقی نمی‌کند. مهم این است که این واژه ما را به تاریخ کهن این منطقه رهنمون می‌شود. تاریخی که به سال‌های پیش از ۱۰۰۰ هجری می‌رسد، به زمانی که پیش از صفویه، شرق دره سپیدرود توسط حاکمان محلی «آل کیا» اداره می‌شد.
حالا من در روستایی هستم که امروز به نام «دیزبن» خوانده می‌شود. روستایی در دامنه کوه که پوشیده از درختان جنگلی است و درست بر سر راه لاهیجان به لنگرود قرار گرفته؛ پشت ساخت و سازهایی که کنار جاده قد کشیده و دید منظر کوه و جنگل را کور کرده‌اند، زمانی قلعه تاریخی کیائیان با یک زندان مخوف بود.
اگرچه درباره این قلعه در منابع تاریخی مکتوب گزارش‌هایی ثبت شده، اما کمتر کسی از اهالی درباره قلعه کیائیان می‌داند. شاید به همین دلیل است که با وجود رسانه، اهالی شرق دره سپیدرود و شهرستان لنگرود، اعتراضی به تخریب آرام و بی صدای بقایای قلعه کیائیان نمی‌کنند.
«یاسنت لوئی رابینو»، نایب کنسول انگلیس در گیلان در اوایل قرن بیستم، روایتی مشابه را نقل می‌کند که در پشت کوه مشرف به روستا، غاری بوده که محل تجمع دزدان و اشرار بوده است.
طبق اظهارات «ساموئل گملین» در «سفرنامه شمال ایران»، روس‌ها در سال ۴۸-۱۱۳۸ هجری (۳۲-۱۷۲۲ میلادی) هنگام اشغال گیلان خواستند تا غار را به هوای گنجینه‌ای که در آن است، منهدم سازند.
در پس این قصه‌های محلی، دژی قرار دارد که گمانه زنی‌های باستان شناسی قدمت آن را به ۱۰۰۰ سال پیش می‌رساند و در واقع قدیمی‌ترین قلعه حوزه شرق گیلان بوده است. قدیمی‌ترین منبع تاریخی مکتوب که از قلعه دیزبن یاد کرده است، کتاب «تاریخ گیلان و دیلمستان» تألیف «سید ظهیرالدین مرعشی» است.
این مورخ در شرح وقایع زمان «ناصر کیا»، از سلاطین کیایی شرق گیلان در حدود سال‌های ۸۴۵ و ۸۴۶ قمری نوشته است: «برفور خلابران رانکوه را بفرمود تا مجموعه جبه و جوشن بپوشیدند و سید محمد را که در زندان ناصر کیا بود سوار ساخته بدیشان بسپردند و گفت به قلعه دیزبن لاهیجان بروید و به کوتوال بسپارید.»(ص:۲۲۱).
ظهیرالدین نقل می‌کند که «سالوک مرداویج» یکی از طرفداران «سید علی کیا» که بعدها بر علیه او طغیان کرده بود، از طرف «امیره علاءالدین فومنی» به کومک سیدحسن کیا که با سیدهادی کیا می‌جنگید اعزام شد و در سال ۷۸۹ هجری (۱۳۸۷ میلادی) در «دیزبن» کشته شد.
روی قبر این مرد توده‌ای سنگ گذاشتند و چند شمشاد در آنجا رویید. یک قرن بعد مردمی از آنجا می‌گذشتند؛ آن را مدفن مقدس پنداشتند و در آنجا حمد و سوره تلاوت کرده و فاتحه می‌خواندند و دخیل به شاخه‌های شمشاد می‌بستند. در سال ۸۸۳ هجری(۳۱-۱۴۳۰) بازاری در دیزبن تشکیل شد.
مؤلف کتاب «قلعه‌های گیلان» در مورد قدمت این بنا می‌نویسد: این بنای تاریخی مربوط به قرن‌های دوم و یا سوم هجری است و بررسی‌های اولیه و گمانه زنی اثر، قدمت آن را به حدود ۱۰۰۰ سال قبل می‌رساند.
ولی جهانی، به استفاده این قلعه در زمان سلطنت «کیائیان» در دوره تیموریان و پیش از صفویه اشاره و اظهار کرد: بی شک این قلعه در زمان سلطنت پادشاهان کیایی در حوزه شرق گیلان به مرکزیت لاهیجان مورد استفاده قرار می‌گرفته است.
وی اشاره دارد که این قلعه در مسیر راه قدیم معروف به «شاه عباسی» قرار داشت؛ راهی که از غرب گیلان و گسکرات به سمت شرق گیلان و تا فرح‌آباد ساری می‌رفت و کوه‌های محدوده دیزبن و بقایای این قلعه موقعیت خوبی را برای راهزنانی فراهم کرده بود تا به کاروانیان دستبرد بزنند و روایت‌های شفاهی پیرامون وجه تسمیه «دزدبن» از همان زمان‌ها به جامانده است.
منبع: ایسنا
منبع: faradeed-199802