چرا چارلی چاپلین و فیلم های سیاه و سفیدش هنوز هم محبوب و دوست داشتنی اند؟

حتی اگر اهل سینما نباشید، حتی اگر حتی یک فیلم از او را ندیده باشید، بدون شک نام چارلی چاپلین را شنیده اید. او یکی از شاخص ترین و مهم ترین چهره های تاریخ سینماست. چاپلین فعالیت سینمایی خود را در سال ۱۹۱۴ آغاز کرد. او پیشگام سینمای عصر صامت بود و با فیلم هایش به شهرت و موفقیتی جهانی دست پیدا کرد.

شخصیت کمدی و روی پرده او، ولگرد – آن آدم ریزجثه و بدبیار با کلاه کوچک و سبیل خاصش- به یک نماد جهانی تبدیل شد. اگرچه چاپلین عمدتاً در دوران سینمای صامت فعال بود، اما آثار هنری و میراث او ۱۰۰ سال بعد همچنان مرتبط، محبوب و قابل درک هستند.

فیلم‌های چارلی چاپلین هنوز جزو بهترین‌هایی هستند که تا به حال ساخته شده‌اند

هر فهرست معتبری از بهترین فیلم‌های ساخته شده در تاریخ را بررسی کنید، قطعاً چندین فیلم چاپلین را در آن خواهید یافت. او ۵ فیلم در فهرست ۲۵۰ فیلم برتر IMDB و سه فیلم در بین ۱۰۰ فیلم برتر موسسه فیلم آمریکا دارد. و این به این دلیل است که فیلم های او هنوز هم خوب هستند. فیلم‌های چاپلین با وجود صامت بودن، فضا و میزانسن قدیمی و فیلم‌برداری سیاه و سفید، به خوبی از پس آزمون زمان برآمده اند.

طنز اسلپ استیک یا همراه با رقص و آواز چاپلین هنوز هم مخاطبان را می خنداند، و داستان های احساسی او هنوز هم می توانند کار را دربیاورند. صحنه ای در فیلم The Kid که در آن شخصیت ولگرد چاپلین از پسرک جدا می شود، در حالی که موسیقی غم انگیزی در پس زمینه پخش می شود، هنوز یکی از نمادین ترین صحنه های تاریخ سینماست.

این صحنه برای تاثیرگذاری، حتی به دیالوگ نیز نیاز ندارد. صورت ها و ژست غمگین بازیگران، همراه با آن ملودی حزن انگیز، گویای همه چیز است. The Kid یکی از معدود فیلم هایی است که امتیاز ۱۰۰ درصد در راتن تومیتوز را در اختیار دارد.

یونایتد آرتیستس توسط یکی دیگر از غول های فیلمسازی هالیوود به نام MGM خریداری شد که خود بعدها به تملک آمازون درآمد. اگرچه United Artists اکنون فقط با نام MGM فعالیت می کند، این استودیو فهرستی طولانی از فیلم های قابل توجه را به رزومه آمازون اضافه کرده است.

بسیاری از فیلمسازان برجسته آثار چاپلین را دوست دارند، از کارگردانان مدرنی مانند کوئنتین تارانتینو، گیرمو دل تورو، و دیمین شزل گرفته تا فیلمسازان افسانه ای مانند استنلی کوبریک، آلفرد هیچکاک، بیلی وایلدر و مل بروکس. چند نفر ادعا کرده اند که اگر چاپلین نبود هرگز فیلمساز نمی شدند و به تکنیک های فیلمسازی او در فیلم های خود ادای احترام کرده اند.

شزل در انتهای فیلم Babylon خود تصویری از چاپلین را در مونتاژ پایان این فیلم که ادای احترامی به هالیوود بود، گنجاند. کمدی چاپلین حتی الهام بخش کارتون های والت دیزنی و میکی موس در سال های ابتدایی انتشارشان نیز شده بود.

اما استون از City Lights به عنوان فیلم مورد علاقه خود در تاریخ سینما یاد می کند. استون در مصاحبه ای با مجله Glamour گفته است: «پنج دقیقه آخر آن فیلم زندگی شما را تغییر خواهد داد. زندگی مرا تغییر داد. فهمیدم که هر کمدی رمانتیکی از کجا نشات می گیرد– همه برای رسیدن به چه چیزی تلاش می کنند.» رابرت داونی جونیور (بازیگر نقش چاپلین در یک فیلم زندگینامه ای از چاپلین به همین نام)، این فیلمساز را «یک گنج» نامید و برای شناخت شخصیت و سبک کاری این فیلمساز تحقیقات بسیاری انجام داد.

دیگو کالوا، بازیگری که در فیلم Babylon ساخته شزل نقش یک بازیگر صامت را ایفا می کرد، به سفارش کارگردان،‌ به تماشا و مطالعه فیلم های چاپلین مانند Modern Times پرداخت تا برای این نقش و فیلم آماده شود. فدریکو فلینی، فیلمساز شهیر ایتالیایی، بهترین توصیف را از چاپلین داشت، وقتی که او را نوعی «حضرت آدم، کسی که همه ما از نوادگانش هستیم» توصیف کرد. و این صحبت کاملاً صحت دارد، حتی برای مخاطبان.

چه درکش کرده باشیم و چه نکرده باشیم، تأثیر چاپلین بر صنعت سرگرمی غیرقابل اندازه گیری است و تا زمانی که سینما وجود دارد، این تاثیر محسوس خواهد بود.

منبع: روزیاتو