(تصاویر) جزئیات آزمایش های هولناک «واحد ۷۳۱» ارتش ژاپن در جنگ جهانی دوم

او در کتاب خود با عنوان «کارخانه های مرگ» (Factories of Death) می‌نویسد: «اگر ایشی یا یکی از همکارانش می‌خواستند روی مغز انسان تحقیق کنند، به نگهبان‌ها دستور می‌دادند تا نمونه‌ای مفید برایشان بیابند. یک زندانی را از سلولش خارج می کردند. نگهبانان او را نگه می داشتند در حالی که نگهبان دیگری با تبر سر قربانی را باز می کرد. مغز او برداشته شده و بلافاصله به آزمایشگاه منتقل می شد. سپس جسد او به دست پاتولوژیست رسیده و ادامه برای نابودی طبق معمول به بخش کوره‌سوزی منتقل می‌شد.»

زنده شکافی یک رویکرد معمول و رایج بود، و دهه ها بعد کارگران سابق این واحد، آنچه را که دیده- و حتی خودشان انجام داده بودند- فاش کردند. یک دستیار پزشکی سابق در واحد ۷۳۱، کشاورز ۷۰ ساله ای که می خواست ناشناس بماند، در سال ۱۹۹۵ به نیویورک تایمز درباره اولین باری که یک مرد زنده را تشریح کرد گفت.

قبل از اینکه جراحان شیطان صفت اعضای بدنشان را – اغلب در جای نادرست- دوباره به هم بدوزند تا اثرات آن را ببینند، دست و پاهای زندانیان را قطع می کردند و اعضای بدنشان را بر می داشتند. آزمایش‌های مربوط به عوامل بیماری زا با استفاده از میکروب‌ها نیز بخش مهمی از فعالیت های واحد ۷۳۱ بود، جایی که ایشی و سرسپردگانش گونه‌های کشنده‌ای از ویروس‌ها را برای از بین بردن جمعیت چین پرورش می‌دادند. در این ساختمان عوامل بیماری زای کافی برای چندین بار کشتن همه افراد روی زمین ساخته شد، جایی که طبق گزارش‌ها، هر ماه ۳۰۰ کیلوگرم باکتری طاعون، ۵۰۰ کیلوگرم عامل سیاه‌ زخم و نزدیک به یک تن عوامل اسهال خونی و وبا تولید می‌شد.

در یکی دیگر از جنایات، مردانی که به سیفلیس مبتلا شده بودند مجبور به تجاوز به سایر زندانیان شدند، با این هدف که چگونگی انتقال بیماری مورد بررسی و مطالعه قرار گیرد.

زنان به زور مورد تجاوز قرار گرفته و از نوزادانشان در این آزمایش ها استفاده می شد. در حالی که نوزادانی در واحد ۷۳۱ به دنیا می آمدند، همه صدها زندانی که در زمان تسلیم ژاپن در پایان جنگ زنده بودند، در تلاش ارتش امپراتوری برای سرپوش گذاشتن بر فعالیت های این واحد و جنایاتی که در آن رخ داده بود، به قتل رسیده و دفن شدند.

فرماندهان سابق که سوگند یاد کرده بودند به شکل سری فعالیت کنند، به وحشیانه بودن فعالیت های خود اعتراف کردند، اما بسیاری گفتند که هنگام اجرای این شکنجه ها نسبت به آنها بی حس شده بودند.

ساکاکی هایائو، که ریاست شعبه لین کو در واحد ۷۳۱ را بر عهده داشت، در شهادت خود در دادگاه نظامی ویژه شن یانگ در سال ۱۹۵۶، آزمایش “بسیار بی رحمانه” انجام شده در منطقه آندا را شرح داد. هایائو گفت که افرادی را دیده است که به تیرهای چوبی بسته شده و از طریق بمب‌های پر از باکتری‌هایی که از هواپیما پرتاب شده یا از فاصله نزدیک منفجر شده‌اند در معرض سیاه زخم قرار گرفته‌اند.

ژنرال اوکامورا، دوست ایشی، با افتخار در خاطرات خود خاطرنشان می کند: «من از جزئیات پیشرفت های پزشکی او اطلاعی نداشتم، اما پس از جنگ، ایشی به من گفت که کارهای او بیش از ۲۰۰ ثبت اختراع در پی داشته است.» وقتی در نهایت گستره فعالیت های هولناکی که در آنجا رخ داده بود کشف شد، آمریکایی ها در ازای دریافت برخی از داده های این برنامه به سرپوش گذاشتن بر آن کمک کردند.

پرده ای که روی جنایات او کشیده شد به این معنی بود که با وجود تمام دردها و مرگ هایی که تحمیل کرده و بر آنها نظارت داشت، ایشی اجازه یافت باقی روزهای عمر خود را با آرامش سپری کند – پزشک شیطان صفتی که در سال ۱۹۵۹ بر اثر ابتلا به سرطان گلو درگذشت.

منبع: روزیاتو