(تصاویر) از افسانه تا واقعیت؛ ۱۰ حقیقت بسیار جالب در مورد «هما» که احتمالا نمی‌دانید

همای سعادت چیست و چرا در فرهنگ ایرانی جایگاه ویژه‌ای دارد؟ این پرنده افسانه‌ای که در ادبیات و هنر ایران نماد خوشبختی و سعادت است، در واقعیت یک گونه پرنده واقعی و بومی ایران است که ویژگی‌های منحصر به فردی دارد.

همای سعادت چیست؟

هما، پرنده‌ای که در فرهنگ و ادب پارسی جایگاهی والا دارد، همواره الهام‌بخش شاعران و ادیبان بوده است. این مرغ افسانه‌ای در اشعار بی‌شماری به عنوان تجسم خوش‌اقبالی و بخت نیک ستایش شده است. در گنجینه ادب فارسی، هما را مظهر شکوه و عظمت می‌دانند و حضورش را به فال نیک می‌گیرند.

روایت‌ها حاکی از آن است که این پرنده را خجسته می‌پنداشتند و مردمان برای بهره‌مندی از برکت و میمنت آن، در سایه‌اش می‌ایستادند. این باور عمیق در فرهنگ ایرانی، هما را به نمادی ماندگار از سعادت و اقبال بدل کرده است.

    پرنده همای سعادت

    رژیم غذایی خاص

افسانه همای سعادت با واقعیت تغذیه این پرنده پیوند خورده است. ۸۰ درصد رژیم غذایی هما را استخوان و مغز استخوان تشکیل می‌دهد. اسید معده قوی این پرنده قادر است استخوان را در کمتر از ۲۴ ساعت هضم کند. هما برخلاف دیگر کرکس‌ها، به خوردن گوشت و لاشه علاقه‌ای ندارد.

    رنگ پرها و جایگاه اجتماعی

مرغ همای سعادت یکی از بزرگ‌ترین کرکس‌های دنیای قدیم است. قد آن می‌تواند به ۱.۲ متر برسد و درازای بال‌هایش بین ۲ تا ۳ متر است. این پرنده می‌تواند تا ۴۵ سال عمر کند، که در مقایسه با میانگین عمر ۲۱.۴ ساله دیگر کرکس‌های وحشی، بسیار قابل توجه است.

    وضعیت حفاظتی

    گونه‌های مشابه

    پرنده خانگی؟

به گفته توماس لیتلتون پویز، رئیس سابق اتحادیه پرنده‌شناسی بریتانیا، هما می‌تواند پرنده خانگی خوبی باشد. البته این نظر بحث‌برانگیز است و با توجه به وضعیت حفاظتی هما، نگهداری آن به عنوان حیوان خانگی توصیه نمی‌شود.

جمع بندی

مرغ همای سعادت، این پرنده افسانه‌ای در فرهنگ ایرانی، در واقعیت موجودی شگفت‌انگیز با ویژگی‌های منحصر به فرد است. از رژیم غذایی خاص گرفته تا ظاهر چشمگیر و عمر طولانی، همه و همه باعث شده‌اند تا هما در طول تاریخ توجه انسان‌ها را به خود جلب کند.

افسانه همای سعادت ریشه در واقعیت‌های زیستی این پرنده دارد، اما متأسفانه امروزه با خطر انقراض روبروست. درک بهتر این گونه ارزشمند و تلاش برای حفاظت از آن، نه تنها به بقای یک گونه جانوری کمک می‌کند، بلکه بخش مهمی از میراث فرهنگی و طبیعی ایران را نیز حفظ خواهد کرد.

منبع: روزیاتو