انسان های اولیه چطور می‌توانستند ماموت های غول‌پیکر را شکار کنند؟

چندی پیش دانشمندان موفق شدند ۳۱۲۲ استخوان، دندان و عاج مربوط به بیش از ۷۰ ماموت و فیل راست‌عاج را در آلمان پیدا کنند. بررسی‌های بیشتر نشان داد که این جانوران به حدود ۱۲۵ هزار سال پیش تعلق دارند. روی استخوان‌ها نیز نشانه‌هایی بود که به‌نظر می‌رسید جانور توسط ابزارهای سنگی قصابی شده است.

برخی کارشناسان بر این باور بودند که انسان های اولیه توانایی شکار گسترده ماموت و فیل‌های راست‌عاج را نداشته‌اند. این افراد نشانه‌های موجود در استخوان‌ها را هم به پس از مرگ جانوران غول‌پیکر مربوط می‌دانستند. هرچند استخوان‌ها همگی به ماموت های بالغ تعلق دارند.

این تعداد ماموت و فیل نمی‌توانستند یکدفعه بدون دلیل خاصی در یک محل جان باخته باشند. همچنین قوی‌ترین گربه‌سان آن دوره یعنی ببر دندان شمشیری نیز امکان شکار این تعداد ماموت بالغ را نداشته است. بررسی‌ها هم نشان می‌دهد که انسان های اولیه توانایی شکار ماموت های کودک و ماده را نداشتند؛ زیرا آنها به‌صورت گله‌ای حرکت می‌کردند.

در نتیجه انسان های اولیه ماموت ها و فیل‌های راست‌عاج نر را به‌صورت تنها هدف قرار می‌دادند. به‌باور دانشمندان حتی برای قصابی یک ماموت بالغ نیز حضور گروهی از انسان های اولیه ضروری بود. همچنین از آنجایی که انسان نمی‌تواند فقط از رژیم غذایی مبتنی بر گوشت استفاده کند، احتمالا هر ماموت خوراک مورد نیاز برای یک گروه ۲۵ نفره از انسان های اولیه را برای مدت ۳ ماه فراهم می‌کرد.

بدین‌ترتیب می‌توان گفت که انسان های اولیه به‌منظور شکار ماموت زمان زیادی را به‌صورت مشترک زندگی می‌کردند. آنها حتی از توانایی‌هایی نیز برای منجمد و یا خشک‌ کردن گوشت برخوردار بودند. همچنین انسان های اولیه به‌صورت گروهی زمان زیادی را صرف آماده کردن تله‌های مختلف برای شکار ماموت می‌کردند. اینکار باعث می‌شد زمینه‌های تبادل فرهنگی در سطوح ابتدایی فراهم شود.

البته دانشمندان بر این باور نیستند که شکار جانوران غول‌‌پیکر اقدامی بسیار رایج در میان انسان های نئاندرتال بوده است، بلکه آنها رفتارهای متنوعی را با توجه به شرایط محیطی در پیش می‌گرفتند. همین نیز سبب شده بود که بتوانند در اکوسیستم‌های مختلف اوراسیا برای بیش از ۲۰۰ هزار سال دوام بیاورند.

منبع: خبرآنلاین