(تصاویر) سفر به ایران قدیم؛ قاب هایی از همایش کانون بانوان و سیگار مارلبرو
با قاب تاریخ به ایران قدیم سفر و یادی از گذشته می کنیم. در تهیه این مجموعه، از تصاویر کمتر دیده شده‌ای استفاده شده که تماشای آنها خالی از لطف نیست.
همایش کانون بانوان ایران
تبلیغات سیگار مارلبرو در یک سمینار بین‌المللی در ایران
ثمین به گفته خودش موش آزمایشگاهی پدر شده بود. پدر گوش‌هایش را با موم پر می‌کرد و او را وا می‌داشت، بدون استفاده از حس شنوایی حرف‌های او را دریابد. آزمایش‌های پدر به نتیجه رسید و برای نخستین بار در ایران، سمعکی را به نام تلفن گنگ اختراع کرد و آن را به نام خود به ثبت رساند.
ثمین بدینگونه در فضای آموزش و پرورش کلاس پدر از ارتباط طبیعی صوت و کلام آگاهی پیدا کرد و دریافت که هر واژه بار صوتی و احساس موزیکال خود را دارد و این ۲ را می‌توان جای یکدیگر نشاند. آزمایش‌های پدر از یک طرف و آشنایی مادر با موسیقی و تارنوازی از جهت دیگر تاثیری ترکیبی در ثمین بر‌جای گذاشت که راه آینده او را روشن ساخت. ثمین در باغچه اطفال خواننده سرودهایی بود که از پیوند شعر پدر و آهنگ مادر پدید می‌آمد.
با گشایش تالار رودکی در سال ۱۳۴۸ ثمین باغچه‌بان نیز چون تنی چند از آهنگسازان دیگر به استخدام این سازمان در آمد. زال و رودابه نام نخستین اثر صحنه‌ای اوست که با الهام از شاهنامه فردوسی، برای اجرا در شب گشایش تالار آفریده شد. بنیاد گروه‌های آواز جمعی به وسیله همسر نیز، او را برانگیخت که با کار روی ترانه‌های بومی ایران، قطعاتی برای آواز و گروه بیافریند.
در همین دوران «اِولین» همسرش، مامور تشکیل یک گروه کُر کودکان می‌شود و بیش از 200 بچه از پرورشگاه را گرد‌هم می‌آورد و آموزش آنها را پی می‌گیرد. همین گروه کُر بهانه ساختن اثری شد که نام ثمین باغچه‌بان بیش از هر چیز با آن شناخته می‌شود: رنگین کمون.ثمین آفریننده دنیای رنگین بود. دنیایی که در آن ترس اگر بود، ترس خیس شدن گنجشکی بود که «پر زده و رفته است» و ما دل‌نگران می‌خواندیم:
«گنجشک اشی‌مشی ... می‌ترسم مریض بشی ... تو دشت و تو بیابون ... می‌باره برف و بارون» ثمین، رنگین‌کمون را به پدرش اهدا کرده که نخستین شعرها و سروده‌ها را به او یاد داده و برایش دفترچه نقاشی و مدادهای رنگی خریده... و دستش را گرفته تا بتواند تصویر اولین آهو، کشتی، کلاغ، خورشید و آدم‌ها را بکشد...
نمی‌توان از ثمین باغچه‌بان سخن گفت و از کوشش‌های او در زمینه ادبیات سخن به میان نیاورد. او از نادر موسیقیدانان ایرانی بود که دستی توانا در نوشتن داشت و گزارش، نقد و قصه می‌نوشت. در سفر ترکیه به ناظم حکمت شاعر چپ‌گرای ترک علاقه‌مند شد و در بازگشت به ایران، برخی از آثار او را به فارسی برگرداند. بعدها به ترتیب سراغ عزیزنسین و یاشار کمال رفت و کارهایی از آن ۲ را نیز به فارسی در‌آورد.
منبع: هفت صبح
منبع: faradeed-194994