بی ورزشگاهی درد هرساله لیگ برتر

این که ورزشگاه‌های کشور باید استانداردسازی شود و بر این اساس چند تیم لیگ برتری قابلیت استفاده از استادیوم‌هایشان را نخواهند داشت. فدراسیون فوتبال سختگیری زیادی برای میزبانی شایسته از بازی‌های فصل جدید لیگ برتر داشته و تاکید کرده که باید زیرساخت استادیوم‌ها در حد مناسب باشد تا تیم‌ها و هواداران بدون مشکل در یک بازی حضور پیدا کنند و در همین راستا الزاماتی برای باشگاه‌ها در نظر گرفته است. الزامات فدراسیون فوتبال برای رفع نواقص ورزشگاه‌ها موجب شده تا باشگاه‌ها به تکاپو برای رفع محل میزبانی خود در فصل جدید بیفتند اما در این بین مشکل جدی برای استقلال و پرسپولیس به‌عنوان دو تیم پرطرفدار ایجادشده است. امیرمهدی علوی، مدیر روابط عمومی فدراسیون فوتبال عنوان کرده که علاوه بر ورزشگاه‌هایی که در شهرستان‌ها دچار مشکل هستند، استادیوم آزادی نیز به چند هفته ابتدایی در فصل جدید لیگ برتر نمی‌رسد و استقلال و پرسپولیس باید در ورزشگاه تختی از حریفان خود میزبانی کنند که حالا این موضوع هم منتفی شده است. مدیر کل ورزش و جوانان استان تهران هم تاکید کرده که ورزشگاه تختی شرایط میزبانی از لیگ برتر را ندارد و پرسپولیس و استقلال نمی‌توانند در این استادیوم بازی‌های خود در هفته‌های ابتدایی فصل جدید را برگزار کنند تا حالا وضعیت عجیبی برای سرخابی‌ها به وجود بیاید. همچنین ورزشگاه‌های شهید نصیری یزد (چادرملو)، سیروس قایقران (ملوان)، غدیر اهواز (استقلال خوزستان)، شهید وطنی (ملوان)، فولادشهر (ذوب‌آهن) و تختی خرم‌آباد (خیبر) اگر ایراداهایشان برطرف نشود، برای فصل جدید لیگ برتر باید استادیوم دوم و جایگزین معرفی کنند. بر این اساس تقریبا نیمی از تیم های لیگ برتری با مشکل استادیوم روبرو بوده و محل میزبانی آن‌ها نامشخص است. از سو دیگر تنها استادیوم‌های نقش‌جهان اصفهان،یادگارامام تبریز،امام خمینی اراک و سردارآزادگان قزوین ظاهرا تنها از شرایط موردنظر سازمان لیگ برخوردارند. اما کمبود مشکلات زیرساختی در فوتبال ایران موضوع امروز و دیروز نیست بلکه دهه‌هاست که با آن دست و پنجه نرم می‌کنیم. به هر حال اگر در فوتبال موفقیت می‌خواهید باید به زیرساخت‌ها توجه ویژه‌ای داشته باشید، به‌عنوان مثال شهر دوحه، حداقل 10 استادیوم تراز بین‌المللی دارد و بدترین ورزشگاهی که سال گذشته در جام ملت‌های آسیا از آن استفاده شد، ورزشگاه خانگی الدحیل بود که آن هم از بیشتر ورزشگاه‌های ایرانی بهتر بود. در تهران که نه در کل ایران ما این اندازه ورزشگاه نداریم، یک تیم در چمن مصنوعی بازی می‌کند، تیم دیگر در چمنی آنقدر طبیعی بازی می‌کند که بخش‌هایی از آن باتلاق شده است. کیفیت آزادی را هم که همین چند وقت پیش همه می‌دانند. اگر به تعداد این ورزشگاه‌ها، کمپ‌ها و زمین‌های تمرینی را اضافه کنیم، به عدد سرسام‌آوری خواهیم رسید. شهری که توانست میزبان ۳۲ تیم در جام‌جهانی باشد و برای هر تیم یک کمپ تمرینی با زمین‌های چمن متعدد تدارک ببیند، نشان می‌دهد که تا چه اندازه در زیرساخت پیشرفت کرده است. اما در ایران، هرسال استقلال و پرسپولیس در حسرت یک زمین چمن مطلوب می‌سوزند و می‌سازند، کمپ که نه ما در ایران فقط در حسرت یک زمین چمن زندگی می‌کنیم. البته که فوتبال ایران با توجه به ظرفیت‌هایش باید دهه‌ها استادیوم مدرن و به‌روز داشته باشد. فوتبالی که در تمام چند دهه گذشته از نداشتن سخت‌افزار به شدن آسیب‌دیده تا جایی که چند میزبانی رقابت‌های آسیایی در سطح نوجوانان و جوانان را واگذار کرده‌ایم. این در حالی است که همین بغل گوشمان در قطر، امارات، عربستان و ترکیه مسابقات بین‌المللی فراوانی باکیفیت بالا به سرانجام می‌رسد و تماشاگران هم با لذت به دیدن این بازی‌ها مشغول می‌شوند. اما ما هر فصل برای برگزاری لیگ با دردسری چون کمبود ورزشگاه استاندارد روبرو می‌شویم. به ویژه در فصل پیش رو که قرار است در ورزشگاهایمان از VAR هم استفاده کنیم که کار را برای مسئولان برگزاری مسابقات دوچندان مشکل می‌کند.