زنی که معنای تازه‌ای به «عنکبوت‌ها» بخشید

فرادید| لوییز بورژوا نه تنها از عنکبوت‌ها نمی‌ترسید، بلکه آن‌ها را به آثار هنری بسیار پرطرفداری تبدیل کرد که حالا در سراسر جهان شناخته‌شده هستند. امروز این آثار در موزه‌های برتر دنیا جای گرفته‌اند و هنگامی که به فروش می‌رسند، رکورد قیمت در بازار هنر را جا به جا می‌کنند. این عنکبوت‌ها علیرغم قد و قامت گاه وحشتناکشان، قدرت شاعرانه‌ای در خود دارند که از تجربه‌های زندگی خالقشان نشأت می‌گیرد.

به گزارش فرادید؛ بورژوا در سال ۱۹۱۱ به دنیا آمد. والدین او یک کارگاه تعمیر فرش و قالی در اطراف پاریس داشتند. او در دوران کودکی به خانواده در این کار کمک می‌کرد و سپس به معتبرترین آکادمی‌های فرانسه رفت و در کارگاه‌های هنرمندان پیشرو زمان خود کار کرد. کار او در کنار هنرمندان بزرگ روزگارش باعث شد که او به توانایی‌های خود باور پیدا کند و این اعتقاد را که نبوغ فقط مختص مردان است از ذهن خود پاک کند.

مجسمۀ «عنکبوت»

در سال ۱۹۸۲، درست قبل از اینکه نمایشگاه مرور آثار او در موزه هنر مدرن (MoMA) برگزار شود و او را به شهرت برساند، بورژوا توضیح داد که مجموعۀ آثارش به طور عمده الهام‌گرفته و تحت تاثیر خیانت‌های پدرش هستند؛ به ویژه رابطه‌ای که پدرش با معلم محبوبش داشت. بورژوا عاشق اخلاق کاری، صبر و حضور حمایت‌گر مادرش بود اما مادرش بیمار بود و هنگامی که بورژوا تنها ۲۱ سال داشت، درگذشت. این اتفاق هنرمند را چنان ویران کرده بود که حتی یک بار تصمیم به خودکشی گرفت.

بورژوا هرچقدر پیرتر می‌شد، بیشتر به زخم‌های کودکی‌اش برمی‌گشت؛ آثار او در دهه هشتادسالگی زندگی‌اش، تماماً بازتابی از بازگشت به احساسات شکنندۀ کودکی‌اش بودند. در دهه ۱۹۹۰، بورژوا به طور کامل بر روی فرم عنکبوت متمرکز شد و این فرم را در مقیاس‌های مختلف خلق کرد؛ از عنکبوت‌های مینیاتوری تا نسخه‌های غول‌پیکر. در سال ۱۹۹۶ او مجسمۀ موسوم به «عنکبوت» را خلق کرد که از آن زمان تا به حال سه بار رکورد گران‌ترین اثر هنری ساخته شده توسط یک زن را شکسته است.

بورژوا در کهنسالی در کنار یکی از آثارش

بورژوا یک بار گفت: «عنکبوت مثل قصیده‌ای برای مادرم است. مادرم بافنده بود، مثل عنکبوت... عنکبوت‌ها حضور محبت‌آمیزی دارند زیرا پشه‌ها را می‌خورند؛ می‌دانیم که پشه‌ها بیماری‌ها را منتقل می‌کنند و نامطلوب هستند. بنابراین، عنکبوت‌ها مفید و محافظ هستند، درست مثل مادرم.»

بورژوا خودش هم مادر بود و بنابراین می‌توان گفت که این آثار نمایانگر خود او نیز هستند؛ آثاری که در یک تضاد زیبا و هنرمندانه، هم نیروی حفاظت‌گر را به تصویر می‌کشند و هم می‌توانند تجسمی از ترس‌های کودکی باشند.