فوتبال ایران زمان ندارد

 10 بازی در مدت زمان 9 ماه تقریبا می‌شود هرماه یک بازی. تنها آذر، دی و بهمن سال 1403 تیم ملی بازی رسمی پیش رو ندارد. اما اصل داستان به این موضوع برمی‌گردد که برنامه ریزان فوتبال ایران بدون فوت وقت باید نسبت به لیگ بیست و چهارم با حساسیت دوچندانی نگاه کنند. این که لیگ فصل آینده چه زمانی آغاز شود، نیم فصل کی باشد و در چه ماهی به پایان برسد. چیزی که مشخص است تیم ملی در نیمه دوم سال و دوماه سال آینده حسابی درگیر خواهد بود. به عبارت بهتر برنامه ریزان لیگ باید به گونه‌ای لیگ را طراحی کنند که تداخلی با مسابقات تیم ملی پیدا نکند. کاری بسیار دشوار که ساعت‌ها وقت می‌طلبد تا همه چیز را با حساب و کتاب پیش برد به گونه‌ای که نه لیگ دچار وقفه‌های مداوم شود و نه تیم ملی آسیب ببیند. سال گذشته همین وضعیت برای فوتبال ایران پیش آمد و لیگ چنان دچار آسیب شد که جدول رقابت‌ها تا مدت‌ها درهم ریخته بود. این شرایط در حالی پیش آمد که پیش‌بینی این که جدول لیگ 23 دچار بی‌نظمی گیج‌کننده‌ای خواهد شد اصلا دشوار نبود. مشکل اساسی را هم  تعطیلی‌های عجیب‌وغریب و بی‌حساب‌وکتابی که صدای همه اهالی فوتبال را درآورده، ایجاد کرد. این در حالی است که معمولا فصل فوتبالی در ایران اواخر اردیبهشت یا نهایتا اوایل خرداد هرسال تمام می‌شود. اما لیگ فصل جاری تا اوایل تیرماه ادامه پیدا خواهد کرد. لیگ فوتبال قطر هم تقویمی شبیه تقویم فوتبال ایران دارد. البته درست است که لیگ قطر 12 تیمی است اما آن‌ها به جز لیگ ستارگان، مسابقاتی مثل کاپ ستارگان را هم برگزار می‌کنند و جام حذفی هم دارند. لیگ برتر عربستان که 18 تیمی است و دو تیم بیشتر از لیگ ایران دارد. اما آن‌ها هم به جز فیفادی‌ها، لیگشان را تعطیل نمی‌کنند. از سوی دیگر در اغلب کشورهای دنیا، مسابقات لیگ از مردادماه شروع می‌شود. حتی خود ما هم لیگ فصل گذشته را در 18 مرداد شروع کردیم. تازه شروع لیگ جدید چند روزی هم به تعویق افتاد وگرنه قرار بود روز 12 مرداد شروع شود. این اتفاق تبعات ناخوشایندی برای فوتبال دارد. اولین نتیجه تمام شدن لیگ در تیرماه، کم شدن فاصله تعطیلی و استراحت بین دو فصل است. مسئله بعدی به هم خوردن برنامه تمرینات و بدنسازی بازیکنان و تیم‌هاست. با این حجم از تعطیلی در یک فصل و البته کم شدن فاصله بین دو فصل، احتمال آسیب‌دیدگی بازیکنان بسیار بالا می‌رود. همچنین این مصالح هزینه‌های باشگاه‌ها را هم افزایش می‌دهد. معضل بعدی هم که بسیار جدی است بروز اختلال در بازار نقل و انتقالات است. در چنین شرایطی و با کوتاه شدن زمان نقل و انتقالات، امکان دارد بازیکنان و مربیان قبل از پایان فصل با تیم‌های دیگر وارد مذاکره شوند که این اتفاق می‌تواند سلامت مسابقات را کاملا زیر سوال ببرد. تازه عدم تطابق زمانی فصل نقل و انتقالات لیگ ایران با لیگ‌های سایر کشورها دردسرهای زیادی را برای بازیکنان و باشگاه‌ها درست می‌کند. امکان خرید بازیکن خارجی خوب بسیار کم می‌شود و احتمال لژیونر شدن ایرانی‌ها کاهش پیدا می‌کند. به این‌ها، به هم خوردنِ هماهنگی و نظم تعاملات با AFC و FIFA را هم باید اضافه کرد که قطعا روی مسابقات تیم ملی تاثیر منفی می‌گذارد و همچنین شانس برگزاری بازی‌های تدارکاتی خوب را هم از تیم ملی می‌گیرد. البته بخشی از مشکلات فوتبال در ایران منحصر به فرد است و می‌شود آن را درک کرد اما این که مسئولانِ برگزاری تعطیلی و تعویق مسابقات را به عنوان اولین و بهترین راه حل در نظر بگیرند هم پذیرفته نیست. به هر حال برای این که لیگ بیست و چهارم دچار وقفه‌های ویرانگر لیگ فصل گذشته نشود باید مسئولان فوتبال ایران آستین همت بالا زده و با یک برنامه‌ریزی اصولی کار را پیش ببرند و همه چیز را به قضا و قدر واگذار نکنند.