مست عشق چگونه فیلم‌های ارگانی و کمدی را به زانو درآورد؟
فیلم مست عشق ساخته حسن فتحی بعد از یک ماه از شروع اکرانش به فروش بیشتر از 88 میلیارد تومان رسیده است و به عنوان یک فیلم غیرکمدی رکوردهای جالبی را رقم زده است. برای سینمای ایران که عادت دارد همیشه فیلم‌های پرفروش آن کمدی باشد، این گیشه مست عشق یک اتفاق جدید است و باید از چند منظر به آن پرداخت.
در ابتدا ذکر این نکته مهم است که این نوشتار هیچ ارتباطی به نقد فیلم مست عشق ندارد، بیشتر نگاه به استراتژی و چگونگی ساخت فیلمی است که در سینمای ایران یک اتفاق غیر معمول را به لحاظ جذب مخاطب رقم زده است.
اگرچه در سینمای ایران معمول نیست که سازندگان یک فیلم هزینه ساخت آن را اعلام کنند تا با توجه به فروش فیلم بتوان گفت که این فیلم در فروش موفق بوده است یا خیر، به دلیل اقبال تماشاگران به این فیلم در سالن سینما که الان پرفروشترین فیلم بر روی پرده بر اساس خرید تعداد بلیت هفتگی است ذکر چند نکته درباره فیلم مست عشق خالی از لطف نیست.
نکته حائز اهمیت این است که مست عشق برخلاف معمول سینمای ایران یک داستان تاریخی در ارتباط با 2 شخصیت مهم فرهنگ ایرانی (مولانا و شمس) را انتخاب کرده است.
یکی دیگر از نکات قوت مست عشق حسن فتحی کارگردان آن است که در زمینه ساخت سریال بسیار با تجربه است و بعد از ساخت انواع و اقسام سریال‌ها برای نمایش خانگی و تلویزیون (بیش از 18 سریال) بهرحال مخاطب ایرانی را می‌شناسد ومی‌داند که برای این بیننده باید چه ساخت و چگونه ساخت. تقریبا کارنامه موفق او در جذب بیننده هم موید این نکته است که بیشتر آثار او با استقبال مخاطب همراه بوده است.
استفاده از قابلیت‌های صدا و تصویر تا جایی که در سینمای ایران امکان آن وجود دارد، مست عشق یک بسته خوش آب و رنگ به لحاظ تصویر و صداست. سازندگان علاوه بر تصاویر جذاب و چشم نواز از موسیقی و فضاسازی به مدد آن هم تا جایی که امکان و اجازه داشته‌اند بهره برده‌اند و مخاطب فیلمی را می‌بیند که در سینمای ایران مانند آن را کمتر تجربه کرده است (فارغ از هرگونه ارزشگذاری).
استفاده سازندگان از بازیگران زن ترکیه‌ای در نقش‌های اصلی خانم فیلم هم یکی دیگر از نکات جالب توجه است چون برای بازیگران خانم ترکیه‌ای طبیعتا در گریم و شکل پوشش و ظاهر انها نسبت به بازیگران خانم ایرانی محدودیت‌ها بسیار کمتر است.
تا دیروز گله‌مند بودند که چرا فقط فیلم کمدی فروش می‌کند و فیلم جدی نمی‌تواند پای مخاطب را به سینما بکشاند و حالا که فیلم اتفاقاً درباره فرهنگ ایران و دو نفر از چهره‌های شاخص ادبیات و عرفان این سرزمین است و مورد استقبال مردم قرار گرفته، شما به جای اینکه از این بابت خشنود باشید موضع قهرآمیزی نسبت به فیلم گرفته‌اید؟ در کدام اصول نقد آمده که برای جذابیت یک اثر سینمایی نباید از سلبریتی و بازیگر ستاره استفاده کرد؟
چطور در سینمای آمریکا و اروپا ساخت فیلم‌های جدی و مهم با حضور ستارگان مشهور اشکالی ندارد اما منِ فیلمساز ایرانی اگر از بازیگران مشهور استفاده کنم مورد نقد قرار می‌گیرم؟ براساس کدام معیار نقدِ فیلم، این قضاوت را می‌کنید؟ متأسفانه مبنای این نقدها بر استدلال بنا نشده و بیشتر جنبه جدلی دارد با اثر و باب گفت‌وگو و مفاهمه را می‌بندد.
مثلاً منتقدی می‌آید و می‌گوید فیلم چرک است، آشغال است و واژه‌هایی از این دست به کار می‌برد. این واژه‌ها چه نسبتی با جهان منزه عرفانی یا اساساً چه نسبتی با ادبیات نقد دارد؟ مگر نه اینکه آموزه‌های ناب عرفانی ما را به همزیستی مسالمت‌آمیز و ادب و احترام دعوت کرده و توصیه می‌کند یکدیگر را تحقیر نکنیم زیرا نطفه هر جنایتی در تحقیر نهفته است.»
حال باید دید مست عشق پرچم‌دار تغییر رویکرد در سینمای ایران خواهد شد یا خیر؟
منبع: عصر ایران
منبع: faradeed-190751