(عکس) چرا برخی مجسمه‌های یونانی و رومی بینی ندارند؟

به نقل از یک کلینیک جراحی زیبایی مستقر در لندن، تقریبا ۹ درصد از افراد دارای بینی رومی و ۳ درصد دارای بینی یونانی هستند. در حال‌حاضر قصد نداریم منبع این آمار را بررسی کنیم؛ اما این نکته را می‌گوییم: اگر یکی از آن ۱۲ درصد با بینی یونانی یا رومی هستید، لطفا آن را پس بدهید، زیرا صاحبان اصلی‌شان بینی خود را از دست داده‌اند.

برای اثبات این ادعا کافی است به مجسمه‌های یونانی یا رومی نگاه کنید. برخی از آن‌ها بینی ندارند؛ اما دلیل این مسئله چیست؟ به نظر می‌رسد بی‌دماغ بودن این آثار هنری باستانی نتیجه‌ی اجتناب‌ناپذیر گذر زمان است.

این مجسمه‌ها بیش از ۲۰۰۰ سال در معرض آب‌وهوا بودند یا ممکن است توسط غارتگرها شکسته شده باشند. این سناریوها برای بسیاری از نمونه‌ها صحیح هستند. اسپنسر مک‌دنیل، پژوهشگر دانشکده‌ی پژوهش‌های کلاسیک دانشگاه براندیز، می‌گوید:

مجسمه‌هایی که امروز در موزه‌ها می‌بینیم به دلایلی مثل گذر زمان و قرار گرفتن در معرض عنصرهای مختلف، دچار آسیب، خرابی و ضربه شده‌اند. قسمت‌های بیرون‌زده از این مجسمه‌ها مثل بینی، بازو، سر و دیگر اندام‌ها اولین بخش‌هایی هستند که می‌شکنند. بخش‌های دیگر مثل پاها و نیم‌تنه امنیت بیشتری دارند و احتمال سالم‌ماندن آن‌ها زیاد است.

استدلال‌های فوق منطقی هستند. بینی بخشی برآمده است که در بالاترین ارتفاع ممکن از زمین قرار دارد و با واژگون شدن مجسمه، شکسته‌ شدن آن اجتناب‌ناپذیر است؛ اما آیا تمام شکستگی‌ها چنین توضیحی دارند؟

مجسمه‌ی مرمری آنتینوس، با قدمت ۱۳۰ تا ۱۳۸ پیش از پیش از میلاد. این مجسمه نه‌تنها بینی بلکه بازوها پاهایش را نیز از دست داده است

گردن زدن مجسمه‌ها

کنت لاپاتین، نمایشگاه‌گردان اجناس عتیقه در موزه‌ی جی. پاول گری در لوس‌آنجلس، در گفتگو با نیویورک‌تایمز گفت:

گرچه هیچ ایده‌ای از آمار دقیق ندارم، امروز تعداد قطعه‌های مجسمه‌ها مثل سرهای بی‌بدن و بدن‌های بدون سر بیشتر از مجسمه‌های کامل هستند. این مسئله کاملا در گالری هنر یونانی و رومی آشکار است. گاهی این شکستن‌ها به دلایلی مثل سقوط از ارتفاع رخ می‌دادند یا اینکه تاجرهای عتیقه برای فروش بیشتر یک مجسمه را به دو قسمت یا چند قسمت تقسیم می‌کردند، با این‌حال بسیاری از شکستگی‌ها مثل بریده شدن بینی به‌صورت عمدی به‌عنوان روشی برای زوال قدرت صاحب مجسمه رخ می‌داد.

راشل کوسر، استاد هنر باستانی در دانشگاه نیویورک معتقد است تمام فرهنگ‌های دنیای باستان این کار را انجام می‌دادند. سر قدرتمند است و آسیب به آن به‌عنوان روشی برای آسیب‌رساندن به قدرت به شمار می‌رود؛ خواه این فرد حاکم باشد یا خدا یا حتی شخصی معمولی.

بنابراین با اینکه بسیاری از مجسمه‌ها بینی‌ها، یا سر، بازو و آلت تناسلی خود را به دلیل مرور زمان از دست داده‌اند، در بسیاری از نمونه‌ها مشخص است که مجسمه توسط برخی دشمنان دارای انگیزه آسیب دیده است

نسل‌های بعدی با مجازات مجسمه مطابق با اخلاقیات زمان خود، در واقع می‌توانستند گسستی نمادین با گذشته و فساد فرضی در آن شخص ایجاد کنند. با این‌حال اگر این کار به نظر شما عجیب می‌رسد باید بگوییم که امروز هم در جریان است. ژان فرانسوا مانیکون، متصدی موزه بین‌المللی برده‌داری در لیورپول در سال ۲۰۲۰ گفت:

در بریستول، مجسمه ادوارد کالستون، برده‌دار قرن هفدهم در بندر رها شد. بنای یادبود شهر آنتورپ که به افتخار لئوپولد دوم، پادشاه بلژیک و غارتگر کنگو ساخته شده بود، پس از تخریب به دست مردم معترض به موزه منتقل خواهد شد و در ایالات متحده، مجسمه‌های ساخته‌شده به افتخار کریستف کلمب و جفرسون دیویس ازجمله مواردی بودند که پایین کشیده یا در مورد کلمب، سر بریده شدند.

واژگون‌کردن مجسمه‌ها در واقع حمله به نسخه‌ی نمادین شخصیت تاریخی محسوب می‌شود. به نظر می‌رسد این مجازات‌های نمادین در هر دوره‌ی تاریخی گریزناپذیر هستند.

منبع: عصر ایران