(تصاویر) کوچک بودن هم بد نیست!
در طول تاریخ تکامل، اغلب موجودات کوچک از رویدادهای انقراض جمعی و شرایط نامساعد جان سالم به در برده‌اند.
اولین شواهد ظهور موجودات زنده‌ی تک سلولی به حدود ۳٫۸ میلیارد سال پیش، در فاصله‌ی اندکی پس از شکل‌گیری زمین بازمی‌گردد. در آن زمان زمین به اندازه‌ی کافی برای ظهور حیات زیستی سرد شده بود.
حیوانات چند سلولی در فاصله‌ی کمتر از یک میلیارد سال گسترش یافتند و پس از نیم‌میلیارد سال حیوانات بزرگ‌تر و پیچیده‌تر پدید آمدند. سیاره زمین در بخش زیادی از تاریخش، مملو از موجودات زنده‌ای بود که قطر آن‌ها از تار موی انسان بیشتر نبود.
حیوانات بزرگ معمولا زمان بیشتری را برای رشد و بلوغ نیاز دارند، بنابراین تولیدمثلشان آهسته‌تر است. بااینکه زمان تولید برای موش‌ها (مدت زمان لازم برای رشد یک نوزاد و زایمان آن) به ۱۲ هفته می‌رسد، این بازه برای فیل‌ها ۲۵ سال است.
سلول واحد برای نسبت مساحت سطح (SA) به حجم (V)
در نتیجه رسیدن یک موجود زنده به ابعاد بزرگ‌تر دو نکته‌ی مهم را دربر دارد. در درجه‌ی اول گروه‌بندی تعداد زیادی از سلول‌ها تا بتوانند با یکدیگر کار کنند؛ و در درجه‌ی دوم، ساخت سلول‌های مختلف مخصوص وظایف متفاوت مثل پشتیبانی ساختاری، هضم غذا و حرکت مولکول‌هایی مثل اکسیژن و کربن‌دی‌اکسید به محیط اطراف.
راه‌حل جایگزین تبدیل شدن به موجودی تخت یا نخ‌مانند (مثل کرم‌های یال‌اسبی) یا موجودی تخت و باریک مثل کرم‌های پهن است. این جانوران نیازی به سیستم انتقال داخلی ندارند، زیرا هیچ‌کدام از سلول‌هایشان یا محتوای آن‌ها از هوای اطراف یا آب دور نیستند.
ادوارد کوپ، دیرینه‌شناس (۱۸۹۷-۱۸۴۰)، نشان داد که در تمام تبارها، تمایل گونه‌ها به افزایش اندازه در یک دوره‌ی تکاملی است. با اینکه این دیدگاه از نظر آماری صحیح است، استثناهایی هم وجود دارد و اغلب اوقات رویدادهای انقراض جمعی می‌توانند باعث کوچک‌تر شدن موجودات در انتهای طیف شوند.
سوسک فیلی در آمریکای مرکزی
متواضع زمین را به ارث خواهد برد
با وجود تمایل موجودات زنده به تکامل به ابعاد بزرگ‌تر، ساده‌ترین و کوچک‌ترین موجودات زنده دارای توانایی‌های خارق‌العاده‌ای هستند که بسیاری از موجودات بزرگ‌تر از آن‌ها محروم‌اند. بسیاری از گونه‌های شدیددوست کوچک (اکستریموفیل) می‌توانند از محیط‌هایی جان سالم به در ببرند که دیگر موجودات از آن‌ها زنده بیرون نمی‌آیند.
برخی آرکی‌ها (موجودات تک‌سلولی بدون هسته) می‌توانند در برابر دماهای بیش از ۲۰۰ درجه‌ی سانتی‌گراد در اطراف مجراهای اعماق دریا جان سالم به در ببرند. همچنین گونه‌های دیگر می‌توانند در آب‌های شور، تراکم آلکالین و اسید زنده بمانند. به‌طور مشابهی جانوران کوچک موسوم به تاردیگرید می‌توانند در برابر دماهای بین ۱۵۰ تا منفی ۲۰۰ درجه‌ی سانتی‌گراد، خلأ فضا، محیط خشک و ۱۰۰۰ برابر پرتوهایی که می‌توانند برای انسان کشنده باشند، دوام بیاورند.
همچنین کرم‌های لوله‌ای می‌توانند در عمق بیش از ۳ کیلومتری از یک صخره‌ی سنگی زنده بمانند. به باور برخی دانشمندان، میکروب‌ها می‌توانند از سفرهای میان‌سیاره‌ای داخل شهاب‌سنگ‌ها جان سالم به در ببرند. آن‌ها تصور می‌کنند هر گونه حیاتی که در منظومه‌ی شمسی پیدا کنیم، احتمالا ریشه‌ی مشترکی با حیات روی زمین دارد و از ابعاد کوچک آغاز شده است.
منبع: خبرآنلاین
منبع: faradeed-189814