عطر عشق

همه زائران تو شاعر می شوند، وقتی چشمشان به آن گنبد طلایی می افتد، غزل می گویند وقتی از باب الجواد وارد می شوند، تک بیت های ناب را زمزمه می کنند، نگاهشان به کفش داری که می افتد، همه وزنشان را بیرون می آورند و سپید می شوند، داخل رواق ها که قدم می زنند، یک قصیده می شوند. این ها قبلا در صحن ها، مثنوی بودند و در ورودی بر وزن لاحول و لا قوه الا بالله گفتند و رباعی شده بودند. آری یادم که آمد این ها درون حرم تو دیگر شاعر نیستند، شعر می شوند. سنگ و کاشی و فرش و آینه های حرم تو وقتی این همه شعر زائر می بینند، شاعر می شوند. وقت نماز که می شود، همه حرم یک شعر می شوند، نمی دانم اسمش چیست؟ ولی این شعر عطر عشق زده است، بوی تو را می دهد.