(تصاویر) کشف تلفن های همراه 1100ساله در آمریکای مرکزی!
تیمی از باستانشناسان دانشگاه نیویورک و آریزونا به تازگی مطالعهای جذاب درباره طیف شنیداری شیپورهای صدفی-حلزونی منتشر کردهاند که متعلق به ساکنان نیومکزیکوی امروزی است که بیش از 1000سال قبل این سرزمینها را اشغال کرده بودند.
به گزارش راهنماتو، باستانشناسان با اتکا به این شواهد نشان دادهاند که مردمان پوئبلو که پیش از ورود اسپانیاییها به آمریکا زندگی میکردند، در بین قرنهای 9 تا 12 میلادی، به این سازهای بادی دستساز برای برقراری ارتباط و حفظ پیوند در فواصل نسبتا دور وابسته بودند.
مردم سکونتگاههای مختلف حتی اگر خارج از طیف دیداری بودند، هرگز از محدوده صوتی بیرون نبودند و این امر به لطف ویژگیهای صدایی این ابزار موسیقایی شگفتانگیز فراهم میشد.
شناسایی چالشهای حفظ صدا در حوطههای باستانی چاکوئی
مردمان چاکو از تقریبا سال 850 تا 1250 ق.م در شمال نیومکزیکو در بستر نیمه-بیابانی سن خوزه در فلات کلورادو زندگی میکردند. مکان مرکزی گردهماییشان دره چاکو بود که در اوج اشغال در حدود 5000نفر ساکن داشت که در تقریبا در 75 سکونتگاه کوچک زندگی میکردند. سکونتگاههایی که خارج از دره ساخته بودند از همان نقشهها پیروی میکردند و ساختن این جوامع احتمالا به دلیل آنچه امروز معادل پراکندگی شهری است، در آن زمان به دلیل محدودیت فضا، اجتنابناپذیر بوده است.
سکونتگاههای چاکو در نهایت آنقدر گسترش یافت که بخش زیادی از فلات کلورادو، فراتر از مساحت انگلستان امروزی را، اشغال کرد. دره چاکو یک مکان مقدس و خانه اجدادی حقیقی برای مردمان پوئبلو بود، بنابراین مکانی بود که مکرر از آن بازدید میشد و به خوبی شناخته شده بود.
در درون دره 15ساختمان بسیار بزرگ به کمک آجرهای ماسهسنگی و الوار ساخته شده بود که همگی از فواصل دور به این مکان آورده شده بودند. این ساختمانها همزمان به عنوان مراکز مسکونی، اقتصادی، اداری، تشریفاتی/معنوی عمل میکردند. مردم از سراسر ناحیه به دره میآمدند تا از بازارهای در حال رونقی که انواع غذا، وسایل فیروزهای و سایر اقلام ارزشمند (از جمله شیپورهای صدفی-حلزونی) آزادانه مبادله میشدند، بازدید کنند و در مراسم مذهبی شرکت کنند یا مشاهدهکنندگان بسیاری از این مراسم باشند.
هرچند سکونتگاههای دره چاکو نسبتا جمعیت اندکی داشتند، از طریق شبکههای گسترده جادهای، رمپها، پلها و سایر راهها به هم وصل شده بودند که باعث میشد که جمعیت از سراسر ناحیه به آسانی بتواند خودش را به نقاط گردهمایی برساند. زیرساختهای دره چاکو شبیه به همانهایی بود که امروز در یک شهر کوچک وجود دارد اما تراکم کلی جمعیت در مقایسه با استانداردهای امروزی بسیار کمتر بود.
همین زیرساختها را میتوان در سکونتگاههای چاکویی در سایر فلات کلورادو هم مشاهده کرد که نشاندهنده وحدت فرهنگی در بین مردمان پوئبلو و تمایل شدید آنها به حفظ این فرهنگ حتی با وجود گسترش جمعیت است. با توجه به ویژگیهای این جامعه، این کشف که آنها به صدا متکی بودند تا بتوانند در سراسر منظره شبکههای ارتباطی برقرار کنند، نمیتواند شگفتیآور باشد.
ون دایک میگوید:
«مناظر صدایی ابعاد معناداری از تجربههای گذشته، مناظر و محیطها هستند و در دنیای باستان در زمره ابعاد مهم تعاملات اجتماعی محسوب میشوند.»
« بر این اساس مدیریت باستانشناسی و محوطههای میراث باید در آینده به محیط شنیداری هم توجه کند.»
منبع: faradeed-187290