همه چیز فقط فوتبال نیست

ازجمله محمدجواد حسین نژاد که با پیراهن سپاهان و بازی با ذوب‌آهن یک شبه ره صد ساله را پیمود. اما این موضوع تنها مختص فوتبال نیست و در سایر رشته ها هم چیزهایی برای دیدن و لذت بردن وجود دارد. ازجمله والیبال و بازی فینال میان فولاد سیرجان و شهداب یزد که نام هنرنمایی پاسور تیم شهداب چشم‌ها را خیره کرده بود. این بازیکن هم کسی نبود جز ایلشن داودی پور که نامش را پیش از این نشنیده بودیم. پاسور جوان و بیست و یک ساله باشگاه شهداب یزد درحالی‌که تیمش در بازی نخست فینال دو بر صفر عقب بود، با ورود به زمین از ست سوم غوغایی به پا کرد. ایلشن با ورود به زمین جان تازه‌ای به تیمش داد و با پاس‌های بی‌نظیرش که چند تای آن با یک دست ارسال شد سوم و چهارم را برای شهداب یزد به ارمغان آورد و اگر دفاع‌های سیدمحمد موسوی نبود، او باید به عنوان ستاره بازی انتخاب می‌شد. به‌هرحال فینال لیگ والیبال یک پدیده نوظهور به والیبال ایران معرفی کرد که اگر آبدیده شود و در مسیر درستی قرار گیرد حتی می‌تواند نویدبخش تولد سعید معروف دیگری باشد. البته درخشش بازیکنان بی‌نام‌ونشان در مسابقات داخلی به ویژه رشته های گروهی مسبوق به سابقه است اما همان گونه که اشاره شد یک پیش شرط دارد. آن هم مراقبت و نگهداری از همین تک چهره برای بهره‌برداری در زمان مناسب. داودی پور و امثال او باید تحت یک سیستم منظم و با برنامه رشد کنند و در آینده موجب تغذیه تیم ملی شوند. در سایر رشته ها همواره تک ستاره های جوانی خودشان را نشان داده‌اند اما به دلایل گوناگون سرخورده شده و کنار رفته‌اند. ین درست پاشنه آشیل ورزش ایران است که نمی‌تواند بستر لازم برای رشد بازیکنان آینده دار را فراهم کند. از سوی دیگر نگاه همه جانبه به فوتبال موجب ابتر ماندن سایر رشته ها شده و حتی دوگانگی زیان آوری ایجاد کرده است. همین سال گذشته حوله های خودرویی که به بازیکنان تیم ملی داده شده چنان جو سنگینی به وجود آورد که تا مدت ها به بحث روز تبدیل شده بود. این که ورزشکاران دیگر رشته احساس بی‌عدالتی می‌کردند و این که زحمات آن‌ها در میدان‌های بین‌المللی نادیده گرفته می‌شود. چنین پروسه‌ای موجب خشک شدن چشمه‌های جوشان می‌شود که می‌توانند تا مدت ها ورزش کشور را سیراب کنند. اما متاسفانه همه چیز به نام فوتبال تمام می‌شود و سایه کمرنگی از دیگر ورزش‌ها و ورزشکاران برای ابراز وجود باقی نمی‌ماند. سایه‌هایی که به دلیل بی‌توجهی اندک اندک وار رفته و به سرعت ناپدید می شوند. به‌هرحال امثال داودی پورها کم نیستند به شرط آن که در هیاهوهای فوتبالی فنا نشوند. فوتبالی که دهه‌هاست روی سکو نرفته و موفقیت شوق‌انگیزی را به دست نیاورده است. فوتبالی که نهایت افتخارش راه یابی به جام جهانی و یا رسیدن به نیمه نهایی جام ملت‌های آسیا تعریف می‌شود و بس. درحالی‌که والیبال ایران زمانی حتی تا جمع شش تیم برتر جهان هم پیش رفت و این رشد محصول یک برنامه بلندمدت و دوری از حاشیه‌های ویرانگر بود.