۱۰ اپیزود برتر تاریخ تلویزیون که برنده جوایز متعدد شدند؛ از The Bear تا The Sopranos

روزگاری بود که به مراسم امی به چشم یک مراسم اهدای جوایز به محصولاتی در دنیای سرگرمی با کیفیت پایین تر نسبت به سینما نگاه می شد، اما دوران موسوم به عصر طلایی تلویزیون از راه رسید تا همه چیز را تکان دهد.

چه فکر می کنید که دنیای تلویزیون هنوز در آن دوران زندگی می کند یا نه، یک چیز مسلم است: کیفیت محصولات دنیای تلویزیون افزایش یافت و با آن، جوایزی مانند امی ارزشمندتر شده اند، به ویژه به عنوان راهی برای سنجش اینکه آیا یک سریال ارزش وقت گذاشتن را دارد یا خیر.

۱۰- The Bear (Review: فصل اول، اپیزود هفتم)

سریال  خرس  به خاطر اینکه گاهی اوقات به میزان زیادی استرس زا می شود، محبوب است و شاید حتی باعث ترس مخاطبان شود و هیچ اپیزودی به اندازه اپیزود ماقبل آخر فصل اول، با عنوان “بررسی”، این موضوع را نشان نمی دهد. این اپیزود اشکالات متعددی که در ساندویچ فروشی ایتالیایی داستان، به عنوان لوکیشن اصلی روایت سریال، وجود دارد را به نمایش می گذارد و این نمایش هرج و مرج با جاه طلبی کامل به تصویر کشیده می شود، در حالی که تقریباً تمام این اپیزود از برداشت های متصل و بدون کاتی تشکیل شده که به مخاطب اجازه می دهد اتفاقات به شدت استرس زای داخل ساندویچی را به شکل مستقیم و در زمان واقعی تجربه کند.

در سریالی که در امی برای هر دو فصل اول و دوم خود مورد تمجید قرار گرفت، اپیزود “بررسی” به ویژه در میان اپیزودهای خرس به شدت مورد تحسین قرار گرفت و جایزه دریافت کرد. آیو ادبیری جایزه بهترین بازیگر نقش مکمل زن در یک سریال کمدی را برای این قسمت دریافت کرد، همان طور که کریستوفر استور برای کارگردانی برجسته این جایزه را دریافت کرد، در حالی که استور نامزد بهترین دستاورد کارگردانی در یک سریال کمدی از انجمن کارگردانان آمریکا نیز شد.

۸- Game of Thrones (Battle of the Bastards: فصل ششم، اپیزود نهم)

اگر چه نیمه دوم سریال  بازی تاج و تخت  به هیچ وجه بی نقص نبود، اما فصل ششم لحظات خاص و باکیفیت خود را داشت و با چند اتفاق سنگین و غیرمنتظره در اپیزودهای ۹ و ۱۰: “نبرد حرامزادگان” و “بادهای زمستان” به پایان رسید. از این دو، اپیزود اول به طور ویژه در مراسم امی مورد توجه قرار گرفت و شش جایزه مهم را بدست آورد: کارگردانی، نویسندگی، میکاپ، تدوین تصویر تک دوربینی، میکس صدا و جلوه های ویژه بصری.

با توجه به اینکه نبرد حرامزادگان به اندازه ای تماشایی است که بسیاری از سکانس های جنگی سینما را شرمنده خود می کند، سخت نیست که ببینیم چرا این اپیزود این همه جایزه فنی امی به دست آورد. این اپیزود جوایز زیادی از سازمان های دیگر گرفت که نمی توان همه آن ها را برشمرد، اما به اندازه کافی تماشایی، نفسگیر و هیجان انگیز بود که ارزش چنین افتخاراتی را داشته باشد (و به بیان ساده تر، تماشای داستان این سریال به خاطر روایتش و اینکه در نهایت رمزی بولتون را به سزای جنایاتش رساند بسیار لذت بخش بود).

۶- The Americans (START: فصل ششم، اپیزود دهم)

همان طور که “عروسی کانر” حس یکی از بهترین قسمت های سریال وراثت را دارد، به دلیل اینکه یکی از پرحادثه ترین قسمت های سریال است، اپیزود “START” از فصل آخر  آمریکایی ها  نیز به خاطر پراتفاق بودن و اتفاقات غیرمنتظره و تکان دهنده ای که در آن رخ می دهد بسیار قابل توجه است. اما اپیزود START به خاطر اینکه اپیزود پایانی فصل بود قابل انتظار بود که چنین تکان دهنده باشد و سریال آمریکایی ها به عنوان یک سریال آرام سوز با تنش مداوم که باید در نهایت به سرانجام می رسید کاملاً شناخته شده بود، و در پایان سریال اتفاقات غیرمنتظره بسیاری رخ داد که دنیای شخصیت ها را دگرگون می کرد.

اگر آمریکایی ها پیش از این یکی از بهترین سریال درام تمام عیار تاریخ تلویزیون نبودند، اپیزود پایانی آن میراث این سریال را تثبیت کرد و نتیجه اپیزودی با جوایز متعدد بود که پایانی درخور را برای یک سریال بی نقص رقم زد. متیو ریس جایزه بهترین بازیگر نقش اول مرد را در یک سریال درام دریافت کرد، در حالی که نویسندگان جوئل فیلدز و جو وایزبرگ جایزه بهترین نویسندگی برای یک سریال درام را دریافت کردند. و با اینکه فصل ششم و پایانی این سریال در آن سال برنده جایزه بهترین سریال درام در مراسم امی نشدند، اما همین جوایز را در گلدن گلوب در بخش بهترین سریال تلویزیونی – درام به دست آوردند.

۴- Fleabag (فصل دوم، اپیزود اول)

فلیبگ  سریالی بود که تنها در دو فصل پخش شد، هر چند که این یک نوع تصمیم ارجحیت کیفیت بر کمیت بود، جایی که فصل اول به خوبی مورد استقبال قرار گرفت و سپس فصل دوم حتی مورد تحسین بیشتری واقع شد. از این فصل دوم برتر، معمولاً قسمت آغازین و پایانی به عنوان بهترین اپیزودها یاد می شود (البته به نظر می رسد که این موضوع برای بسیاری از سریال ها چنین باشد، اما فصل دوم فلیبگ یک مثال بسیار به طور ویژه دراماتیک است).

“سری ۲، اپیزود ۱” توجه زیادی از سوی دوران جوایز تلویزیونی به خود جلب کرد و به خاطر اینکه تا حد زیادی به روایت خنده دار، غم انگیز و ناخوشایند کل سریال پایبند است، مورد تحسین و احترام قرار گرفت، اپیزودی حول محور یک شام نامزدی که مطابق انتظار پیش نرفت و خراب شد. تنها برای اولین قسمت از فصل ۲، فلیبگ جوایز امی زیر را به دست آورد: بهترین بازیگر نقش اول زن در یک سریال کمدی، به علاوه بهترین نویسندگی برای یک سریال کمدی (هر دو برای فیبی والر – بریج)، بهترین کارگردانی برای یک سریال کمدی (هری بردبیر)، و بهترین تدوین تصویر تک دوربین برای یک سریال کمدی (گری دالنر).

۲- The Sopranos (Whitecaps: فصل چهارم، اپیزود سیزدهم)

رفتن به سراغ  سوپرانوز  با این امید که نوعی تعریف و تمجید جدید به آن بدهید، این روزها بیهوده به نظر می رسد، با توجه به اینکه این سریال برای اولین بار یک ربع قرن پیش پخش شد، در زمان پخش به خوبی مورد استقبال قرار گرفت و حتی در سال های پس از پایان آن، با بینندگان جدیدش محبوب تر نیز شد. در حالی که عناصر جنایی و کمدی سیاه نمود بیشتری در این سریال دارند، اما این سریال یک درام خانوادگی جذاب و مسحور کننده هم بود و هیچ اپیزودی به اندازه “امواج سرسفید” نمود موثر این بخش از داستان نبود.

اپیزود پایانی فصل چهارم روندی را که در فصل های قبلی معمولاً با به اوج رسیدن خشونت جنایتکارانه تعریف شده بود، و شخصیت های اصلی و فرعی حذف می شدند کنار می گذارد. به جای چنین چیزهایی، “امواج سرسفید” درباره مرگ یک ازدواج است… اگر چه موقتی، اما در طول اپیزود، درام این اپیزود به طرز غیرقابل انکاری انفجاری و شاید حتی تکان دهنده تر از بسیاری از صحنه های خشن تر سریال باشد. این اپیزود در مراسم جایزه امی نیز بسیار مورد توجه قرار گرفت و جایزه بهترین نویسندگی برای یک سریال درام (رابین گرین، میچل برگس و دیوید چیس)، بهترین بازیگر نقش اول مرد در یک سریال درام (جیمز گاندولفینی) و جایزه امی برای بهترین بازیگر نقش اول زن در یک سریال درام (ادی فالکو) به ارمغان آورد.

۱- Breaking Bad (Ozymandias: فصل پنجم، اپیزود چهاردهم)

بریکینگ بد  پنج فصل بی نقص و پرتنش را شامل می شد و در اوج به پایان رسید، اما فصل پنجم این سریال را در اوج خود نشان می داد (این حقیقت که به دو نیمه تقسیم شد، احتمالاً موثر بود، چرا که به طولانی تر شدن آن نسبت به تمام فصل های دیگر کمک کرد). همانند آمریکایی ها، بریکینگ بد نیز سریالی بود که در آن خیلی مهم نبود که آیا همه چیز از کنترل خارج شود یا نه، بلک اینکه چه زمانی این اتفاق می افتد اهمیت داشت و سه قسمت پایانی این سریال، “اوزیماندیاس”، به شکلی احساسی و تکان دهنده به این سوال پاسخ داد.

“اوزیماندیاس” به عنوان پرحادثه ترین و انفجاری ترین قسمت این سریال شناخته می شود و در مراسم اهدای جوایز تلویزیونی نیز بسیار مورد استقبال قرار گرفت. در مجموع سه جایزه مهم امی به این اپیزود یک ساعتی از بریکینگ بد اهدا شد: بهترین بازیگر نقش اول مرد و بهترین بازیگر نقش مکمل زن در یک سریال درام (به ترتیب برای برایان کرانستون و آنا گان)، و بهترین نویسندگی برای یک سریال درام (مویرا واللی بکت).

منبع: روزیاتو