(تصاویر) ماجرای کشف یکی از شکنجه‌گاه‌های مخفی ساواک ؛ از آپولو تا گیوتین انگشت

یکی از اقدامات عجیبی که شبکه سلطنت طلب منوتو قبل از تعطیلی انجام داد، پخش مستند «پرویز ثابتی»‌ از مسئولان بلندپایه ساواک با هدف تطهیر سازمان مخوف و شکنجه‌گر دوران پهلوی بود.

به نظر می‌رسد منوتو با توجه به اینکه می‌دانست آینده‌ای ندارد دست به این انتحار زد وگرنه بسیاری می‌دانند که تطهیر ساواک با گستردگی جنایاتی که انجام داده است به راحتی امکان پذیر نیست.

ماجرای کشف یکی از شکنجه‌گاه‌های مخفی ساواک

آنقدر اسناد و مدارک در این راستا قوی است که هیچ فردی نمی‌تواند این موارد را منکر شود. یکی از وقایع تاریخی که درباره ساواک در بحبوحه انقلاب اسلامی رخ داد کشف خانه «سرهنگ علی زیبایی» به عنوان شکنجه‌گاه مخفی دستگاه امنیتی شاه بود که ماجرای جالبی دارد.

این شکنجه گاه شامل دو ساختمان در مجاورت هم بود که از زیرزمین به واسطۀ تونل تنگ و تاریکی با هم ارتباط داشت. جوانان انقلابی که وارد این ساختمان شدند شاهد ابزارهای مختلف و مخوف شکنجه و همچنین ناخن‌های کشیده شده و موهای کنده شده و خون‌هایی که روی دیوار پاشیده شده، بودند. جالب اینجاست که حتی اعضای بدن افراد شکنجه شده در باغچه‌ از جمله پای یک فرد نیز کشف شد که در آن زمان شواهد نشان می داد این جنایت به تازگی انجام شده بود.

ابراز شکنجه تخصصی ساواک

جالب اینکه ساواک برای خود ابزار شکنجه مخصوص طراحی کرده بود که از این ابزار به طور حرفه‌ای در خصوص شکنجه افراد استفاده می‌کرده است. از ابزار و شیوه‌های مخصوص شکنجه‌ای که در آن زمان مورد استفاده قرار می گرفت می توان به آپولو، گیوتین انگشت، شوک الکتریکی، قفس جهنمی، آویختن صلیبی و ... اشاره کرد.

یکی از آلات شکنجه‌ای که در زندان اوین بدست آمد. نوعی وسیله فلزی بود که انگشت دست شخص زندانی را داخل آن می‌بستند و با قطع اندک اندک انگشت دست او از وی اعتراف می‌گرفتند.

قفس داغ از ابزار تخصصی شکنجه ساواک بود که بوسیله آن در آن واحد به زندانی از نقاط مختلف فشار وارد می‌کرد. این قفس که با لوله‌های فلزی ساخته شده بود، ۸۰ سانتی‌متر ارتفاع و نیم متر طول و عرض داشت و سقف آن را با ورقه‌ای فلزی پوشانده بودند. ابتدا زندانی را با فشار فراوان از ورودی کوچک و تنگ آن داخل قفس و سپس در آن را قفل می‌کردند. آنگاه به وسیله اجاق بزرگی که زیر آن بود، قفس را داغ می‌کردند. زندانی که جای هیچ‌گونه حرکتی نداشت و بدن برهنه‌اش با تمامی قسمت‌های فلزی قفس در تماس بود، دچار سوختگی شدید از کف پا تا فرق سر می‌شد. تنگی این قفس خود باعث می شد که زندانی در طول مدت دچار مشکلات مفاصل شود اما عوامل ساواک به همین موضوع نیز بسنده نمی‌کردند.

آویختن صلیبی از جمله شیوه‌های شکنجه‌های متداول و فکر شده ساواک بود. زندانی را ساعت‌های طولانی با دست‌های باز و پاهای بسته شده می‌آویختند و در همین حال به او شلاق می‌زدند. این کار با عث اختلال در جریان خون بدن می‌شد. بعد از گذشت یک ساعت خون در کف و مچ پاها جمع می‌شد و میزان فشار آن به حداقل می‌رسید. آویخته شدن بیش از ۲۴ ساعت مرگ حتمی را در پی داشت. تورم رگ‌های پا، سرگیجه، حالت تهوع و تب و لرز از عواقب این نوع شکنجه طولانی مدت بود.

در این میان کشیدن ناخن و سوزاندن بدن از جمله شکنجه‌های رایج و اولیه ساواک بوده است. ابزار تخصصی شکنجه ساواک نشان می‌دهد که سرویس مخوف شاه از زمان اولیه شکنجه به عنوان تهدید مردم عبور کرده و برای همین ابزاری حرفه‌ای‌تر برای این موضوع طراحی کرده بود و افراد بلندپایه سازمان امنیتی شاه نیز بدان اشتغال داشتند.

منبع: همشهری