سردرگمی در انتخاب مربی ایرانی یا خارجی
یک مربی خارجی به‌عنوان سرمربی تیمی انتخاب می‌شود و مشخص نیست از آن مربی چه انتظاری داریم. فوتبال، والیبال، بسکتبال و هندبال در حال سپری کردن چنین مسیری هستند. کارلوس کی روش هشت سال هدایت تیم ملی را بر عهده داشت و در یک رفت‌وبرگشت چند ماهی دوباره این سمت را بر عهده گرفت و پس از جدایی به امیر قلعه‌نویی رسیدیم. در مورد والیبال هم پس از نتایج خارق‌العاده‌ای که با ولاسکو به دست آمد به بهروز عطایی پناه بردیم. در بسکتبال اما از مربی ایرانی به خارجی شیفت کردیم و هنوز هم سردرگم مانده‌ایم که کدام بهتر است. هندبال هم همین وضعیت را دارد پس از وسلین وویوویچ به مربی ایرانی مجال کار دادیم و البته نتیجه‌ای نگرفتیم. همه این نشانه‌ها دلیلی بر سردرگمی فدراسیون ورزشی و به عبارت بهتر نداشتن سیاستی مدون است که نمی‌دانیم از هر رشته چه می‌خواهیم. برای درک بهتر موضوع روی فوتبال تمرکز می‌کنیم تا سردرگمی‌هایمان برای انتخاب مربی ایرانی یا خارجی بیشتر آشکار شود. در طول ۱۲ سال گذشته و از زمان جدایی افشین قطبی از تیم ملی ایران و قبل‌تر از آن امیر قلعه‌نویی و علی دایی که بعد از برانکو سرمربی تیم ملی شده بودند، فدراسیون فوتبال به سمت همکاری با مربیان خارجی رفت. ابتدا کارلوس کی‌روش به مدت حدود هشت سال و بعد از او ویلموتس به مدت ۶ ماه و سپس دراگان اسکوچیچ به مدت دو سال و نیم سرمربی تیم ملی ایران بودند و هیچ‌گاه تیم ملی و مدیران فدراسیون فوتبال به سمت انتخاب سرمربی ایرانی تمایل پیدا نکردند. حتی بعد از اتمام جام جهانی ۲۰۲۲ قطر، بااینکه افکار عمومی خواهان ادامه همکاری با کی‌روش نبودند و نظرسنجی‌ها حاکی از علاقه‌مندی به تغییر و انتخاب یک سرمربی جدید بود، فدراسیون در انتظار تصمیم نهایی کی‌روش بود. این مسئله را می‌توان در نحوه جدایی کارلوس کی‌روش و تیم ملی ایران پیدا کرد؛ بااینکه قرارداد میان تیم ملی ایران و کی‌روش به پایان رسیده بود، فدراسیون فوتبال هیچ اظهارنظر رسمی درباره سرمربی آینده تیم ملی نداشت و تاج همچنان از نتایج کی‌روش دفاع می‌کرد و حتی دستیارهای کی‌روش از مذاکره با فدراسیون فوتبال از اوایل سال نو میلادی سخن می‌گفتند. وقتی پای قطر به ماجرا باز شد و آن‌ها به سراغ کی‌روش رفتند و درنهایت طرفین به توافق دست یافتند، کی‌روش پیام خداحافظی از تیم ملی ایران را منتشر کرد؛ درحالی‌که این ایران بود که باید درباره ادامه همکاری با کی‌روش تصمیم می‌گرفت و حداقل در دنیای فوتبال، عرف است که بعد از اتمام یک قرارداد همکاری، باشگاه یا تیم پیام تشکر و خداحافظی را منتشر می‌کنند اما کی‌روش با ایران خداحافظی کرد. در والیبال هم پس از قطع همکاری با بهروز عطایی مدت‌هاست برای انتخاب سرمربی مشغول مذاکره با مربیان خارجی بود و هنوز به گزینه موردنظرمان نرسیده‌ایم. این درست یکی از نقاط ضعف اساسی ورزش ایران است که در انتخاب مربیان برنامه‌های بلندمدتی ندارد تنها برای رفع تکلیف مربی انتخاب می‌کند. طبیعی است در چنین شرایطی انتظار موفقیت از این تیم ها توقع به جایی نخواهد بود چراکه ناخدای کشتی هم نمی‌داند باید به کدام سمت سکان را بچرخاند؟