۱۰ واقعیت جالب در مورد زندگی فضانوردان در ایستگاه فضایی بین المللی که نمی دانستید

ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) یک شگفتی تکنولوژیک و یک شاهکار مهندسی فوق العاده است. ساخت این ایستگاه فضایی در اوایل دهه ۱۹۹۰ آغاز شد و همکاری چندین کشور و آژانس فضایی برای تکمیل آن، پیش از پرتاب در سال ۱۹۹۸ مورد نیاز بود.

در حال حاضر، به عنوان بزرگ ترین ایستگاه فضایی که تا به حال طراحی و ساخته شده، ISS برای انجام تحقیقات و آزمایش هایی مورد استفاده قرار می گیرد که بر روی زمین غیرممکن بوده و دائماً با قطعات جدید در حال ارتقاء و روزآمدسازی است.

۱- ملیت های بسیار متفاوتی در ایستگاه فضایی بین المللی حضور دارند

تنها نام ایستگاه فضایی بین المللی نشان می دهد که این ایستگاه یک پروژه و تلاش جهانی است، نه چیزی تحت کنترل یک کشور. در حالی که سازمان ناسا متعلق به ایالات متحده و روسکاسموس متعلق به روسیه بیشترین ارتباط را با ایستگاه فضایی بین المللی دارند، تعدادی از کشورهای دیگر نیز در طراحی این تاسیسات مشارکت داشته اند و از طریق یک سری مشارکت ها و توافق ها به عملیات آن کمک می کنند – چیزی که با توجه به هزینه عظیم این پروژه که بیش از ۱۰۰ میلیارد دلار تخمین زده می شود، ضروری است.

JAXA از ژاپن، آژانس فضایی اروپا، و آژانس فضایی کانادا همگی با کشورهایی مانند ایتالیا، آلمان، فرانسه، اسپانیا و بریتانیا در این پروژه مشارکت داشته اند. برزیل نیز بین سال های ۱۹۹۷ تا ۲۰۰۷ شریک پروژه ایستگاه فضایی بین المللی بود و بحث هایی در مورد پیوستن کشورهای دیگر مانند چین نیز وجود داشته است.

تقریباً ۲۷۰ نفر از حدود ۲۱ کشور از ایستگاه فضایی بین المللی بازدید کرده اند. در حالی که فضانوردان آمریکایی با اختلاف بیشترین حضور را نسبت به دیگر ملیت ها در ایستگاه فضایی بین المللی داشته اند، این تنوع بدان معنی است که هر کسی که به ISS می رود قطعاَ باید با افرادی از ملیت های دیگر در حین حضور در ایستگاه کار کند. به همین دلیل، کسانی که به ISS می روند، معمولاً به بیش از یک زبان صحبت می کنند و تسلط نسبیت به زبان های روسی و انگلیسی ضروری است؛ چرا که هم ناسا و هم روسکاسموس مسئول رویه های مختلفی در ایستگاه هستند و ارتباط مناسب کلید امنیت و اثربخشی است.

۳- یک باشگاه ورزشی در ایستگاه فضایی وجود دارد و فضانوردان باید هر روز ورزش کنند

رفتن به ایستگاه فضایی بین المللی مانند رفتن به تعطیلات نیست: از فضانوردان انتظار می رود که در فضا ورزش زیادی انجام دهند. دلایل متعددی وجود دارد که چرا ساکنان ISS باید تناسب اندام خود را حفظ کنند، مهم ترین آن ها این است که همه را تا حد امکان سالم و سرحال نگه می دارد – چیزی که به خصوص با توجه به کمبود تجهیزات پزشکی و پزشکان در ایستگاه اهمیت دو چندانی پیدا می کند. به همین دلیل ناسا و دیگر آژانس های فضایی برای کمک به کاهش احتمال بروز هرگونه فوریت های پزشکی در ISS، داوطلبان را تحت چنین رژیم آزمایشی شدیدی قرار می دهند. همچنین به همین دلیل خدمه آموزش های پزشکی لازم را برای انجام کمک های اولیه و درمان های عمومی می بینند.

با این حال، فضا چالش های منحصر به فردی را نیز برای بدن انسان ایجاد می کند. نبود جاذبه منجر به از دست رفتن استخوان و ماهیچه می شود، چرا که بدن دیگر مجبور نیست در برابر جاذبه مانند گذشته سخت کار کند. این بدان معنی است که خدمه باید استخوان ها و ماهیچه های خود را با یک برنامه تمرینی که برای اطمینان از عدم ابتلا به آتروفی طراحی شده است، حفظ کنند. برای فضانوردان غیرمعمول نیست که شش روز در هفته، بیش از دو ساعت و نیم را در باشگاه ورزشی ایستگاه فضایی به ورزش بپردازند. این تاسیسات به یک دوچرخه ورزشی، یک تردمیل و یک دستگاه تمرین مقاومتی پیشرفته – که در اصل یک ماشین وزنه برداری است – که همگی برای استفاده در محیط کم جاذبه ایستگاه سازگار شده اند، با تسمه هایی برای نگه داشتن خدمه در جای خود در حالی که مشغول ورزش هستند.

۵- رفتن به توالت برای فضانوردان بسیار چالش برانگیز است

حتی ابتدایی ترین کارها هم در ایستگاه بین المللی فضایی پیچیده می شوند. بیشتر مردم، روی زمین، وقت زیادی را صرف رفتن به دستشویی نمی کنند. به هر حال، این یک فرآیند نسبتاً آسان برای اکثر افراد است که تنها نیاز به برداشتن ساده صندلی توالت یا نشستن فرد و پایین کشیدن شلوار دارد. شرایط محیطی ایستگاه فضایی بین المللی این موضوع را دشوارتر می کند. به طور خاص، جاذبه اندک زمین در فضا از موثر بودن یک توالت معمولی جلوگیری می کند، زیرا افراد نمی توانند از پایین رفتن فضولات انسانی از درون کاسه دستشویی اطمینان داشته باشند.

بدون جاذبه برای کمک، ادرار، مدفوع و دیگر مواد زائد می توانند به راحتی شناور شده و باعث دردسر شوند. هیچ کس نمی خواهد با فضولات انسانی در تماس باشد و این فضولات می توانند به تجهیزات حساس نیز آسیب برسانند. بنابراین به وضوح یک مشکل بزرگ است، مشکلی که فائق آمدن بر آن به طور کامل، بسیار دشوار بوده است. امروزه خدمه ISS از یک توالت خلاء پیچیده استفاده می کنند که ناسا آن را با هزینه ای در حدود ۲۳ میلیون دلار طراحی کرده و استفاده از آن هم برای فضانوردان زن و هم مرد بسیار آسان تر از مدل های قبلی است.

این توالت بسته به نیازهای فرد در آن زمان دارای دو بخش مختلف است. شیلنگ قیف مانندی که محکم به پوست چسبانده می شود برای ادرار کردن استفاده می شود، شیلنگی که تمام ادرار را هنگام خروج از بدن می مکد. برخلاف توالت های قبلی، خدمه می توانند از این شیلنگ در هنگام ایستادن یا نشستن استفاده کنند که کار آن ها را بسیار راحت تر کرده است. در مورد مدفوع کردن، فرد باید روی صندلی کوچکی بنشیند که کاملاً با پوست تماس پیدا کرده و عایق می شود و توالت بلافاصله مکش را فعال می کند تا فضولات را به درون خود بکشد و از انتشار هرگونه بو جلوگیری کند. سپس دستمال مخصوص توالت به همراه دستکش هایی که فضانوردان در طول فرآیند می پوشند، در سطل های مخصوصی انداخته می شوند.

۷- غذا باید بسیار با دقت آماده شده و طعم آن در فضا متفاوت است

غیر از نوشیدن و استفاده از دستشویی، عنصر کلیدی دیگری که برای سالم ماندن خدمه در ISS ضروری است، غذایی است که می خورند. محیط کم جاذبه در ایستگاه می تواند مصرف غذا را به چالش بکشد. هر تکه نان می تواند به راحتی معلق شود و یک فضای زندگی ناسالم ایجاد کند یا حتی به تجهیزات بسیار حساس آسیب برساند. برخی مواد غذایی مانند نان به طور کامل ممنوع هستند زیرا مقدار زیادی خرده ریزه تولید می کنند و نیاز به یک روش آماده سازی خاص دارند، به همین خاطر غذاها عموماً فریز شده و خشک هستند تا وزن کمتری داشته باشند و فاسد نشوند.

غذا معمولاً در ظروف مخصوصی بسته بندی می شود که به جلوگیری از شناور شدن محتویات کمک می کند. این می تواند شامل ولکرو یا آهن ربا باشد که غذاهای بسته بندی شده را در حالی که خدمه غذا می خورند به سطح میز غذاخوری یا هر سطح دیگری متصل نگه دارد. غذاهایی مانند سوپ، تورتیلا، آجیل، آب نبات و دانه های گرانولا رایج هستند. (فضانوردان باید از قیچی برای بریدن دقیق بسته های جداگانه استفاده کنند.)

نکته ای که ممکن است بسیاری از افراد در مورد غذا خوردن در فضا به آن توجه نکرده باشند، چگونگی تحت تاثیر قرار گرفتن مزه است. نبود جاذبه باعث می شود فضانوردان در طول مدت حضور در ISS دچار گرفتگی بینی و سینوس ها شوند. این امر می تواند چشیدن طعم ها را دشوار کند و اغلب منجر به این می شود که خدمه احساس کنند غذا بی مزه است. برای مقابله با این مشکل، بسیاری از اعضای خدمه غذاهایی با طعم های قوی تر را انتخاب می کنند که تشخیص آن ها آسان تر است تا خوردن غذا تمام لذت خود را از دست ندهد.

۹- خوابیدن می تواند بسیار دشوار باشد

خواب یکی دیگر از عملکردهای اساسی بدن است که در فضا بسیار سخت تر می شود. باز هم باید بگوییم که این مساله تا حد زیادی به عدم وجود جاذبه در محیط ISS مربوط می شود، چرا که از کشش گرانشی زمین بسیار دور است. برخلاف زمین که می توانید روی یک تخت دراز بکشید، جاذبه اندک موجود در ایستگاه فضایی این کار را غیرممکن می کند. با این حال خواب مهم است، زیرا خستگی و بیخوابی می تواند بر توانایی فضانورد در انجام کارهای ضروری و سالم ماندن در فضا تاثیر بگذارد.

خدمه ایستگاه برای اینکه استراحت شبانه خوبی داشته باشند، در بخش های مخصوص خواب می خوابند که تقریباً هم اندازه یک اتاقک تلفن هستند. آن ها پس از ورود به این فضا، وارد کیسه خواب می شوند و خود را به دیوار متصل می کنند تا در جای خود باقی بمانند. بدون این اتصالات، ممکن است معلق شوند و باعث آسیب رسیدن به ایستگاه یا آسیب دیدن خودشان شوند.آ ن ها همچنین می توانند از چسب ولکرو برای کمک به نگه داشتن سر خود روی بالشتک هایی که در جای خود محکم شده اند، استفاده کنند.

این تجربه بسیار متفاوت است و می تواند زمان زیادی طول بکشد تا به آن عادت کنید فضانورد بازنشسته، اسکات کلی، به Travel and Leisure گفت که نبود پتو و بالش فوق العاده عجیب است. او درباره خواب در فضا گفته است: «تمام زندگی مان، با پتو می خوابیم، و شما این فشار را احساس می کنید. بنابراین، وقتی دیگر آن را ندارید، کمی عجیب به نظر می رسد».

۱۰- سروصدای دائمی و بسیار بلندی در پس زمینه وجود دارد

ایستگاه بین المللی فضایی بیش از ۴۰۰ تن وزن دارد و مملو از قطعات بی شماری از تجهیزات و فناوری است که نه تنها عملکرد ایستگاه را حفظ می کنند بلکه به خدمه در انجام تحقیقات و آزمایش ها در فضا کمک می نمایند. همچنین سیستم های پشتیبانی حیات ضروری در ایستگاه فضایی وجود دارند که محیط را برای انسان ها راحت نموده و دائماً هوا و آب را بازیافت می کنند. همه این ها به یک صدای پس زمینه بلند منجر می شود که هرگز از بین نمی رود.

فضانورد سابق، توماس جونز به مجله اسمیتسونیان گفته است که خدمه ISS در روزهای اولیه حضور در ایستگاه باید از محافظ گوش برای جلوگیری از آسیب به شنوایی خود استفاده می کردند. با این حال، در سال های اخیر، ارتقا سیستم های ایستگاه به این معنی است که صدای پس زمینه به سطح قابل قبولی کاهش یافته است اما هنوز هم می تواند حواس پرت کننده باشد – حداقل در ابتدا. جونز در این باره می گوید: «در شب، خدمه در محل سکونت خود که عایق صداست می خوابند و به گوش های خود فرصت استراحت و بازیابی می دهند. آزمایش های منظم شنوایی سنجی به خدمه کمک می کند تا هرگونه تغییر شنوایی را قبل از آسیب دائمی تشخیص دهند».

منبع:روزیاتو