(تصاویر) شگفتیهای «بتن» در ایتالیا؛ از کلیسای پنیری تا گورستان علمیتخیلی
فرادید| روبرتو کونته و استفانو پرگو که قبلاً روی کتاب «آسیای شوروی» با هم کار کرده بودند، میخواستند پس از مستندسازی سازههای بروتالیستی خارج از کشور، روی چگونگی توسعه معماری مبتنی بر «بتن آرمه» در ایتالیا تمرکز کنند. معماری بروتالیستی به دلیل استفادۀ بیپیرایه و عریان از بتن، در نظر بسیاری از منتقدان، ساختمانهایی زمخت، خشن، سرد و سرکوبکننده را ایجاد میکند. اما از طرف دیگر، طرفداران این سبک از معماری مجذوب جلوۀ مستحکم، متفاوت و استوار آن هستند.
به گزارش فرادید؛ کونته میگوید: «ما جذب معماری مدرن و به ویژه سبک بروتالیسم شدیم. از یک دیدگاه، آن سازهها از نظر بصری چشمگیر و گاهی شگفتانگیز هستند. حتی اگر ۵۰ یا ۶۰ سال قدمت داشته باشند، بیشترشان خیلی شناخته شده نیستند، بنابراین به یک عکاس اجازه تحقیق در مورد چیزی را میدهند که قبلاً دیده نشده است».
این دو عکاس بر این باورند ساختمانهایی که زینت کمتری دارند، برای عکاسی مناسبند. کونته میگوید: «ما متوجه شدیم در ساختمانهایی که تزئینات زیادی ندارند، نقش عکاس به نوعی تقویت میشود تا ویژگیهای خاص سازه را برجسته کند.»
برخی از ساختمانهای بروتالیستی ایتالیا متروکه شدهاند یا نیاز به نگهداری دارند، اما برخی دیگر در شرایط خوبی هستند. این سبک معماری همچنان بحثبرانگیز است، اما عکاسان معتقدند علاقه به آن رو به افزایش است.
پرگو میگوید: «در مجموع، بروتالیسم همچنان با مقاومت تقریباً خودکار بخش قابلتوجهی از مردم مواجه است، در حالی که علاقه به این نوع معماری رشد قوی و قابلتوجهی دارد، مانند سایر نقاط جهان. ما قطعاً جزو دسته دوم هستیم!»
در ادامه، ۱۰ ساختمان انتخابی کونته و استفانو از ایتالیای بروتالیست را میبینید:
کلیسای عیسی نجاتدهنده، تورین، ساخت نیکولا موسو، لئوناردو موسو و لیویو نورزی (۱۹۵۷)
ساختمان متروکه آزمایشگاههای مارکسر در شمال ایتالیا طراحی باابهتی دارد. نمای آن از بتن عریان و ردیفهایی از پنجرههای متقارن ساخته شده است.
کونته میگوید: «این ساختمان در حومه جایی واقع شده که زمانی یک شهر ایتالیایی به نام Ivrea بوده که بیشتر به نوآوری اختصاص داشته است. اگرچه این سازه به حال خود رها شده، وضوح طرح، توجه به مدیریت نور طبیعی و کیفیت بتن آرمه هنوز به روشنی قابلمشاهده است.»
معبد ملی مریم، مادر و ملکه، تریست، ساخت آنتونیو گوآچی و سرجیو موسمچی (۱۹۶۵)
این بنای تاریخی دهه ۱۹۶۰ که در مرکز ایتالیا واقع شده، یادآور جنبش مقاومت محلی است که در طول جنگ جهانی دوم علیه نازیسم و فاشیسم جنگید.
این بنای تاریخی که در همان سال ماموریت آپولو ۱۱ روی ماه ساخته شد، یادآور دهانههای روی کرۀ ماه نیز بود.
ویلای گونترو، کومیانا. کارلو گرافی، سرجیو موسمچی (۱۹۷۱)
کونته میگوید: «این خانه آزمایشی که در سالهای اخیر در سراسر جهان به ویژه بین دوستداران بتن کاملاً مشهور شده، بسیار خاص است. این خانه در یک شهر ساحلی نزدیک رم ساخته شده و سطوح مختلفی دارد که با تیرهای بتنی و اتصالات آهنی قرمز رنگی که به وضوح سازماندهی داخلی فضا را از بیرون نشان میدهند، پشتیبانی میشوند.»
پل صنعت پل موسمچی، پوتنزا، ساخت سرجیو موسمچی (۱۹۷۶)
معمار ایتالیایی آلدو لوریس روُسی، ذهن خلاق پشت این ساختمان بسیار عجیب است که دارای یک طرح انباشته با جزئیات ساختاری قابلمشاهده بالای یک پایه هندسی است.
به گفته پرگو: «آزمایش پویای اشکالی که با انرژی به سختی کنترلشده به یکدیگر برخورد میکنند. سازهای که احتمالاً از طرحهای الهامگرفته شده از سنت الیا و قطعاً فرانک لوید ساخته شده و اکنون به عنوان جایی برای ساخت سریالهای تلویزیونی و ضبط آثار موسیقی بسیار محبوب شده است.»
پناهگاه بانوی اشک، سیراکوز، ساخت میشل آندرو و پیر پارات (۱۹۹۴)
این ضمیمه گورستان در مرکز ایتالیا که سال ۱۹۸۴ آغاز و سال ۱۹۹۴ تکمیل شد، توسط معمار لئوناردو ریچی طراحی شد که به دلیل رد ایدههای سنتی معماری نامدار است.
کونته میگوید: «ساختاری که به راحتی میتواند یادآور تصاویر جنگ ستارگان باشد، فقط ورودی یک پروژه باورنکردنی و کاملاً شجاعانه است که بخشی از منظره یک قبرستان را با چمن، مسیرها و بتن تغییر داده است.»
مترجم: زهرا ذوالقدر
منبع: faradeed-171096