دربارۀ «گناه فرشته»؛ سایۀ کاریزمای شهاب بر سر معماهای سوخته

فرادید| ماجرای «گناه فرشته» بر محور یک پروندۀ قتل می‌چرخد؛ یک پیرمرد ثروتمند به قتل رسیده و تنها متهم ماجرا نیز دختر خدمتکاری به نام فرشته است. شخصیت اصلی داستان وکیل زبردستی به نام حامد تهرانی (شهاب حسینی) است که بعد از اصرار پدر فرشته و البته به چند دلیل دیگر، بعد از مدتی طفره رفتن، بالاخره تصمیم می‌گیرد وکالت دختر را قبول کند.

به گزارش فرادید؛ این شاید مسیر اصلی داستان در دو قسمت اول باشد؛ اما به غیر از این، همۀ آنچه که در این دو قسمت می‌بینیم، فاش شدن ارتباطاتی است که بین تمام افراد مختلف درگیر در این پرونده وجود دارد. در یک کلام می‌شود گفت که در این سریال همه همدیگر را می‌شناسند و در گذشته با هم سَر و سِرهایی داشته‌اند: وکیل خانوادۀ عشیری همسر حامد است؛ خود عشیری قاتل (احتمالی) مادر حامد بوده است؛ فرزند عشیری قبلا عاشق مهتاب (همسر حامد) بوده؛ پدر فرشته قبلا آدمِ پدر حامد بوده؛ پدر حامد در گذشته همکاری مرموزی با عشیری داشته و از این قبیل.

حالا جای سوال است که اگر چنین مواردی وجود دارند که می‌توانند در احتمال قاتل بودن فرشته خدشه ایجاد کنند، چرا سریال اینقدر (از زبان شخصیت‌های مختلف) اصرار دارد که به ما بقبولاند این پرونده بسیار سفت و سخت است و تقریبا هیچ راه نجاتی برای فرشته نیست؟ اگر فهم بی‌گناهی فرشته یا دست‌کم شک کردن به گناهکاری او اینقدر آسان است، چرا نه قاضی، نه پلیس و نه وکیل تسخیری چنین شکی به خودشان راه نداده‌اند؟ به نظر می‌رسد سریال پاسخ باورپذیر و قانع‌کننده‌ای برای این سوال ندارد.

اما آیا این نکته‌ها به معنی جذاب نبودن سریال است؟ به هیچ وجه؛ دست کم «فعلا» به هیچ وجه. این دو قسمت ابتدایی، همانطور که گفته شد، پر از صحنه‌های افشاگرانه‌ای است که پرده از رابطه‌های پیچیدۀ میان شخصیت‌ها برمی‌دارند و این خودش عاملی برای گیرایی سریال است، گرچه ممکن است برای ادامۀ این گیرایی کافی نباشد.

عامل دیگر جذابیت هم بازیگران سریال هستند که بدون تردید گل سرسبد آن‌ها شهاب حسینی است است. بازی شهاب حسینی، نحوۀ دیالوگ گفتنش، نحوۀ شک کردن و عصبانی شدن و پشیمان شدنش، حتی نحوۀ راه رفتن و نشستنش، تماشایی و گیرا و تاثیرگذار است. او بدون شک برگ برندۀ «گناه فرشته» است؛ با کاریزمایی سایه‌انداز و چشمگیر که می‌تواند باعث شود نقطه ضعف‌ها اصلا به چشم نیایند.

حالا وقتی بازی حسینی در کنار ویژگی‌های مثبت دیگری مثل جلوۀ بصری زیبا و صحنه‌پردازی شیک و پر زرق و برق قرار بگیرد و همچنین با بازی‌های سطح‌بالای دیگر جفت شود (اتفاقی که در گناه فرشته به کامل‌ترین شکل افتاده)، پیداست که نمی‌توان حرف از «جذاب نبودن» این سریال زد، ولو اینکه بتوانیم دربارۀ ضعف‌هایش از جنبه‌های مختلف سخن بگوییم.