مقایسه ناو هواپیمابر جدید چین با ناوهای کشورهای غربی؛ کدام یک قوی ترند؟

در سمت بندری این ناوشکن آمریکایی، ناوشکن چینی Type 052D با تمام سرعت به پیش می رفت و قبل از اینکه ناگهان به سمت راست متمایل شود، از کشتی جنگی آمریکایی پیشی گرفت. ناوشکن آمریکایی به سرعت وارد عمل شده و برای جلوگیری از برخورد با کشتی چینی سرعت خود را به ۱۰ گره کاهش داد و به آن اجازه داد تا درست از جلوی دماغه اش عبور کند. آن ها تنها ۱۳۷ متر تا برخورد فاصله داشتند.

Type 052D

به گفته برنامه ریزان نظامی ایالات متحده، حضور ارتش این کشور در تنگه تایوان خطرناک اما ضروری است. این گذرگاه آبی توسط کارشناسان سیاست خارجی به عنوان یکی از «مهم ترین مناطق اقتصادی و زیست محیطی در جهان» توصیف شده است و در سال ۲۰۱۶، کنفرانس تجارت و توسعه سازمان ملل متحد برآورد کرد که سالانه ۲۱ درصد از کل تجارت جهانی از طریق دریای چین جنوبی انجام می شود. چین تمام این دریا را جزو قلمرو خود دانسته و به گفته وزارت دفاع ایالات متحده «تهدید بالقوه ای برای جریان تجارت، استخراج منابع و عملیات های نظامی در این حوزه آبی بسیار استراتژیک» به شمار می آید. نیروی دریایی ارتش آزادی بخش خلق چین اکنون با بیش از ۳۴۰ کشتی جنگی، فرماندهی بزرگ ترین نیروی دریایی کره زمین را بر عهده دارد.

به عبارت دیگر، اگر قرار باشد جنگی بین قدرت های برتر جهانی در بگیرد، ممکن است این جنگ در امواج شور این بخش از اقیانوس آرام آغاز شود. هر دو کشور در حال ساخت کشتی های جنگی جدید و توسعه فناوری های جدیدی هستند که امیدوارند برتری تعیین کننده ای داشته باشند.

ناو هواپیمابر کلاس یو اس اس جرالد آر فورد

به عنوان پیشرفته ترین ناو هواپیمابر آمریکا، ناو ۱۳ میلیارد دلاری یو اس اس جرالد آر. فورد اولین طراحی جدید ناوهای آمریکا در حدود ۴۰ سال گذشته است. سری ناوهای هسته ای فورد (۱۰ فروند در این کلاس ساخته خواهد شد) می توانند تا ۵۰ سال بدون نیاز به سوختگیری مجدد در دریاها گشت زنی کنند. (با این حال، آن ها نیاز به تامین مجدد سوخت جت، غذا و دیگر منابع خواهند داشت) و به لطف هواپیماهای تهاجمی متعدد روی عرشه خود، می توانند با اهداف دشمن را در محدوده هایی تا ۶۰۰ مایل دریایی یا بیشتر درگیر شوند.

وقتی صحبت از ناوهای هواپیمابر می شود، ضرب المثل قدیمی «هیچ جایگزینی برای قدرت جابجایی وجود ندارد» فلسفه نیروی دریایی آمریکا در ساخت آن ها را خلاصه می کند. این ناو با طول حدود ۳۳۳ متر و عرض بیش از ۷۸ متر در صورت تکمیل بار، حدود ۱۱۲,۰۰۰ تن وزن خواهد داشت که به آن قدرت جابجایی بیش از دو برابر برخی از ناوهای هواپیمابر خارجی را می دهد.

به گفته نیروی دریایی آمریکا، این اولین ناو کلاس فورد یک «جهش نسلی» نسبت به ناوهای کلاس نیمیتز (Nimitz) است. سیستم راه اندازی هواپیمای الکترومغناطیسی (EMALS) این ناو جایگزین منجنیق های با قدرت بخار مورد استفاده کشتی های قدیمی تر می شود که تعمیر و نگهداری آن ها بسیار دشوار و پرهزینه بود. این سیستم مانند یک توپ ریلی الکترومغناطیسی عمل می کند و هواپیما را در مسیری مستقیم روی عرشه پرواز با قدرتی شگفت انگیز به جلو می راند. این امر امکان به پرواز درآوردن هواپیماهایی سنگین تر از قبل را نیز ممکن می سازد – قابلیتی که می تواند نقش تعیین کننده ای در درگیری بر روی اقیانوس آرام داشته باشد، جایی که ماموریت های دوربرد ممکن است به هواپیماهای بزرگتری نیاز داشته باشد که بتوانند سوخت و سلاح های بیشتری را حمل کنند. و به لطف قابلیت های خودکار بیشتر، مانند منجنیق هواپیمای EMALS، کلاس فورد با نزدیک به ۵۰۰ ملوان کم تر – ۴،۵۵۰ ملوان در مقابل ۵,۰۰۰ ملوان در ناوهای کلاس نیمیتز – سفر می کند.

با استفاده از یک جفت راکتورهای هسته ای جدید و قدرتمند A۱B، کلاس فورد از نظر سرعت با ناوهای سبک تر کلاس نیمیتز برابری می کند و در حالی که ۷۵ یا بیشتر هواپیمای تاکتیکی حمل می کند، با سرعت حدود ۵۵.۲ کیلومتر در ساعت دریا را می شکافد. حتی در این سرعت ها، نیروی کافی برای تامین انرژی سلاح های الکتریکی آینده باقی می ماند، مانند طرح جدید لیزری با انرژی بالا (HELSI) شرکت لاکهید مارتین که وعده عملیاتی کردن قدرتمندترین لیزر نظامی تا به امروز را می دهد.

در حالی که یو اس اس جرالد آر فورد برای دفاع در برابر تهدیدات هوابرد و زیر دریا به کشتی های دیگر موجود در ناوگروه تهاجمی خود تکیه می کند، این کشتی قدرت ویرانگر خاص خودش را نیز دارد. این ناو دارای چندین رهگیر موشکی است که برای رهگیری کردن موشک ها یا هواپیماهای نزدیک شونده طراحی شده اند. هر تهدیدی که از این سیستم ها عبور کند، باید با سیستم دفاعی فالانکس (MK 15 Phalanx Close-In Weapon System (CIWS)) که در واقع توپ چرخشی ۲۰ میلی متری M61 Vulcan متعلق به جت های جنگنده و نصب شده بر روی یک پایه چرخشی است، روبرو شود. همه اینها به یک پایگاه دریایی شناور تبدیل می شوند که آمریکا می تواند تقریباً به هر نقطه ای از جهان بفرستد.

ناو هواپیمابر کلاس Type 003 فوجیان

جدیدترین ناو هواپیمابر چین با نام Type 003 یا Fujian، یکی از بزرگ ترین ناوهای جهان و نماد رشد سریع نیروی دریایی این کشور است. پس از انجام تست های پیشرانه در آوریل ۲۰۲۳، انتظار می رود که ناو Type ۰۰۳ اولین سفر دریایی خود را قبل از پایان سال جاری میلادی انجام دهد.

همانند کشتی های کلاس فورد آمریکا، Type ۰۰۳ از یک سیستم منجنیقی الکترومغناطیسی استفاده می کند که به آن اجازه می دهد تا هواپیماهای بزرگ تر و سنگین تر را با سرعت بیشتری نسبت به ناوهای هواپیمابر اولیه چین به پرواز دربیاورد. اما بر خلاف کلاس فورد هسته ای آمریکا، ناو هواپیمابر فوجیان از توربین های بخار نیرو می گیرد که ۲۲۰،۰۰۰ اسب بخار قدرت تولید می کنند اما به سوخت گیری های مجدد بیشتری نیاز دارند.

این کشتی با نزدیک به ۳۰۵ متر طول و حدود ۷۶ متر عرض، تقریباً به بزرگی ناوهای نیمیتز و فورد آمریکا است. تحلیلگران بر این باورند که این ناو – چین تاکنون تنها یک فروند از Type 003 ساخته است – از ۶۰ هواپیما از جمله ۴۰ جنگنده پشتیبانی خواهد کرد.

ناو کلاس آمریکا «حامل صاعقه»

علاوه بر ابرناوهای کلاس نیمیتز و فورد، نیروی دریایی آمریکا ناوگانی متشکل از ۳۱ کشتی کوچک تر با قابلیت استقرار هواپیما را در اختیار دارد. مدرن ترین آن ها دو کشتی تهاجمی آبی خاکی کلاس آمریکا (America) هستند که ۲۶۰.۶ متر طول و ۳۲.۳ متر عرض دارند. این کشتی ها با قدرت جابجایی بیش از ۴۳,۰۰۰ تن، در صورتی که نیروی دریایی آمریکا آن ها را به عنوان ناو هواپیمابر طبقه بندی کند (چیزی که در واقع هستند)، جزو ۱۰ ناو هواپیمابر بزرگ جهان خواهند بود.

این کشتی ها که لقب «حاملان صاعقه» (lightning carriers) را یدک می کشند، با خدمه ۱,۲۰۴ نفری کار می کنند و می توانند ۱،۶۸۷ تفنگدار دریایی را در خود جای دهند. این کشتی های تهاجمی آبی خاکی همانند ناو ملکه الیزابت برای حمل جنگنده های عمود تیک آف طراحی شده اند. بین ۳۰ مارس و ۸ آوریل ۲۰۲۲، ناو هواپیمابر یو اس اس تریپولی آنچه را که نیروی دریایی به عنوان عملیات «تمپو بالا» توصیف می کند، بدون ۲۰ فروند F-35B روی عرشه خود، انجام داد. تنها یکی از این کشتی ها می تواند قدرت آتش هواپیمایی پنهان کارانه تری نسبت به کل ارتش روسیه داشته باشد.

کشتی های کلاس آمریکا دارای دفاع مشابهی در مقایسه با برادران بزرگ تر خود در کلاس نیمیتز هستند. دو پرتابگر موشک RIM – ۱۱۶ رولینگ (RAM) و دو پرتابگر موشک Seasparrow دفاع برد متوسطی را در برابر تهدیدات هوابرد ارائه می دهند، در حالی که دو سیستم ۲۰ میلی متری Phalanx CIWS و هفت مسلسل دوگانه کالیبر ۵۰ قدرت آتشی در برد نزدیک را فراهم می کنند.

ناوشکن های کلاس Arleigh Burke

ناوشکن های دارای موشک هدایت شونده کلاس Arleigh Burke ایالات متحده با اینکه به اندازه یک ناو هواپیمابر قدرتمند نیستند، اما همچنان قدرت تهاجمی بالایی دارند. این کشتی ها ۱۵۴ متر طول و حدود ۱۸ متر عرض دارند و بین ۹،۲۱۸ تا ۱۰،۸۶۴ تن قدرت جابجایی دارند. نیروی دریایی آمریکا که ۷۳ فروند از این ناوشکن ها را در اختیار دارد، از ناوشکن های کلاس Arleigh Burke در بسیاری از نقش ها، از شکار زیردریایی گرفته تا حمله به اهداف زمینی تا دفاع از ناوگروه ها استفاده می کند.

این ناوشکن ها مجهز به سیستم نبرد Aegis هستند که داده های رادارهای قدرتمند خود را با اطلاعات منتقل شده توسط منابع خارجی ادغام می کند تا یک تصویر بلادرنگ از میدان نبرد ایجاد کند. کشتی های کلاس آرلی برک که اغلب به عنوان بخشی از یک ناوگروه تهاجمی حرکت می کنند، قدرت آتش بیشتری نسبت به اکثر رزمناوها برای دفاع در برابر موشک های بالستیک و جنگنده های دشمن دارند.

این ناوشکن ها همچنین سلاح های تهاجمی تعیین کننده ای هستند. سیستم های پرتاب عمودی MK ۴۱ آن ها تا ۹۰ موشک را در خود جای داده است که می توانند هواپیماها، زیردریایی ها و مواضع زمینی را هدف قرار دهند. موشک کروز تاماهاوک که آن ها حمل می کنند دارای کلاهک ۴۵۰ کیلوگرمی و برد ۱,۶۵۶ کیلومتر است.

منبع: روزیاتو