چاک وپنر؛ ماجرای بوکسوری که مبارزه اش با محمد علی کلی منبع الهام فیلم «راکی» شد

چاک وپنر گرچه در مارس سال ۱۹۷۵ عنوان قهرمانی مسابقات بوکس سنگین وزن جهان را به محمد علی کلی باخت، اما مسابقه ی بوکس پرحرارت آن ها منبع الهام سیلوستر استالونه برای نگارش فیلمنامه ی فیلم «راکی» شد.

وپنر به تیم بوکس نیروی دریایی پیوست، بیشتر به این خاطر که می توانست غذای بیشتری بخورد، یک روز تعطیل بیشتر داشته باشد و زمان بیشتری ورزش کند.

او قوی ترین عضو تیم نبود اما توان تحمل مشت های بیشتری را داشت. یک دلیل آن بزرگ شدن در خیابان های خشن شهر بایون بود.

وپنر گفته: «من عاشق آن مبارزه های نیروی دریایی بودم. هر کاری که دل تان می خواست می توانستید بکنید، به شرط اینکه بعد از ۳ راند دوام می آوردید. مسابقه ی دوام آوردن بودند.»

اما وپنر تا پایان عمر در نیروی دریایی نماند. بعد از اتمام دوران خدمتش در ۲۰ سالگی، وپنر به عنوان نگهبان شیفت شب و نگهبان کلاب های شبانه مشغول کار شد تا هزینه ی همسر و ۲ فرزندش را تأمین کند. او در آن زمان به طور حرفه ای بوکس کار نمی کند اما به دلیل شغل هایش گهگاه درگیر نزاع می شد.

مسابقه ی بی رحمانه ای بود و صورت وپنر را پر از خون کرد. چنین شکستی اعتبار اغلب افراد را به عنوان یک حریف می گیرد، اما برای وپنر اینگونه نبود. روز بعد روزنامه ها تیتر زدند: «بلیدر (کسی که از او خون می رود) بایون به لیستن باخت.»

وپنر گرچه آن مسابقه را باخته بود اما یک لقب گرفته بود و به همراه آن شهرتی فزاینده.

وپنر گفته: «شروع کردم به معروف شدن و کم کم داشت از بوکس خوشم می آمد.»

با این حال، وپنر در نهایت یک مبارز تازه کار بود. آن مبارزه او را در شهرش معروف کرد – مردم او را در کلاب ها به جا می آوردند و به بخش های ویژه راهش می دادند – اما هنوز به سطح ملی نرسیده بود.

همه چیز زمانی تغییر کرد که سر و کله ی دان کینگ پیدا شد.

مبارزه ی معروفی که منبع الهام فیلم «راکی» شد

در سال ۱۹۷۵، روزنامه ها خبر مبارزه ی محمد علی کلی با چاک وپنر را اعلام کردند. برای طرفداران ورزش بوکس خبر مهیجی بود، اما شاید از همه بیشتر برای خود وپنر مهیج و غافلگیرانه بود.

از قرار معلوم، دان کینگ، برگزار کننده ی مسابقات بوکس، این مبارزه را ترتیب داده بود و هیچکس زحمت مطلع کردن وپنر از آن را به خود نداده بود. صبح روز بعد، وپنر به سراغ مدیر برنامه هایش، آل بریومن رفت و از برگزاری این مبارزه اطمینان حاصل کرد.

بریومن به وپنر گفت که وسایلش را جمع کند چرا که تا چند روز دیگر باید به اردوی آماده سازی برود.

محمد علی و وپنر ۹ راند به یکدیگر مشت پرتاب کردند و به نظر می رسید هیچ کدام آن ها قصد کوتاه آمدن ندارد. بعد از آن، وپنر مشتی به سینه ی محمد علی، درست در زیر قلبش زد که او را نقش زمین کرد. این حرکت تماشاگران را طرفدار وپنر کرد. او در آنجا یک نگهبان کلاب های شبانه بود که محمد علی کلی را به زانو درآورده بود.

اما مبارزه در آنجا تمام شد. محمد علی خشمگین بود. او به رینگ بازگشت و وپنر را بی رحمانه هدف مشت هایش قرار داد. او یکسره به وپنر مشت می زد و رهایش نمی کرد. وپنر اما عقب نشینی نکرد.

در نهایت، داور مسابقه، تونی پرز به مبارزه پایان داد.

وپنر گفته: «بعد از اینکه ناک داون شدم، تونی پرز به من گفت که دارد خون زیادی از من می رود. من گفتم: “امکان ندارد کوتاه بیایم. اجازه بده مبارزه را تمام کنم. من خوبم.” پرز گفت: “باشد چاک. بگو چند تا انگشتم بالا است؟” من هم پرسیدم: “چند بار فرصت حدس دارم؟”»

تقریباً ۱۹ ثانیه از راند پانزدهم مسابقه باقی مانده بود که تونی پرز پایان مسابقه را اعلام کرد. محمد علی پیروز مسلم مسابقه بود اما وپنر قهرمان مردم شد. علیرغم شکستش در مبارزه، تماشاگران نام او را فریاد می زدند.

و کیلومترها دورتر در لس آنجلس، سیلوستر استالونه که در یک سالن سینما این مبارزه را تماشا کرده بود، منبع الهامش را پیدا کرد.

منبع: روزیاتو