سنگ بزرگ و پروژه ورزشی بزرگ

رویداد ایران-امیرحسین احتشامی: درحالی‌که مراحل تجهیز و نوسازی سکوهای ورزشگاه آزادی برای دومین سال متوالی ادامه دارد، مهیار عسگریان رئیس شرکت توسعه و تجهیز از جزئیات طرح این شرکت برای ساخت شهر فرهنگی و ورزشی پایتخت پرده برداشته تا مشخص شود مسئولان قصد دارند یکی از بزرگترین پروژه‌های ورزشی جهان را استارت بزنند. بر اساس اعلام عسگریان، شهر فرهنگی و ورزشی دو فاز خواهد داشت که در فاز نخست یک استادیوم فوتبال و یک سالن چندمنظوره ساخته خواهد شد و در فاز دوم بخش‌های دیگر تکمیل می‌شود. اما نکته جالب ظرفیت ساخت این استادیوم است که آن را تبدیل به یکی از بزرگترین ورزشگاه‌های جهان و بزرگترین استادیوم فوتبال دنیا می‌کند چراکه مسئولان ایران قصد دارند 120 هزار صندلی در این ورزشگاه قرار بدهند. این در حالی است که سال‌های سال است در جهان، ساختن استادیوم‌های خیلی بزرگ از دستور کار خارج‌شده؛ هم به دنبال هزینه نگهداری و هم به دلیل سختی‌های پرکردن همیشگی ورزشگاه‌هایی که تا این اندازه گنجایش داشته‌ باشند. امروز مدیران وزارت ورزش نیز باید به این پرسش پاسخ بدهند که چه ضرورتی برای ساخت استادیوم 120 هزارنفری در ایران وجود دارد؟ اگر در همان تهران چند استادیوم 50 هزارنفری ساخته شود کاربرد بیشتری نسبت به ساخت یک استادیوم 120 هزارنفری خواهد داشت. از سوی دیگر نگاهی به وعده‌های مسئولان ورزش نشان می‌دهد اغلب این وعده‌ها یا قابلیت اجرا نداشته و یا نصف و نیمه به اجرا درآمده است. به نظر می‌رسد وعده ساخت بزرگترین استادیوم جهان هم از همین نمونه‌ها باشد. آنچه در ساخت هر استادیومی اهمیت دارد نوع کارکرد آن است. به‌طور مثال بزرگترین استادیوم کنونی دنیا در هند واقع‌شده که 134 هزار صندلی در خود دارد و البته تنها برای ورزش کریکت استفاده می‌شود و برای فوتبال نیست. پرظرفیت‌ترین استادیوم فوتبال جهان رونگرادو در پیونگ یانگ کره شمالی است که سال 1989 افتتاح شد و 114 هزار صندلی دارد. البته استادیوم پایتخت کره‌شمالی باوجود ظرفیت بسیار بالا، چمن طبیعی در خود ندارد و با چمن مصنوعی کار خود را ادامه می‎دهد. این دو نمونه مشخص در مورد دو استادیومی است که یکی مورداستفاده قرار می‌گیرد و باتوجه این که راگبی ورزش اصلی هندی‌ها محسوب می‌شود هنگام مسابقات پر می‌شود اما ورزشگاه رونگرادو در پیونگ یانگ بیشتر حالت نمایشی دارد. در مورد ساخت بزرگترین استادیوم جهان در تهران هم باید اصلی‌ترین هدف مورد تحلیل قرار گیرد. این که آیا فوتبال ایران به ورزشگاه 120 هزارنفری احتیاجی دارد. شواهد و قرائن نشان می‌دهد که پایتخت ایران بیش از آن که به چنین استادیوم‌هایی احتیاج داشته باشد به ورزشگاهی 60 تا هفتادهزارنفری با امکانات کامل نیاز دارد تا مسابقات مهم را در آنجا برگزار کند. به‌عنوان‌مثال همین کشورهای عربی با توجه به ریخت‌وپاش‌های فراوان می‌توانند استادیوم‌های پرظرفیت بسازند و حتی آن را پر کنند اما چنین نمی‌کنند و بیش از آن که ظرفیت ورزشگاه برایشان اهمیت داشته باشد مدرن بودن آن برایشان مهم است. در مورد ساخت بزرگترین استادیوم جهان در تهران هم باید یک بازنگری اساسی در ایده مطرح‌شده ضروری به نظر می‌رسد.