C-130؛ اگر جنگ هسته ای رخ دهد این هواپیما خطرناک ترین هواپیما در آسمان خواهد بود

در یک روز طوفانی در اکتبر در سال ۱۹۶۳، ۸۰۰ کیلومتر دورتر از سواحل بوستون، ستوان جیمز اچ. فلیتلی، هواپیمای C – ۱۳۰ هرکولس (C-130 Hercules)، هواپیمای غول پیکر ترابری ایالات متحده، را به سمت ناو یو اس اس فورستال، یکی از بزرگ ترین ناوهای هواپیمابر نیروی دریایی این کشور هدایت کرد.

این کشتی از میان دریاهای متلاطم اقیانوس اطلس عبور می کرد که عرشه پرواز آن را تا ارتفاع ۳۰ متری بالا و پایین می بر، در حالی که فلیتلی به سمت هدف خود پایین می آمد.

خلبانان نیروی دریایی مانند فلیتلی بی وقفه آموزش می بینند تا جت های چابک را روی ناوهای هواپیمابر فرود آورند. اما هرکولس قدرتمند دارای طول بالی بیش از ۴۰ متر است که تقریباً چهار برابر عریض تر از جنگنده F-4N Phantom II بود که فلیتلی معمولاً با آن پرواز می کرد.

هواپیماهایی که برای فرود بر روی ناوها ساخته شده اند، برای تاب آوری فشار ناشی از فرودهای دشوار، به همراه یک قلاب دم برای گرفتن کابل های مهار کننده بر روی عرشه پرواز برای متوقف کردن ناگهانی و ایمن، از نظر بدنه بسیار تقویت شده اند. اما نسخه KC-130F – یک نسخه سوخت رسان متعلق به تفنگداران ویژه دریایی از هرکولس – که فیلتلی هدایت می کرد هیچ کدام را نداشت.

در طول تنش های هسته ای فزاینده دوران جنگ سرد، C – ۱۳۰ وارد مهم ترین نقش خود شد. این زمانی بود که نیروی دریایی ایالات متحده در ابتدا چهار اسکادران C – ۱۳۰ را به سیستم های ارتباطی پیشرفته ای مجهز کرد تا پیام ها را بین رهبران نظامی و زیردریایی های حامل موشک بالستیک کلاس اوهایو که در سکوت در اعماق اقیانوس پرسه می زدند و اکثر زرادخانه های هسته ای آمریکا را به خود اختصاص داده بودند، منتقل کند.

این ماموریت با نام TACAMO تضمین می کرد که فرامین کلیدی پرتاب هسته ای که پیام های اقدام اضطراری یا EAM نامیده می شوند، در صورتی که روسیه یک حمله هسته ای را آغاز کند، به زیرمجموعه ها خواهند رسید.

به جای ارتباطات رادیویی مدرن، TACAMO به پخش رادیویی با فرکانس بسیار پایین (VLF) متوسل می شد، فناوری که تقریبا ۱۰۰ سال بود وجود داشت. فرکانس های پایین بهتر از هر فرکانس دیگری به آب دریا نفوذ می کردند و در محدوده های باورنکردنی کار می کردند.

یک هواپیمای واحد که یک آنتن با طول ۸ کیلومتری را حمل می کند، می تواند پیام های اضطراری را به زیردریایی هایی برساند که در هر نقطه ای از اقیانوس پنهان شده اند، حتی در شرایط عواقب وحشتناک انفجار هسته ای. پس از موفقیت آمیز بودن چهار هواپیمای TACAMO، نیروی دریایی این برنامه را گسترش داد و سیستم های ارتباطی VLF را برای همیشه در هشت هواپیمای C – ۱۳۰ نصب کرد که سپس EC – ۱۳۰ نامیده شدند.

در دهه ۱۹۸۰، بوئینگ ۷۰۷ براق و سریع ماموریت TACAMO را بر عهده گرفت و لقب غیررسمی “هواپیمای روز قیامت” را برای ماموریت دشوار و قیامت گونه خود به دست آورد.

اما با به پایان رسیدن عمر خدمتی ۷۰۷ و افزایش خطر فاجعه هسته ای، نیروی دریایی آمریکا به اسب جنگی خود یعنی C – ۱۳۰ باز خواهد گشت تا حیاتی ترین و بزرگ ترین ماموریت خود را انجام دهد. هواپیمای جدید که انتظار می رود در سال ۲۰۲۸ وارد خدمت شود، شبیه به هرکولس قدیمی است، اما برای عصر جدیدی از درگیری های هسته ای مجهز خواهد شد.

بدنه این هواپیما بیش از ۴.۵ متر بلندتر از EC – ۱۳۰ های قبلی است که فضای بیشتری برای پرسنل و بار در اختیار هواپیما قرار می دهد. به لطف موتورهای توربوپراپ ارتقا یافته Rolls-Royce AE 2100D3 ، هواپیمای C-130J-30 می تواند با سرعت ۶۵۶ کیلومتر در ساعت پرواز کند و به ارتفاع ۲۶,۰۰۰ پایی برسد، در حالی که توانایی حمل محموله های حدود ۲۰ تنی را دارد که همگی نسبت به نسل قبلی خود بهبود یافته اند.

هنری سایر، مدیر برنامه های فرماندهی کنترل چند دامنه ای کمپانی نورثروپ- که مسئول یکپارچه سازی سیستم های ارتباطی TACAMO در هواپیمای جدید هستند – به نشریه The Drive گفت است: «C – ۱۳۰ یک هواپیمای با بال مرتفع است، [ بنابراین ] آیرودینامیک کارآیی بهتر و توانمندی بیشتری را فراهم می کند».

مهم ترین ارتقا مربوط به سیستم ارتباطی VLF است که توسط شرکت Collins Aerospace در حال توسعه است. روش های رمزنگاری پیشرفته تضمین می کنند که پیام ها در مسیر رسیدن به گیرنده، دچار جمینگ یا کاهش کیفیت نشوند. حتی در بحبوحه جنگ هسته ای، این پیام های مهم می توانند به هدف خود برسند.

فناوری VLF به نزدیک به ۱۲۰ سال پیش برمی گردد، زمانی که از آن برای ارسال برخی از اولین پیام های بین اقیانوسی در فرکانس های بین ۱۴ تا ۶۰ کیلوهرتز استفاده می شد.

چنین فناوری فرکانس پایینی در طول جنگ سرد ضروری شد. پیش از آن، زیردریایی ها بیشتر زمان خود را روی سطح آب می گذراندند و از همان روش های ارتباطی کشتی های دیگر استفاده می کردند. پس از اینکه اولین زیردریایی هسته ای جهان با نام USS Nautilus در سال ۱۹۵۵ وارد خدمت شد، نیروی دریایی ایالات متحده به راهی برای دسترسی داشتن به چنین زیردریایی نیاز داشت، زیردریایی که بتواند تا دو هفته در عمق آب باقی بماند.

آمریکا پنج ایستگاه ارتباطی VLF زمینی را در اختیار دارد که ستون فقرات سیستم پخش پیام زیردریایی محور نیروی دریایی آمریکا هستند. هر ایستگاه ده ها آنتن مجزا دارد که از طریق هزاران مایل سیم مسی به هم متصل شده اند؛ حتی برخی از آن ها نیروگاه های مخصوص به خود را دارند.

پس از آنکه روسیه در دهه ۱۹۶۰ موشک های دوربردی را توسعه داد که می توانستند به سراسر جهان برسند، این شبکه های ارتباطی جهانی به اولین اهداف در جریان برنامه ریزی های تهاجمی تبدیل شدند. آمریکا برای برقراری ارتباط با زیر دریایی های پنهان خود که ۲۰۰ تا ۳۰۰ فوت زیر سطح اقیانوس کمین کرده بودند، به راه دیگری نیاز داشت. و برای این کار به سراغ C – ۱۳۰ رفت.

به منظور مخابره دستورهای پرتاب هسته ای، هواپیماهای TACAMO امروزی یک آنتن VLF به طول هشت کیلومتری را در قسمت دم خود دارد در حالی که خلبانان آن ها با سرعتی در حدود ۲۱۰ کیلومتر در ساعت – تنها حدود ۱۶ کیلومتر در ساعت بالاتر از حداقل سرعت مورد نیاز برای جلوگیری از توقف جت به پرواز پرپیچ و تاب خود ادامه می دهند.

آن ها بر لبه توانایی هواپیما برای ماندن ساعت ها در هوا رقصیده و حلقه های تنگی را برای آویزان نگه داشتن آنتن خود به صورت عمودی به سمت اقیانوس و مخابره EAM ها به سمت زیردریایی های هسته ای که اجازه پرتاب را می دهند، انجام می دهند.

هر یک از این زیردریایی ها به اندازه کل زرادخانه برخی از کشورها کلاهک هسته ای حمل می کنند. توانایی آن ها در پنهان ماندن و سپس حمله متقابل، بازدارندگی قوی در برابر جنگ هسته ای ایجاد می کند.

اما تنها در صورتی کار می کنند که رهبری نظامی آمریکا بتواند با آن ها تماس بگیرد. چگالی و ماهیت رسانای آب دریا مانع از نفوذ سیگنال های فرکانس بالا، ستون فقرات اکثر سیستم های ارتباطی مدرن، به زیر سطح اقیانوس می شود. از سوی دیگر، طول موج های بلندتر امواج رادیویی VLF می توانند عمیق تر و از فواصل بیشتر نفوذ کنند – اما فاقد پهنای باند برای انتقال اطلاعات زیاد هستند.

مزیت دیگر: بدنه محکم و موتورهای قدرتمند C – ۱۳۰ به آن اجازه می دهد تا در شرایط سخت و حتی پس از تحمل آسیب های شدید کار کند. یک هواپیمای سوخت رسان KC-130J Super Hercules متعلق به نیروی دریایی ایالات متحده، سرسختی و استحکام این طرح را در سال ۲۰۲۰ نشان داد، زمانی که یک جت جنگنده F-35B بر فراز کالیفرنیا با آن برخورد کرد و سوراخی در KC – ۱۳۰ ایجاد کرد و هر دو موتور سمت راست آن را نابود کرد. با وجود فشرده شدن سریع بدنه، آتش سوزی در بدنه و از دست دادن ناگهانی سوخت، خدمه KC – ۱۳۰ به سلامت در یک مزرعه گل کلم در آن نزدیکی فرود آمدند و آسیب جدی ندیدند.

همچنین C-130J به طور قابل توجهی ارزان تر از E – ۶ است. بوئینگ در سال ۱۹۹۱ تولید ۷۰۷ را متوقف کرد و بسیاری از قطعات نسخه های آخر به نیروی دریایی رسید. این جت ها اکنون بیش از ۳۰ سال قدمت دارند؛ با قطعات یدکی اندک، که در هوا نگه داشتن آن ها را به چالشی گران قیمت تبدیل می کند. از سوی دیگر، C – ۱۳۰ یکی از پراستفاده ترین هواپیماهای ترابری روی کره زمین است که بیش از ۲۵۰۰ فروند از آن توسط ۶۳ کشور سفارش داده شده یا به آن ها تحویل داده شده است.

پس از آزمایش های اولیه، نیروی دریایی در آوریل ۲۰۲۳ به لاکهید مارتین ۶۲.۲ میلیون دلار برای توسعه بیشتر مفهوم EC – ۱۳۰ J اهدا کرد. اگر همه چیز خوب پیش برود، این شرکت سه هواپیمای توسعه ای در سال ۲۰۲۷ و شش هواپیمای دیگر EC – ۱۳۰ J را در سال بعد تحویل خواهد داد. این احتمال وجود دارد که این هواپیماهای جدید تا سال ۲۰۳۸ در کنار E-6 Mercury قرار بگیرند که به آن ها زمان کافی برای از بین بردن هرگونه نقطه ضعف در برنامه را بدهند.

C – ۱۳۰ که برای اولین بار در سال ۱۹۵۴ به پرواز درآمد، بیش از هر هواپیمای نظامی دیگری در تاریخ در آسمان ها اوج گرفته است. در عصر جنگنده های پنهانکار، هواپیماهای بدون سرنشین با هدایت هوش مصنوعی و موشک های مافوق صوت، C – ۱۳۰ و آنتن رادیویی بلند آن یک بازگشت به عقب عجیب است.

اگر روزی فرا برسد که ایالات متحده مجبور شود قدرت هسته ای خود را بر جهان تحمیل کند، این یک جت جنگنده جدید براق و پنهانکار نخواهد بود که در پایان جهان به پرواز در می آید. این یک پیام متنی ساده خواهد بود که از طریق کیلومترها آنتن مخابره شده و از طریق وزوز پیشرانه پروانه ای C – ۱۳۰ منتشر می شود.

منبع:  روزیاتو